Achter de bal aan (65): Utrecht
Zaterdag 27 juli 2021
Na meer dan zestien maanden huisarrest kan ik de drang niet weerstaan. Deltavarianten en donkerrode codes of niet, ik moet er eenvoudigweg eventjes tussenuit. De laatste keer dat ik buiten Apeldoorn bij een voetbalwedstrijd aanwezig ben geweest, is alweer een poosje geleden: op 26 september 2020, Terschuurse Boys – AGOVV. En dan nu, meer dan tien maanden later, gaat de reis hélémáál naar Utrecht…
Gek genoeg gold juli in ‘normale’ tijden voor mij al jarenlang als dé voetbalmaand bij uitstek. De voorbereiding op het nieuwe seizoen barstte los. Veel binnen- en buitenlandse profclubs sloegen in de omgeving van Apeldoorn hun trainingskampen op. In sommige landen om ons heen begonnen de competities zelfs alweer. Volop redenen dus om stad en land af te toeren om op de meest vreemde plekken wedstrijden te bekijken. Lekker in korte broek en T-shirt langs de lijn. Vanaf het moment dat dat k..virus huishoudt, was het gedaan met de pret. Vandaar dat ik nu zelfs een oefenpotje tussen USV Hercules 1882 en DVS ’33 al met beide handen aangrijp om mijn vitamine V-gehalte weer enigszins op peil te brengen.
Op een dag waarop de handboogschutters het hele Nederlandse volk in opperste staat van verrukking brengen met het eerste eremetaal op de Olympische Spelen in Tokyo, kan ik natuurlijk ook de hele middag voor de buis hangen. Maar als ik moet kiezen tussen de kraker van onvolprezen Oranje leeuwinnen tegen Brazilië of het in levenden lijve meebeleven van een echte wedstrijd, dan is de keuze voor mij niet zo moeilijk. Zo vanzelfsprekend is het in de huidige verziekte tijden niet meer om ergens onbekommerd langs de lijn te mogen staan.
Waren de vier duels die ik tot dusverre in Apeldoorn bijwoonde ‘gewoon’ zonder toeters en bellen toegankelijk voor iedereen, om Hercules tegen DVS te zien spelen is registratie vereist. Bovendien zijn er niet meer dan 350 toeschouwers welkom bij het oefenpotje tussen de zondag- en zaterdagderdedivisionist op sportpark Voordorp, een aantal waarvan iedereen al van tevoren op z’n klompen kan aanvoelen dat die never nooit komen. De anderhalve meter afstand dient uiteraard ook gerespecteerd te worden. Van het social distancing komen we nooit meer af in Nederland, vrees ik. Zouden er echt mensen zijn die denken dat vóór maart 2020, toen de ellende begon, bezoekers van amateurvoetbalwedstrijden elkaar 90 minuten lang continu in de nek stonden te hijgen?
Daags voor het duel heb ik me al geregistreerd via de speciale link op de website van de oudste voetbalclub van Utrecht. Zolang het zich beperkt tot het invullen van een vragenlijstje, vind ik het prima. Ik kan alle vragen over virussymptomen met nee beantwoorden. Een negatief reisadvies blijft zodoende achterwege. Mijn telefoonnummer en e-mailadres moet ik eveneens vermelden. Geen enkel probleem. Medewerkers van de GGD mogen mij altijd bellen wanneer zij daartoe de behoefte voelen. Ik heb niets te verbergen. Afgezien van een verstopt rechteroor, waar ik sinds enkele dagen mee rondloop, kamp ik met geen enkel lichamelijk ongemak. Gelukkig staan verstoppingen van het gehoororgaan niet op de door de RIVM opgestelde symptomenlijst . Bij veel mensen zit het in coronatijd sowieso meer tússen de oren.
Erg streng gecontroleerd wordt er overigens niet bij aankomst. Zowel metgezel Willy Dietrich als ondergetekende kan zo doorlopen. De beveiliger bij de ingang van het complex hoeft de reserveringsbevestiging op mijn telefoon niet eens te zien. Om het de bezoekers makkelijk te maken zijn aan dranghekken A4-tjes bevestigd die de looproute naar het veld aangeven. Als je het mij vraagt een tamelijk zinloze onderneming. Er loopt namelijk maar één pad naar de velden. Verdwalen gaat moeilijk. Via hetzelfde pad moet iedereen het complex na afloop ook weer verlaten. Meer smaken heeft Hercules eenvoudigweg niet.
