Het uitrollen van een banner met daarop zijn rugnummer vormde één van de hoogtepunten van de afscheidswedstrijd van Jeroen Rauwerdink. Door het dundoek dat aan de muur van de Draisma Dynamo Arena komt te hangen blijft de 337-voudig volleybalinternational symbolisch voor eeuwig verbonden aan de club. Een blijvend eerbetoon aan een sportief voorbeeld wiens inbreng Apeldoorn de afgelopen drie jaar weer tot dé volleybalhoofdstad van Nederland maakte.
Toen hij in mei 2019 zijn handtekening zette onder een contract bij de club die hij elf jaar eerder verliet voor een sportieve Odyssee door Italië, Turkije en Griekenland, was dat in eerste instantie voor de duur van een jaar. Het werden er uiteindelijk drie. Twee landstitels en één nationale Supercup later luidde volleyballend Nederland het sieraad voor de volleybalsport zondagmiddag in Omnisport uit op een manier zoals het een sporticoon van zijn kaliber toekomt.
Zijn rentree legde ’s lands recordkampioen bepaald geen windeieren. Tot aan Rauwerdinks terugkeer hinkte Dynamo meer dan decennium lang tevergeefs aan tegen die haast vervloekte dertiende landstitel. Met en niet in het minst dankzij de gelouterde passer-loper in de geleden werd het lange wachten eindelijk beloond. Als verlengstuk in het veld van de technische staf en als mentor van het jeugdige talent uit de selectie stuwde de inwoner van Zeist het sportieve plafond van de Draisma Dynamo Arena in een deels door corona verziekte periode weer tot kampioenshoogte omhoog.
Peter de Vries stak op grond daarvan een lofrede af over Rauwerdink. “Jeroen is een voorbeeld voor iedere jeugdspeler die droomt van een topsportcarrière.” De voorzitter van de Stichting Topvolleybal Dynamo noemde hem ‘de verpersoonlijking van het beleid’ dat de stichting voert. “Als jonge speler bij Dynamo beginnen en je doorontwikkelen tot het nationale team, naar een topclub in het buitenland gaan en dan in de nazomer van je carrière terug naar Dynamo om met je ervaring weer jonge spelers op te leiden.”
Tegen zijn gewoonte in (‘Ik ga eigenlijk nooit naar reünies’) was ook Toon Gerbrands naar Apeldoorn afgereisd. Samen met Jeroen Bijl coachte de afgelopen zomer teruggetreden directeur van voetbalclub PSV het team van ‘Jeroens Allstars’, dat het twee sets lang opnam tegen het huidige Draisma Dynamo. Als coach van het Dynamo-team dat in 2003 de Top Teams Cup won, gooide Gerbrands de destijds talentvolle tiener in het diepe in het Final Four-weekend waarin de Apeldoornse clubs de meest aansprekende prestatie uit de clubgeschiedenis leverde.
Gerbrands herinnerde zich hoe een onbevangen ‘rookie’ in de halve finale de plaats in nam van Bas van de Goor. “Het was Jeroens eerste jaar. Gezien zijn plaats in de pikorde had hij er eigenlijk helemaal geen recht op. Eigenlijk had hij tot dan nauwelijks meegedaan. Maar toen Bas een paar foutjes maakte, kwam Jeroen erin en speelde de wedstrijd van z’n leven. Daardoor kreeg je een tamelijk bizarre situatie. Bas was de beste volleyballer van de wereld. In die finale tegen die Oekraïners gebeurde precies hetzelfde. Wanneer Bas die fouten niet had gemaakt, had Jeroen helemaal niet meegedaan.”
Gerbrands spreekt met veel bewondering over hoever zijn voormalige pupil het schopte. “Jeroen is altijd een oprechte teamspeler geweest, een absolute prof. Hij is geen conflictmens en klaagde nooit. Niemand is optimaal. Doordat hij niet snel boos werd, was Jeroen wel een aanvoerder, maar is hij nooit dé grote leider geworden. Wij zagen destijds wel wat in hem. Van daaruit is hij helemaal doorgegroeid. Hij snapt de wetten van de topsport.”
De Stentor maandag 12 september 2022