De mijlpaal van een tiende seizoen als speelster van Draisma Dynamo’s hoofdmacht ontzegde Joyce Wassen zichzelf. Op 33-jarige leeftijd vindt de aanvoerster van het dames-1 team het welletjes. Als lid van de technische staf blijft de inwoonster van Westervoort de kersverse eredivisionist wél trouw. En omdat volleybalbloed vaak kruipt waar het niet gaan kan, gaat ze als speelster van het tweede team in de eerste divisie afbouwen.
Haar besluit om er een punt achter te zetten kwam niet van de ene op de andere dag, laat de regisseur werk & inkomen van de Gemeente Arnhem weten. “Een seizoen eerder twijfelde ik ook al. Toen konden we door corona het seizoen niet afmaken. Omdat ik dat niet bevredigend vond, besloot ik nog een jaartje door te gaan. Om het af te sluiten, zeg maar. Maar terwijl we in dat voorlaatste seizoen tenminste nog tot maart doorspeelden, was het nu al in oktober voorbij. Mijn laatste wedstrijd was tegen Donitas, als ik me goed herinner. We hebben daarna nog wel een poos doorgetraind. Eerst in viertallen. Later in tweetallen. Toen zijn we er helemaal mee gestopt. Dat was het dan.”
Jarenlang van hort naar her vliegen ging haar niet in de koude kleren zitten, constateert ze. “Ik vraag mezelf weleens af hoe ik dit zo lang volgehouden heb. Ik was net afgestudeerd toen ik in 2012 naar Apeldoorn kwam. Ik ben meteen gaan werken. Het is altijd heel pittig geweest. Je werkt fulltime. Het volleybal is gewoon een parttimebaan ernaast. En dan heb je naast het volleybal ook nog eens een sociaal netwerk te onderhouden. Het was vaak haasten. Ik ging soms rechtstreeks vanuit mijn werk door naar de training. Zat ik ’s avonds om tien uur of half elf pas thuis te eten. De combinatie met werken werd steeds zwaarder. Aan allerlei dingen merk je ook wel dat je wat ouder wordt. Het herstel gaat steeds langzamer. Ik werd niet voor niets oma genoemd…”
Over het verzoek van trainer Michael Beugelsdijk om in een andere rol bij de ploeg betrokken te blijven, hoefde Wassen desondanks niet lang na te denken. “Er bestaat niet echt een benaming voor mijn nieuwe rol. Assistent-trainer, zo noemen ze het. Op dinsdag en donderdag ben ik erbij op de trainingen en in principe bij elke thuiswedstrijd. Bij Olhaco heb ik in het verleden trainerspapieren gehaald. Maar dat is al zo lang geleden dat ik niet eens weet of die nog wel geldig zijn. Op technisch vlak doe ik niets. Dat komt voor rekening van Michael en Jorg. Ik ben meer een soort schakel tussen de speelsters en de trainers. Als aanvoerster pikte ik ook al signalen op. Wanneer er iets was waar ze niet zo makkelijk met de trainers over konden spreken, kwamen ze bij. Zo is het nu ook. Alleen speel ik nu zelf niet meer. Ik vind het heel leuk om met een teamproces bezig te zijn, maar trainer zie ik mezelf niet worden. Die ambitie heb ik niet, nee.”
Zelf maakte Wassen al deel uit van de selectie die Dynamo in 2014 voor het laatst op het hoogste niveau vertegenwoordigde. Ze is overtuigd dat de huidige selectie geen gek figuur zal slaan in de eredivisie. “Ik vind dat we de laatste twee jaar echt wel een stabiel team hadden. Ik had weleens willen zien hoe ver we het afgelopen seizoen waren gekomen wanneer we hadden kunnen doorspelen. Bij de eerste drie eindigen had zeker gekund. We zijn dan weliswaar niet gepromoveerd, maar het is mooi dat we nu toch in de eredivisie zitten. Waartoe we in staat zijn, vind het best wel lastig inschatten. In de eredivisie gaat alles een tandje sneller dan in de Topdivisie. Kijk ik echter naar het team, dan denk ik dat we zeker in de middenmoot moeten kunnen meedraaien.”
Magazine Businessclub Dynamo najaar 2021