Vandaag 11 jaar geleden
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de beslissing van het Cubaans kampioenschap voetbal niet jaarlijks in levenden lijve meemaak. Elf jaar geleden behoor ik in Santiago de Cuba er wél tot de aanwezigen. Het Estadio Antonio Maceo zit en staat afgeladen vol om de thuisploeg naar de landstitel te schreeuwen.
Op de enige tribune blijft geen plek onbezet. Langs de overige delen van het terrein verdringen de lokale aficionados zich rijen dik achter de hekken om een glimp te kunnen opvangen van wat zich op de geelverbrande knollentuin afspeelt. Santiago hoeft alleen nog maar eventjes te winnen van Holguin… Makkelijker gezegd dan gedaan. Het geboden schouwspel is meer spannend dan goed. Niet bepaald hoogstaand. Voor alles en iedereen die de Santiagueros een warm hart toedragen, eindigt het in een anticlimax. Door de 0-0 eindstand worden niet zij landskampioen, maar Holguin!
Omdat hele hordes uitgelaten Holguineiros na het bevrijdende fluitsignaal over het hek klimmen om de landstitel óp het veld met hun helden te vieren, volg ik hun voorbeeld maar. Stelt me mooi in staat om voor de prijsuitreiking de kampioenstrofee en de medailles voor de winnaars van dichtbij te bekijken.
Is voor de verandering weer eens wat anders dan zo’n schaal.
14 januari 2006 Santiago de Cuba