Vandaag 11 jaar geleden
Wigan Athletic promoveert in 2005 naar de Premier League. Een betere reden om eens persoonlijk een kijkje te gaan nemen in het noordwesten van Engeland is nauwelijks denkbaar.
Omdat ik de voorgaande avond eerst Burnley tegen Hull City ben wezen bekijken, kost het me de nodige moeite om op de wedstrijddag ter plekke te komen. Burnley en Wigan liggen weliswaar slechts op 35 kilometer afstand van elkaar, als treinreiziger in the UK moet je altijd voorbereid zijn op ongemakken. It’s just one of those days… Op het station van Preston moet ik mijn reis onderbreken. Een dame aan het loket deelt me mee dat er deze ochtend wegens werkzaamheden aan het spoor geen treinen rijden naar Wigan. Máár geen nood, er staan vervangende bussen klaar. Aan de zijkant van het stationsgebouw kan ik terecht voor the replacement coach service. Enkele tientallen mensen wachten daar braaf op het moment dat zij kunnen vertrekken. Dames en heren in gele hesjes moeten alles in goede banen leiden. Laat zoiets maar gerust aan Engelsen over… “We’ll give you a shout”, krijg ik van één van de dames te horen. Zodat niemand iets mist, gebeurt dit per megafoon. Luid en duidelijk: “Any passengers for Wigan and Warrington, please!”
Bij vertrek zitten er behalve ondergetekende liefst vier andere passagiers aan boord. Niet erg rendabel om zo’n bus in te zetten. De chauffeur heeft er de vaart goed inzitten, richting M6 South/Birmingham / M58 Liverpool. De bus schudt en hobbelt dat het een lieve lust is. Ruimschoots voor de aftrap van de wedstrijd Wigan Athletic – Fulham zet the driver het rammelende gevaarte op de parkeerplaats naast station Wigan North Western tot stilstand. Op dit station komen de treinen uit Preston en Liverpool normaal gesproken aan. De treinen naar Manchester en Bolton vertrekken vanaf Wigan Wallgate, schuin aan de overkant van de straat. Altijd handig om te weten.
Aangezien er in Wigan City Centre niet zo bar veel te beleven valt, ga ik bijtijds op weg naar wat dan nog het JJB Stadium heet. Bussen rijden er niet. Er zit daarom weinig anders op om de benenwagen in beweging te zetten. Vanaf het centrum moet ik zeker een half uur lopen. The Latics delen het in 1999 geopende stadion met de rugbyers van de Wigan Warriors, de populairste lokale sportclub. De locals zijn van oudsher meer rugby-minded.
Hoewel Wigan Athletic een stormachtige entree op the highest level kent, valt dat nauwelijks te merken aan het toeschouwersaantal. Na negen speeldagen deelt de nieuweling in het Barclays Premiership nota bene de tweede plaats op de ranglijst met Charlton Athletic en Tottenham Hotspur, toch houden niet meer dan 17.265 toeschouwers mij gezelschap. Ofwel bijna 8.000 lege plekken.
Ook de bezoekers uit Londen moeten die middag buigen voor de dadendrang van Paul Jewells hemelbestormers. Al staat het publiek niet bepaald op de banken voor dat Arjan de Zeeuw het onderlinge Nederlandse duel met Colins John met het kleinst mogelijke verschil in z’n voordeel beslist. Engelsen hebben een mooi woord voor de vertoning die beide clubs opvoeren: boring. En niet zo’n klein beetje ook.
29 oktober 2005 Wigan Athletic – Fulham
I was there…