Achter de bal aan (39/1): Vilnius
5 oktober 2017
Op het moment dat de loting en het speelschema voor Oranjes WK-kwalificatiewedstrijden bekend werden heb ik de uitwedstrijd in Wit-Rusland direct omcirkeld. De Republiek Belarus behoort tot de weinige Europese landen waar ik nooit eerder geweest ben. Een mooi excuus er eens naartoe te gaan. Toen ook nog eens bleek dat Engeland een dag later in Litouwen zou voetballen, was het idee om een bezoek aan de twee kwalificatieduels te combineren meteen geboren.
Om alles zo op elkaar afgestemd te krijgen om zowel zaterdag in Borisov als zondag in Vilnius op de tribune te zitten is een logistieke operatie van jewelste geweest. De moeite en inspanningen zijn niet tevergeefs. Op het moment waarop vlucht FR1856 rond het middaguur vanaf Flughafen Frankfurt Hahn het luchtruim kiest met als eindbestemming de hoofdstad van Litouwen begint het avontuur daadwerkelijk.
Vanaf juni ben ik bezig geweest om de hele papierwinkel in orde te maken. Daar kwam heel wat bij kijken. Maar goed, uiteindelijk heb ik alles voor elkaar gekregen. Een goedkope vlucht naar Vilnius v.v. (43 euro!), overnachtingen, kaarten voor beide wedstrijden en een visum voor Wit-Rusland. Nou kunnen Nederlanders sinds kort zonder visum toegang krijgen tot Wit-Rusland. Het verblijf in het land mag in dat geval niet langer duren dan vijf dagen. Bovendien moet iedereen het land dan binnenkomen via de luchthaven van Minsk en dient hij of zij gedurende het verblijf over een ziektekostenverzekering te beschikken met dekking voor Wit-Rusland. Met een schriftelijk bewijs (in het Engels!) moet dat worden aangetoond.
Aangezien het qua reistijden en kosten handiger en voordeliger is om vanuit Duitsland naar Vilnius te vliegen en vervolgens per trein of bus door te reizen naar Minsk, moest het visum er toch komen. Een heel gedoe. Om een visum te kunnen aanvragen bij de Wit-Russische ambassade moet de aanvrager daartoe immers een officiële uitnodiging ontvangen van een lokale instantie of privépersoon. Vraag niet hoe, maar via de nodige omwegen is het gelukt. Met dank aan de bemoeienissen van reisgenoot en erkend globetrotter Erik Pasman. Wel handig, zo iemand die wereldwijd zo z’n contacten heeft. De VisumCentrale en ANWB regelden vervolgens de laatste formaliteiten die nodig waren om oostwaarts af te reizen.
Ruim drieënhalf uur rijden naar Frankfurt Hahn loont zich. De regen en wind nemen we op de koop toe. De files staan gelukkig elders. Na tweeënhalf uur in de lucht zet ik omstreeks kwart voor vier lokale tijd voet op Litouwse bodem. Het regent in Vilnius nog harder dan bij vertrek uit Nederland, maar dat mag de pret niet drukken. Paspoorten hoeven bij aankomst niet getoond te worden. Een half uur na de landing zitten we al in de trein naar het stadscentrum. Erg duur is dat niet: 70 eurocent voor het ticket! Aan zulke prijzen kan de NS een voorbeeld nemen.
De treinkaarten naar Minsk, het enige dat bij de reisdocumenten nog ontbreekt, zijn tien minuten na aankomst op het centraal station van Vilnius eveneens in ons bezit. Een retourtje naar de hoofdstad van Wit-Rusland kost welgeteld 32,32 euro. Evenmin een prijs om over te klagen. Om kwart over zeven in de ochtend geht’s los, een treinreis van tweeënhalf uur. De dame aan het loket wijst ons er op een half uur voor vertrek aanwezig te zijn. Ditmaal zullen paspoorten en visa wel doorgespit worden. Maar dat zijn zorgen voor morgen.