Afgelopen week heb ik voor het eerst van mijn leven het genoegen gesmaakt een rechtszitting te mogen bijwonen. Een bijzondere ervaring mag ik weg zeggen. Een regelrechte eye opener. Een bevestiging. Ik verkeerde al geruime tijd in de veronderstelling dat recht in Nederland een nogal krom begrip is, sinds vrijdag weet ik het zeker. Zeker wanneer een ´misdrijf´ voetbalgerelateerd is, regeert de willekeur. Wie toevallig rondom een Eredivisiewedstrijd op een politie-agent stuit die met het verkeerde been uit bed stapt, kan in onze alom bewierookte rechtstaat zomaar in de boeien worden geslagen en afgevoerd. Zelfs al weet je dat we met z’n allen in een omgekeerde wereld leven, het blijft een bijzonder kwalijke zaak.
Wat was het geval? De beschuldigde kreeg acht maanden geleden bij een voetbalwedstrijd in de Eredivisie woorden met een familielid. Zoiets komt in de beste families voor, of niet soms? Op een gegeven moment meende iemand zich te moeten inmengen in de twist. “Wat moet jij nou?”, reageerde de ene ruziemaker naar de in een gele jas gestoken man. Zijn nogal opgefokte familielid draaide zich om en trakteerde de bemoeial op een omhooggestoken middelvinger. Om aan te geven dat het een privé-kwestie betrof, iets waar hij zich niet mee te bemoeien had. De ‘dader’ zag meteen in dat hij wellicht ietwat té heftig had gereageerd en bood z’n excuses aan. Maar toen was het al te laat.
De bewuste meneer bleek namelijk een politieagent, hoewel in eerste instantie niet als zodanig herkenbaar. In zijn gele jas had hij evengoed een medewerker van de wegenwacht kunnen zijn. Maar goed, meneer voelde zich op zijn gevoelige teentjes getrapt door een gebaar dat feitelijk niet eens voor hem bestemd was, maar meer te maken had met de gemoedstoestand van een ander. Toch liet hij de ‘misdadiger’ afvoeren naar het bureau en deed hij aangifte van belediging. Nogal overtrokken. Met iets meer gevoel voor tact had de ambtenaar in functie de situatie wel wat tactischer kunnen oplossen. Maar ja, een voetbalwedstrijd, hè. Daar gelden duidelijk andere regels dan, laat ik eens zeggen, bij een winkelcentrum in pak ‘m beet Zaandam. Of bij iets risicogevoeligs als een intocht van Sinterklaas waar ook ter lande.
So far so good. Wanneer iemand iets misdadigs doet, behoort hij of zij daarvoor gestraft te worden. Maar een arrestatie, een boete van enkele honderden euro´s en daar bovenop nog eens een stadionverbod van negen maanden voor een gebaar van onvrede, is in mijn optiek buiten alle proporties. Het bewijst eens te meer hoezeer er in onze Nederlandse bananenrepubliek met twee maten gemeten wordt. Misschien kan een rechter mij eens uitleggen waar ‘m nou precies het verschil in zit tussen het hoegenaamde beledigen van een onbekende in een gele jas of het openlijk voor gek zetten van geüniformeerde agenten in een willekeurig Noord-Hollands dorp? Afgaande op de beelden die ik her en der op internet voorbij zag komen, levert dat laatste genoeg bewijsmateriaal op om de intimiderende modelburgertjes voor langere tijd achter slot en grendel te zetten. Daar, waar ze thuishoren. En dan heb ik het nog niet eens over de bedreigingen, intimidaties en mishandelingen.
Vreemd genoeg moet iemand die in Nederland z’n emoties een fractie van een seconde niet onder controle houdt bij een voetbalwedstrijd rekening houden met een heel scala aan ingrijpende sancties. Uitschot dat complete woonwijken terroriseert kan ondertussen ongestoord en ongestraft z’n gang gaan. In zulke gevallen pikken politie en Justitie alles. Al die zo gerespecteerde ambtenaren in functie blijven doodleuk de andere kant opkijken. Of mag ik al die integere dames en heren die vol toewijding zorg dragen voor onze veiligheid en bovenal hún eigen portemonnee gewoon de lafaards noemen die ze zijn? Of vatten ze dat misschien ook wel op als belediging?
Misdaad loont. Opruiers krijgen zelfs een baan aangeboden op grond van hun misdragingen. Hoezo krom recht? In wat voor achterlijk land leven wij in vredesnaam? Ik blijf het me afvragen. Ik verbaas me steeds weer en steeds meer. Het moet niet gekker worden. ‘We’ moeten tegenwoordig zelfs al de Mobiele Eenheid achter de hand houden om een kinderfeest ordentelijk te laten verlopen. Wie maar hard genoeg schreeuwt kan zelfs president van de Verenigde Staten worden, zo werd de hele wereld vorige week pijnlijk duidelijk. Al is het natuurlijk sowieso al hoogst discutabel wanneer je enkel de keuze hebt tussen het kwaad en het slechte.
Op mijn begrip hoeven ze gen van allen te rekenen. Van mij kan het hele zooitje, niemand uitgezonderd, spontaan de middelvinger krijgen.
© RK