Omdat het natuurgras van het hoofdveld nog niet speelklaar is, wijken Hercules en DVS uit naar het aangrenzende kunstgras. Hoeveel mensen zich langs het bijveld verzamelen als beide ploegen om drie uur aftrappen, durf ik niet met stelligheid te zeggen. De maximaal toegestane 350 zijn er in elk geval bij lange na niet, zoals viel te verwachten. Ik heb ze niet geteld, maar bij 150 houdt het naar mijn mening wel op. En dat schat ik de totale hoeveelheid bezoekers waarschijnlijk nog ruim in. Op enkele velden ernaast is het minstens even druk, zo niet drukker. Op die velden is gelijktijdig een studententoernooi aan de gang.
Een blik op de website van Hercules leert dat studentenvoetbalvereniging Odysseus ’91 haar jaarlijkse toernooi houdt. En om die happening veilig en coronaproof te laten verlopen heeft de organisatie niets aan het toeval overgelaten. Voor deelnemers bestaat alleen de mogelijkheid het terrein te betreden mits zij een geldig testbewijs (afgenomen bij Testen voor Toegang), een herstelverklaring óf geldige vaccinatie (langer dan 14 dagen geleden) kunnen aantonen. Een externe beveiligingsorganisatie zal zorgen dat deze maatregelen strikt nageleefd zullen worden, zo staat vermeld.
Dat voetballende studenten en studentes en de overige aanwezigen gezamenlijk de al aangestipte looproute bevolken, levert kennelijk geen noemenswaardig gevaar op voor de volksgezondheid. Enkel op het terras naast het paviljoen, zoals de sjieke benaming van het Hercules-clubhuis luidt, wordt het kaf duidelijk van het koren gescheiden. Nou maar hopen dat die leuke studentes niet te dicht langs mij heen zijn gelopen en onheil mij bespaard blijft.
Er wordt gedurende de middag heel wat af- en aangelopen. Vanuit hun bubbel bij de kantine dragen dorstige studenten de nodige liters bier naar hun eigen velden. In glazen en kannen van glas nota bene. Streng verboden volgens KNVB-richtlijnen. De dienstdoende beveiliger laat de uitgelaten jongeren vrolijk begaan. Ze doen niemand kwaad. Als de prijsuitreiking nadert, duwt een meisje tot grote hilariteit van tientallen anderen een mannelijke collega-student zelfs een heuse taart in zijn gezicht. Studentenhumor. Zoveel jolijt slaat bij de een duidelijk meer aan dan bij de ander.
Het meest grappige van mijn uitje naar Utrecht overkomt me in de rust van de confrontatie tussen Hercules en DVS. Als ik kort plaatsneem op een stoel op het voor de toeschouwers gereserveerde terrasgedeelte, komt er iemand naar me toe met de vraag of ik toevallig uit Apeldoorn kom. Oud-AGOVV’er Gert Spijker, tegenwoordig actief in de businessclub van DVS ’33, herkent mij. Juist dit soort toevallige en onverwachte ontmoetingen met allerlei mensen van uiteenlopend pluimage maakt zo’n wedstrijdbezoek toch altijd weer extra leuk. Gewoon omdat het kan! Ik moet tegenwoordig alles maar normaal vinden, maar het is toch zeker allesbehalve normaal als het normaal wordt dat zelfs een bezoek aan een weinigzeggend oefenpotje voortaan gepaard gaat met allerlei beperkingen die vaak kant noch wal raken.
USV Hercules 1882 tegen DVS’33 eindigt in een 4-0 overwinning voor de thuisclub, voor wat het waard is. Alle doelpunten vallen in de tweede helft. Er is nog het nodige werk aan de winkel voor Peter Wesselink, de Apeldoornse coach van DVS’33, alvorens de derde divisie op zaterdag 21 augustus in volle hevigheid losbarst.