Maandelijkse archieven: augustus 2016

Vandaag 25 jaar geleden

Na drie seizoenen in de Tweede Bundesliga keert Schalke 04 in 1991 terug in de Bundesliga. Met ‘zonnenkoning’ Günter Eichberg aan het bewind komt de Schalker Kreisel ouderwets op toeren. Hoewel de flamboyante voorzitter er naar verloop van tijd op z’n königsblau een potje van maakt, staat de erkende luchtfietser wel aan de basis van een nieuw tijdperk.

Het is de periode waarin ik zelf langzaam besmet raak met het Schalke-virus en steeds vaker te vinden ben op de tribunes van het oude Parkstadion.

Na enkele moeilijke jaren – met zelfs bijna een degradatie naar de amateurs – normaliseert S04 zoetjes aan de verhoudingen in het Ruhrgebied. Bij de eerste Revierderby van het seizoen 1991-1992 zet Schalke het ‘grote’ Borussia uit de buurt van Lüdenscheid stevig met beide zwartgele benen op de grond. Op de vijfde speeldag krijgt die club van wie ik de naam moeilijk uit de strot krijg voor meer dan 70.000 toeschouwers in Gelsenkirchen een ongenadig pak slaag. Anderbrügge, Güttler, Luginger, Schlippinho en Sendscheid transformeren Teddy ‘o la la wir haben einen Torwart’ De Beer tot aangeschoten wild. De ballenvanger van dienst bij der Bee-Vau-Bee mag liefst vijf keer de bal uit het net halen.

Er bestaan wedstrijden die een leven lang op het netvlies geprojecteerd blijven staan. Deze kraker behoort tot die categorie.

24 augustus 1991 Schalke 04 – Borussia Dortmund

I was there…

Vandaag 27 jaar geleden

Kom, laat ik eens gek doen… Eind augustus 1989 schaf ik een DB Railkarte aan. Een soort Duitse tienertoerkaart. Voor een x-bedrag een x-aantal dagen onbeperkt met de trein door de Bondsrepubliek toeren. Zo kan het dus gebeuren dat ik op dinsdagavond in Hamburg FC St. Pauli met 1-1 zie gelijkspelen tegen FC Homburg en 24 uur later in het Olympiastadion van München zit, 800 kilometer zuidelijker!

Vanuit het hoge noorden in één ruk door. Met een nachttrein beland ik de volgende ochtend al vroeg in de Beierse hoofdstad. Van slapen is onderweg niet zoveel terecht gekomen. Tijdens een dag in München valt er echter zóveel te zien, dat je alle vermoeienissen van zo’n lange reis spontaan vergeet. De topper tussen Bayern München en 1.FC Köln voldoet eveneens aan alle verwachtingen. Meer dan dat zelfs! Bij mijn persoonlijke première in de Olympische arena van 1972 maak ik temidden van 68.000 toeschouwers mee hoe der Deutsche Meister van 1989 die Geissböcke met huid en haar verslindt. Het wordt maar liefst 5-1! Met drie goals van Olaf Thon. Einmal Schalker, immer Schalker!

Veel tijd om na te genieten heb ik niet. Ik keer met een nachttrein meteen weer terug naar Nederland. De tweede opeenvolgende nacht met nauwelijks tot geen slaap. Alleen de gedachte al. Als ik me anno 2016 aan zo’n inspannende onderneming zou wagen, heb ik minimaal zes weken nodig om te herstellen. Zoiets kan bruin vandaag de dag met geen mogelijkheid meer trekken. De jaren gaan tellen.

23 augustus 1989 Bayern München – 1.FC Köln

I was there…

Vandaag 13 jaar geleden

AGOVV’s tweede wedstrijd na de terugkeer in het betaalde voetbal brengt me naar Almelo. Na de valse start van een week eerder op Berg en Bos tegen TOP Oss wacht bij Heracles de eerste uitbeurt. Nou, het wordt een wedstrijd om niet zo gauw te vergeten. In meerdere opzichten.

