Als trainer van het onder 13-elftal van Go Ahead Eagles en assistent van de hoofdmacht van csv Apeldoorn staat Ugur Yildirim zes dagen per week op een voetbalveld. De zondag geldt als enige vrije dag in het drukke bestaan van de beginnende oefenmeester. Wat doet de 34-jarige oud-prof daarom op zijn ‘rustdag’? Juist ja, voetballen voor TKA. Het bloed kruipt nou eenmaal waar het niet gaan kan. Yildirims beslissing om de kicksen zelf weer aan te trekken tekent de ware voetballiefhebber. “Ik vind het heerlijk om elke zondag een wedstrijd te spelen.”
Aanvankelijk hield hij de boot af. Zijn overvolle agenda laat het eigenlijk niet toe. Uiteindelijk ging Yildirim toch overstag. Lekker voetballen met vrienden bij de naar de derde klasse gepromoveerde Orderbosclub. De afspraak werd gemaakt dat de 1-malige international meedoet wanneer het hem zelf uitkomt. In het geval van voetbaldier pur sang Yildirim betekent zo’n afspraak dat hij ‘gewoon’ elke zondagmiddag aan de aftrap staat.
“Cihan Özcan is een goede vriend van mij. Hij zei: kom nou, kom nou. Hij bleef maar aandringen. Toen heb ik maar ja gezegd. Eén keer had ik last van m’n rug, verder heb ik bij TKA elke wedstrijd 90 minuten gevoetbald. Ik beleef er nog zoveel plezier aan. Bovendien kan op deze manier ook wat terugdoen. Voor de Turkse gemeenschap in Apeldoorn. Voor de jongeren. Als oudere kan ik die jonge jongens helpen”, vervult Yildirim zijn rol als ‘mentor’ met verve.
Bij csv Apeldoorn hield hij het halverwege het vorige seizoen nogal abrupt voor gezien. “Ik zei: ik stop ermee. Ik kon het niet meer opbrengen. Ik vond het coachen veel leuker. Peter Boeve zei toen: jij gaat nergens heen, jij gaat naast mij op de bank zitten. Peter ziet mij niet als pionnendrager. Hoe meer ogen, hoe meer je op details kan trainen.”
Dat het in de zomer toch weer begon te kriebelen en hij er met plezier z’n vrije zondag voor opoffert, bewijst hoezeer het voetballen de voormalig speler van Brink en Orden, Go Ahead Eagles, Heerenveen, Gaziantepspor, Sivasspor, Kasimpasa, AGOVV en csv Apeldoorn in het bloed zit. Op gedrevenheid staat geen leeftijd. De oude meester gaat voorop in de strijd. “Ik train nooit, maar oog fit en ben fit. Elke wedstrijd eis ik het maximale van mezelf. Ik sta op het middenveld. Op zes. Dan coach ik ook. Ze luisteren allemaal. Ik heb nog nooit iemand gecoacht omdat ik niét wil dat het goed gaat. Iedereen kan werken in het veld. Ik eis van m’n medespelers dat ze veel lopen. Dat doe ik zelf ook.”
“Het enige nadeel is dat een week zeven dagen heeft, en géén acht. Het trainerschap kost zoveel energie. Niet eens zozeer lichamelijk, vooral geestelijk. Soms is het best heftig. Ik ben òf aan het werk òf thuis met m’n kinderen. Voor iets anders heb ik helemaal geen tijd. Maandag, dinsdag, woensdag en donderdag geef ik training ik bij Go Ahead Eagles of csv Apeldoorn. Vrijdags voetbal ik nog met vrienden bij Atik in de zaal. Zaterdags zit ik op de bank bij wedstrijden”, loopt de voormalige wereldkampioen vrije trappen nemen zijn weekagenda kort door. Lachend: “Ik zeur niet, omdat ik kan doen wat ik leuk vind.”
In een samenleving waarin veel mensen elkaar niet altijd even vriendelijk bejegenen, fungeert sport in het algemeen en voetballen in het bijzonder volgens Yildirim juist als een bindmiddel. “Voetbal verbroedert. Er wordt vaak geklaagd over hangjongeren en overlast. Daarom moet je juist stimuleren dat ze gaan voetballen en sporten. We zijn allemaal hetzelfde. We zijn allemaal mensen. We moeten eens ophouden met dat etiketteren. Het plezier moet altijd voorop staan.”
Bron: Sportmagazine Deportivo Apeldoorn
Foto: Rico Brouwer