Het ene moment leeft iedereen onbekommerd zijn eigen droom. Ineens verandert alles in een nachtmerrie en ligt bijna het hele openbare leven plat. Plotseling praat heel Nederland alleen nog maar over social distancing, kunstmatig beademen, lockdowns, quarantaines, risicogroepen, gedesinfecteerde winkelkarretjes, mondkapjes, R-waarden, aerosolen, de gebarentolk van Mark Rutte, contactonderzoek, slagvaardige boa’s, protocollen en reisbeperkingen. Het is toch zeker niet normaal meer dat normaal inmiddels al bijna een half jaar niet meer normaal is!
Gelukkig weet ik van mezelf dat ik de wijsheid niet in pacht
heb. Als ik wat minder stijfkoppig was geweest, had ik het
maatschappelijk ongetwijfeld verder geschopt. Medische
kennis bezit ik evenmin. Politici, virologen of economen
kunnen mij van alles wijsmaken. De kans is groot dat ik het
in al mijn naïviteit meteen geloof. Ik mag toch gevoeglijk
aannemen dat al die deskundigen er geen dubbele agenda’s
op nahouden en naar eer en geweten handelen. Al wordt
het voor mij en andere leken natuurlijk niet overzichtelijker
als allerlei knappe koppen elkaar zelf bij het minste
of geringste tegenspreken. Leg mij maar eens uit wat
eenrichtingsverkeer voor zin heeft als het twee kanten
opgaat. Juist ja, dat botst.
Als alle corona-ellende mij tot dusverre één ding geleerd
heeft, is het wel dat communiceren een vak is. Voor zover
het dat al niet was, moet het inmiddels velen duidelijk zijn
geworden dat niet elke boodschapper er even bedreven
in is om zijn boodschap begrijpelijk te formuleren. En dan
krijgen we al die huis-, tuin- en keukenwijsneuzen er nog
eens overheen die op sociale media dat toch al zo kwetsbare
en licht beïnvloedbare deel van de Nederlandse bevolking
infecteren met allerlei complottheorieën. Klazien uit Zalk
draait zich spontaan om in haar graf als ze wist hoe digitale
kwakzalvers haar nalatenschap bezoedelen. Nu zelfs het EK
voetbal vanwege corona is uitgesteld, lijkt het wel of alle 17
miljoen bondscoaches als viroloog op Facebook spreekuur
houden. Als een turncoach van het oude stempel slaan deze
selfmade paniekzaaiers om zich heen.
Wie moet ik in vredesnaam nog wél serieus nemen? Naar
wie moet ik wél luisteren? Zelf ben ik blij dat ik de afgelopen
maanden zo eigenwijs ben geweest om vooral naar mijn
lichaam te luisteren. Door dagelijks stoïcijns in mijn eigen
slakkengangetje door het Orderbos en Berg en Bos te
draven, heb ik mezelf in beweging gehouden. Zo blijft het
lichaam en de geest fit. Had ik dat niét gedaan, dan had
ik nu misschien wel hartklachten gehad. Wie weet, niets
is onmogelijk. Want hoe hard de beste stuurlui blijven
hameren om dat virus buiten de deur te houden, problemen
met je rikketik kun je ook maar beter niét krijgen. Wanneer
een hart onverhoopt ophoudt te tikken, ben je nóg veel
verder van huis…
‘Life sucks’, zou ik in een pessimistische bui kunnen roepen.
Maar de waarheid achter die tegeltjeswijsheid heeft een
Dominicaans vriendinnetje mij ooit uit het hoofd gepraat.
Het klopt namelijk niet. ‘Son la gente’, drukte de bekoorlijke
Angelica me op het hart. De mens verziekt het vooral
voor zichzelf. Én niet te vergeten voor anderen. Ik moet
tegenwoordig te pas en te onpas aanhoren dat ik onwetend
ben, toch wil ik al die lieden die zichzelf veel te serieus
nemen in al mijn vermeende onbenulligheid aanraden
zichzelf eens een spiegel voor te houden. Een beetje
zelfspot op z’n tijd kan weinig kwaad. Relax. Chill. Alles is
relatief. Doe gewoon, dan doe je al gek genoeg. Wees lief
voor elkaar. Zet de oogkleppen af. Denk niet in problemen,
maar in oplossingen. Elke crisis, hoe erg ook, biedt immers
altijd weer nieuwe mogelijkheden. Of zoals een alom
gerespecteerde Twellose bouwondernemer mij onlangs
toevertrouwde: juist in tijden als deze moeten we flexibel en
dynamisch zijn.
We leven tenslotte maar één keer. Probeer er daarom
het beste van te maken. Wees verstandig en doe er alles
aan om gezond te blijven. Voorkomen blijft onder alle
omstandigheden beter dan genezen.
Magazine Businessclub Dynamo najaar 2020