Dat AGOVV met 2-4 zegeviert in het Polman stadion, is op zich al een aangename surprise. Een bijzonder knappe prestatie van de vrijuit spelende nieuwkomer. Hoe de overwinning tot stand komt, maak je ook niet elke week mee. Drie penalty’s krijgen de bezoekers. Alle drie worden ze benut door de van jong PSV losgeweekte spits. Een ijskoude kikker, deze tien dagen eerder net twintig jaar geworden Achterhoeker luisterend naar de naam Klaas-Jan Huntelaar. Toch wel goed gezien van Ted Leeuwen, die met een alles behalve volle portemonnee een eerstedivisiewaardige selectie moest samenstellen.

Persoonlijk heb ik andere herinneringen aan deze avond in Almelo. Als ik eraan terugdenk, komt de pijn in gedachten weer terug… ’s Ochtends heeft een kaakchirurg in het Apeldoornse Lukas Ziekenhuis onder de verdoving wat staan te rommelen aan een enigszins verrotte kies in mijn mond. De ingreep valt me reuze mee. Dan nog wel, ja. De ellende begint pas als ik al in Almelo heb plaatsgenomen op de Folkert Velten-tribune. Man, man, man! De verdoving raakt uitgewerkt. Mijn wang wordt almaar dikker. Fijn voelt anders, kan ik wel zeggen. Op een gegeven moment zak ik bijna door de tribune, zó zeer doet het!

Huntelaars bijzondere hattrick stilt de pijn slechts ten dele. Het voorziet het begrip lachen als een boer met kiespijn wel van heel persoonlijke dimensies. Beun de Haas heeft die onwillige kies dan wel enkele uren eerder verwijderd, de opluchting hierover komt pas later…

22 augustus 2003 Heracles Almelo – AGOVV Apeldoorn

I was there…

Vandaag 5 jaar geleden

Heb ik weer. Vlieg ik naar Spanje op de openingsdag van een nieuw voetbalseizoen, wordt het hele programma in de hoogste twee speelklassen geschrapt vanwege een staking! Alle spelers uit de Primera en Segunda División leggen het werk neer om de betalingen van achterstallig loon te eisen. Clubs smijten met miljoenen om nieuwe spelers aan te trekken, maar nemen het niet zo nauw met het betalen van salarissen. De spelersvakbond wil met deze actie paal en perk stellen aan dit soort praktijken en de clubeigenaren zo op hun verplichtingen wijzen.

Het publiek wordt de dupe, maar dat interesseert ze geen reet. Tsja, en daar zit ik dan met m’n goede gedrag in een bloedheet Madrid. Mijn vliegticket had ik al geboekt voordat er sprake van is dat de heren voetbalmiljonairs de zaak plat zouden leggen. Geluk bij een ongeluk is dat in de lagere klassen wel gewoon gevoetbald wordt.

Hierdoor kom ik alsnog terecht bij Real Madrid. Niet in het Bernabeu stadion, maar in Valdebebas. In de nieuwe Ciudad Deportiva, op het trainingscomplex. In Estadio Alfredo di Stefano opent Castilla, het beloftenteam van de Koninklijke, la temporada in de Segunda B met een thuiswedstrijd tegen de reserves van Real Sporting de Gijon. Leuk stadionnetje. Met zo’n 6.000 plaatsen. Al blijft het merendeel daarvan onbezet op de vroege zondagmiddag. Een aanvangstijdstip van 12.00 uur is de meeste verwende Madrilenen klaarblijkelijk te vroeg om de Galácticos van de toekomst aan het werk te zien.

Over de wedstrijd valt weinig te melden. Al heeft ook het jeugdige Real in navolging van de grote broers over de arbitrage weinig te klagen. De twaalfde man doet zijn werk uitstekend en laat Castilla met 1-0 winnen.

Veel toeschouwers en een heel bataljon fotografen hebben meer aandacht voor een prominente bezoeker dan voor wat er op het veld gebeurt. In een of andere VIP-box heeft Jose Mourinho zich achter het glas verstopt. Door de staking hoeft Reals hoofdmacht niet aan te treden. Dat biedt de toenmalige Real-trainer de mogelijkheid de verrichtingen van de koningskinderen persoonlijk te volgen. Zo heeft ieder voordeel z’n nadeel.

