Vandaag 13 jaar geleden
De Chinese Muur. De Klaagmuur. De Berlijnse Muur. De toekomstige muur van Donald Duck in Mexico. Onze aardkloot telt talrijke plekken van historische importantie om tegen een muur aan te lopen. Bij een voetbalclub in het Ruhrgebied hebben ze een gele muur. Die gelbe Wand.
De club in kwestie behoort niet tot mijn favoriete clubs, mag als algemeen bekend worden verondersteld. Desondanks ben ik met zekere regelmaat in der verbotenen Stadt, zoals ze het bij ons in Gelsenkirchen noemen, geweest om het königsblau te bejubelen.
Door toedoen van een bevriende supporter van die andere club beland ik dertien jaar geleden op die manier bijna bovenop die gele muur. Ik waag me in het hol van de leeuw. Bij geen enkele andere Europese club verzamelen zich zóveel meelopers op één staantribune. Een hele belevenis om van bovenaf op dat zooitje ongeregeld neer te kijken. Die avond bekijk ik het daarom eens vanuit een ander perspectief. Ieder weldenkend mens dat daar 90 minuten zit, moet haast wel tot de conclusie komen dat die Berlijnse Muur ooit om de verkeerde Duitse stad is heen gezet. Onbegrijpelijk ook dat deze muur nooit tegen de vlakte is gegooid.
Het mooiste is om al die schreeuwers die er staan het zwijgen op te leggen. Het lukt Ebbe Sand op 30 januari 2004. In de altijd beladen Revier-Derby scoort de Deense spits in de 89e minuut de winnende goal voor Schalke 04. De aansluitende stilte is oorverdovend mooi. So schön hat man es lange nicht gehört…
30 januari 2004 Dortmund
Terpentijn zeiker.