Vandaag 15 jaar geleden
9/11. Vijftien jaar geleden alweer. Een van de meest ingrijpende en schokkende gebeurtenissen van de eenentwintigste eeuw. Gruwelijke beelden die iemand zijn leven lang niet meer vergeet, die voor altijd en eeuwig op het netvlies blijven staan. Een gitzwarte dag die de wereld voor eens en voor altijd verandert.
’s Middags op kantoor in Deventer sijpelen de eerste berichten door. Internet loopt vast. De websites van CNN, Bild, Telegraaf of de NOS kunnen de vraag naar updates niet aan. Het wereldwijde web raakt verstrikt in z’n eigen onbegrensde mogelijkheden. Desondanks dringt zelfs op de burelen van het Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme snel door dat in de Verenigde Staten iets verschrikkelijks plaatsvindt.
Die vliegtuigen die de Twin Towers binnenvliegen. De instortende torens. Het onwaarschijnlijke spoor van verwoesting. De paniek. Het slachtoffertal dat steeds verder oploopt. De vreselijke beelden krijgt iedereen later tot in den treure herhaald. En niet alleen hoe op gruwelijke wijze het ‘klokkenhuis’ uit de Big Apple wordt gerukt. De aanslagplegers treffen ook het Pentagon, misschien wel het zenuwcentrum van de bewaking van de hele Westerse wereld, recht in het hart.
En dan wordt er ’s avonds nog gevoetbald ook… The games must go on, riep toenmalig IOC-president Avery Brundage in 1972 nadat een bevrijdingsoperatie van gegijzelde Israëlische atleten in het Olympisch dorp in München uitmondt in een bloedbad. Misschien is men zich bij de UEFA laat in de middag nog niet helemaal bewust van de verschrikkelijke impact van de gebeurtenissen in New York en Washington, anders valt moeilijk verklaren waarom niemand een halt heeft toegeroepen aan deze waanzin. Niets en niemand blijkt bestand de macht van de commercie en de sponsorende multinationals.Voor de Champions League moet alles wijken! Business as usual. The show must go on. Bij de namen Osama Bin Laden of Al Qaida kan in de vroege avonduren niemand zich een voorstelling maken. Onbekend. Nog nooit van gehoord.
Schalke 04 tegen Panathinaikos gaat ‘gewoon’ door. Op een elfde september waar nochtans niets gewoon is. Wat een voetbalfeest moet worden, smoort in ongeloof. Schalke’s eerste Champions Leagueduel ooit. In het nieuwe stadion met schuifdak, dat een maand eerder de deuren heeft geopend. Er heerst een onwezenlijke sfeer in de fonkelnieuwe Arena in Gelsenkirchen. De monitoren in de gangen brengen rechtstreeks de beelden vanuit het rampgebied. Zelfs de meest briljante Hollywood-regisseur had zo’n scenario nooit kunnen bedenken. Alleen betreft dit geen film, dit gebeurt écht!
Ondanks deze onwerkelijke werkelijkheid klinkt om kwart voor negen de kick-off. Alsof er niets gebeurd is. Alsof de wereld niet in brand staat. Ik durf gerust te veronderstellen dat wanneer het Schalke 04 van het seizoen 2001-2002 onder normale omstandigheden tien keer tegen het Griekse Panathinaikos zou moeten spelen, het evenzovele keren zou winnen. Met twee vingers in de neus. Op 11 september 2001 is niets normaal. Een 0-2 nederlaag? Who cares! Het lijkt 52.000 toeschouwers geen bal te interesseren. Gelukkig maar. Er zijn op deze avond wel belangrijkere zaken te bedenken dan het winnen of verliezen van een onbenullig Champions Leaguewedstrijdje. Slechts de hoge heren bij de UEFA lijken een andere mening toegedaan. Als enigen.
11 september 2001 Schalke 04 – Panathinaikos
I was there…