21 augustus Real Madrid Castilla – Real Sporting Gijon B

I was there…

Vandaag 30 jaar geleden

Ongekend maar waar, Go Ahead Eagles start het Eredivisieseizoen 1986-1987 met twee overwinningen op rij. Na de winnende ouverture in De Adelaarshorst tegen Excelsior nemen de Eagles enigszins verrassend ook uit oh oh Den Haag mooie stad achter de duinen de punten mee naar Deventer.

Zeven dagen voor zijn zeventiende verjaardag steelt Alfred Knippenberg de show in het Zuiderpark. Het als rechterverdediger opgestelde talent vecht heerlijke duels uit met de voormalige Engelse international Tony Morley, vier jaar eerder een van de smaakmakers van het elftal van Aston Villa dat in de Kuip de Europa Cup voor landskampioenen wint. Met een loepzuivere pass achter het standbeen langs krijgt het hondsbrutale boefje uit Dèvntr zelfs de handen van de gevreesde Haagse aanhang op elkaar. Een actie voor de eeuwigheid.

De huidige generatie supporters zal zich nauwelijks een voorstelling kunnen maken van het intimiderende sfeertje in het Zuiderpark. Om je in het oude Haagse stadion kenbaar te maken als supporter van de tegenpartij, is drie decennia geleden een nogal linke onderneming. Niet van enig gevaar ontbloot. Bezoekende fans genieten in 1986 niet de bescherming die zij tegenwoordig in elk willekeurig Nederlands voetbalstadion krijgen. Enkel Feyenoord, Ajax en FC Utrecht bezitten de moed en de massa’s om op volle oorlogssterkte naar Den Haag af te reizen. Go Ahead Eagles weet zich hooguit in Zwolle of Enschede gesteund door grotere groepen supporters. Op een doordeweekse avond in Den Haag, zoals bij deze gelegenheid, behoor tot ik de weinige roodgeelgezinden in een vijandige omgeving.

Maar ach, wanneer je een tijdje meeloopt als supporter, weet je wat je kan verwachten. Dan weet je dat het aan de Meester P. Drooglever Fortuynweg verstandiger is om anoniem en zo onopvallend mogelijk ergens op een ‘strategische’ plek te gaan staan. Juichen doe ik daarom niet uitbundig maar inwendig bij het doelpunt van Arno Hofstede dat Go Ahead Eagles na deze woensdagavond aan kop van de Eredivisie brengt. Mede daarom slaag ik er in een enerverend avondje heelhuids te doorstaan en op Den Haag CS veilig in de laatste trein naar Apeldoorn te stappen.

20 augustus 1986 FC Den Haag – Go Ahead Eagles

I was there…

Vandaag 4 jaar geleden

Mijn aanwezigheid op de eerste speeldag van La Liga is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een heuse traditie. Mijn jaarlijkse trip naar Spanje brengt me in 2012 naar Vigo. Maar daar blijft het niet bij. Na mijn zaterdagse bezoek aan Celta tegen Malaga reis ik op zondagochtend al vroeg per trein vanuit Galicië verder naar Noord-Portugal.

Al om kwart voor acht zit ik in de trein naar Porto. Het is nog donker buiten, de zon slaapt nog. De afstand naar mijn eindbestemming Guimarães bedraagt slechts 130 kilometer. Omdat ik ben aangewezen op het openbaar vervoer, kan ik er slechts komen via een omweg. Bovendien overnacht ik in Porto. Eerst eventjes inchecken…

Het heeft wat voeten in de aarde, toch arriveer ik ruimschoots voor de aftrap van het onderonsje tussen Vitoria Sport Clube en Sporting in Guimarães. Met de woorden Aqui nasceu Portugal op een stadsmuur onthaalt de eerste hoofdstad van het land zijn bezoekers. De geboorteplaats van een nieuwe natie. Met een schilderachtig historisch stadscentrum. Werelderfgoed. Eigenlijk een verplicht nummer voor iedereen die in Portugal op vakantie gaat!

