Het gaat wellicht wat ver om het eindsignaal te bestempelen als hét hoogtepunt van een bloedeloze derby tussen Albatross en Robur. Jan Reijnen was niettemin één van de weinigen die zondagmiddag om even voor vieren met een voldaan gevoel van het veld afstapte. “Het was een leuke pot om te fluiten”, vond de 27-jarige scheidsrechter na afloop. Wat hij zichzelf als rapportcijfer zou geven? “Een acht”, gaf de leidsman aan meer dan tevreden te zijn met zijn eigen optreden.
Met 84 minuten op het scorebord kende de typische 0-0 wedstrijd in het druilerige Ugchelen een van z’n meest opmerkelijk momenten. De scheidsrechter, die tot dan op weinig fouten te betrappen viel, gebaarde dat het geluid van de muziek in de kantine wat zachter moest. De oproep was niet aan dovemansoren gericht. De volumeknoppen werden direct lager gezet. “Het ging steeds harder. En als het me stoort, dan zeg ik daar wat van”, lichtte Reijnen zijn actie enkele minuten na afloop kort toe in zijn kleedkamer.
Dat de spelers van beide ploegen er weinig van bakten, konden zij de arbiter niet aanrekenen. De bij afvalverwerker Circulus Berkel werkzame fluitist leidde het duel in de derde klasse D in goede banen. Hij hoefde zelden handelend op te treden en floot wanneer hij moest fluiten. Na vijf jaar in Houten te hebben gewoond keerde Reijnen dit seizoen terug op de Apeldoornse velden.
“Ik heb in het westen van het land gefloten. Zelfs op tweede klasse-niveau. Ik vind dat er daar beter gevoetbald wordt dan hier. Hier is het meer hotseknots voetbal. Als je richting Amsterdam komt, is het publiek bovendien een stuk verbaler. Maar daar trek ik me niet zoveel van aan. Wanneer je op toeschouwers gaat letten, leidt dat alleen maar af. En wie er niet tegen kan als er wat geroepen wordt, die moet geen scheidsrechter worden. Ik hoor het bijna niet”, lacht Reijnen dat hij over een dikke huid beschikt. “Ik ben altijd mezelf.”
Vader Leo, eveneens een bekende verschijning in de Apeldoornse voetbalwereld, arbitreerde liefst 32 jaar in het amateurvoetbal. Zoonlief hanteert ondanks zijn nog altijd relatief jonge leeftijd ook alweer geruime tijd de fluit. “Op m’n zestiende ben ik serieus voor de bond begonnen. Het is voor mij een hobby. Ik fluit standaard op zondag. Ik zal je eerlijk zeggen, trainen doe ik nooit. In het begin van elk seizoen heb ik weleens spierpijn, maar dat is na één wedstrijdje weer voorbij. Daarna heb ik nergens last meer van.”
Reijnen verklapt dat hij momenteel bezig is het aantal overtollige kilo’s wat omlaag te brengen. “Ik woog 114 kilo, ik weeg nu 101 en ik wil uiteindelijk naar de 90 toe.” Hij let goed op zijn voeding en drinkt geen alcohol. “Ik houd het bij een crackertje met leverpastei en drink Spa Blauw. Uitgaan doe ik niet voor een wedstrijd. Voetballers verwachten wel een scheidsrechter die nuchter is.”
De Stentor maandag 21 maart 2022