Het indrukwekkende Estadio D. Alfonso Henriques, de tempel waar de plaatselijke voetbalfans hun tweewekelijkse missen celebreren, stamt uit recentere tijden. Een fraai overblijfsel van het EK2004. Met de komst van Sporting stroomt het stadion zo goed als vol. Wát een formidabele sfeer. Zuid-Amerikaanse toestanden. Vuurwerk. Onophoudelijke gezangen. Een bikkelharde strijd tussen de lijnen. Ondanks dat er niet wordt gescoord, verveel ik me geen seconde, staand op een tribune vol uitzinnige supporters van de club uit Lissabon.

Het maakt de moeite van een omslachtige reis meer dan waard. Al is het na afloop behoorlijk opschieten, ik moet flink doorstappen om de laatste trein te halen die die avond naar Porto gaat. Gelukkig verdwaal ik niet in de donkere straten.

19 augustus 2012 Vitoria Sport Clube – Sporting CP

I was there…

Vandaag 34 jaar geleden

FC Utrecht is aan het begin van de jaren tachtig de eerste Nederlandse profclub die de plannen voor de bouw van een nieuw stadion in daden omzet. De destijds erg actieve supporters van de club uit de Domstad laten zich niet onbetuigd bij het afbreken van de oude Galgenwaard. Zij helpen in april 1981 in aansluiting op de laatst gespeelde competitiewedstrijd tegen PSV een handje mee met het verwijderen van onder meer de houten banken uit de oude betonbak. Dit gebeurt met een daadkracht en vakkundigheid waarop zelfs het meest gerenommeerde sloopbedrijf jaloers geweest zou zijn.

Na een overbruggingsjaar in een provisorisch noodstadionnetje op het Utrechtse Veemarktterrein kunnen de Utrechtenaren in de zomer van 1982 hun intrek nemen in Nieuw-Galgenwaard. Anno 1982 staat het nieuwe onderkomen van de club te boek als een van de modernste stadions van Europa. Met oog voor comfort en veiligheid van de bezoekers. Die in die dagen gebruikelijke hoge hekken met prikkeldraad ontbreken. Een twee meter diepe tankgracht rondom het veld moet voorkomen dat overenthousiaste Bunniksiders het speelveld betreden. Een revolutionaire vinding 34 jaar geleden.

Met mijn tienertoerkaart reis ik naar Utrecht voor de openingswedstrijd tegen Southampton. Voor 7,50 gulden, pak ‘m beet 3,50 euro, zie ik hoe Kevin Keegan zijn laatste wedstrijd speelt in het shirt van the Saints. De Europees voetballer van het jaar 1978 en 1979 vertrekt naar Newcastle United. Alvorens hij zijn handtekening zet onder een verbintenis met zijn nieuwe werkgever, scoor ik voor aanvang van het duel in Utrecht eveneens de felbegeerde krabbel van de aanvoerder van het Engels elftal. Ja, ja, als zestienjarig ventje ben ik nog fervent handtekeningenjager.

18 augustus 1982 FC Utrecht – Southampton

I was there…

Vandaag 28 jaar geleden

Ter gelegenheid van de officiële opening van de vernieuwde hoofdtribune van het Philips stadion weet PSV met AC Milan een wel zeer aansprekende tegenstander te strikken. De winnaar van de Europa Cup voor landskampioenen tegen de Italiaanse landskampioen. Een leuk affiche, mag ik wel zeggen.

Ik ben die avond in Eindhoven vanzelfsprekend van de partij, sta er letterlijk met de neus bovenop als Ruud Gullit, Marco van Basten en Milan-nieuweling Frank Rijkaard bij het verlaten van de spelersbus een staande ovatie krijgen van het Eindhovense publiek.

Wat bij aankomst gebeurt, maak je in ons land niet zo gauw mee. Sterker nog, het is zelfs de eerste en waarschijnlijk enige keer dat ik getuige ben van hoe Nederlandse supporters spelers van de tegenpartij verwelkomen met een spontaan en welgemeend applaus. On-Nederlands. Zoveel respect. Geweldig om te zien. Een kippenvelmoment. Bijna twee maanden nadat de drie van Milan met Oranje de Europese titel hebben veroverd, toont de aanhang van PSV daarvoor haar erkentelijkheid.

Een fantastisch gebaar.

17 augustus 1988 PSV – AC Milan

I was there…