Op 67-jarige leeftijd gaat Ivo Martinović windmolens wat bedachtzamer te lijf dan in zijn onstuimige beginjaren als oefenmeester. Zijn aanstelling als assistent van zijn voormalige pupil Redbad Strikwerda bij de mannen van Draisma Dynamo bewijst dat de bezetenheid van de voormalige Joegoslavische international voor de volleybalsport onverminderd groot is. “Ik leef volleybal. Als je iets met zoveel passie doet als ik, dan is leeftijd relatief.”
Als hij voor aanvang van het interview het meegebrachte Piet Zoomers/D Magazine van het seizoen 1992-1993 onder ogen krijgt, vertonen de scherpe ogen een glinstering. Exact dertig jaar geleden nam de temperamentvolle Kroaat bij de hoofdmacht van het toenmalige PZ-team het roer over van Paul van Sliedrecht. Op de op de voorpagina van de gids afgebeelde teamfoto kijkt de destijds 37-jarige trainer strak voor zich uit in zijn sjieke clubkostuum uit een Wilps kledingmagazijn. De tijd stond sindsdien niet stil. De zwarte haardos is ondertussen wat grijzer geworden en in een knot gewikkeld. Het gelaat telt wat meer groeven. “Het enige wat van toen over is, is het karkas”, herkent de Martinović van nu drie decennia later weinig meer terug in de Ivo uit 1992.
“Toen ik als trainer begon, deed ik dat in mijn onbewuste onbekwaamheid als een soort Don Quichote. Ons doel in het leven, is om te leren. Daar ben ik me nu veel meer van bewust. Mijn kennis, methodieken en communicatie zijn nu heel anders. Iemand mag fouten maken, mits je er van leert. Het gaat erom hoe je problemen oplost. Maar het gaat niet om mijn kennis, het gaat erom om die kennis op de juiste manier door te geven”, begint de inwoner van Rheden op haast filosofische toon zijn uiteenzetting over wat hem drijft om zich op zijn leeftijd in een nieuw sportief avontuur te storten.
Het telefoontje met het verzoek om Renzo Verschuren op te volgen kwam voor Martinović enigszins onverwacht. Hij sprak Strikwerda weliswaar met zekere regelmaat bij RTC-trainingen in Apeldoorn, een rol binnen de technische staf van Draisma Dynamo was daarbij nooit ter sprake gekomen. “Toen Wim Jonker mij belde, vroeg ik hem eerst hoe Redbad daar tegenover stond. Maar Wim belde juist in opdracht van Redbad. Ja, ik heb er wel over moeten nadenken. We hebben twee of drie keer bij elkaar gezeten. Onze visie en onze missies zijn bijna identiek. Ons hoofddoel is om spelers van het huidige team af te leveren bij het Nederlands team”, constateert de nieuwe assistent dat de hoofdcoach van Draisma Dynamo en hijzelf qua volleybalfilosofie redelijk op één lijn zitten.
Martinović hoopt dat hij met zijn eigen ervaring en kennis iets kan toevoegen aan de ontwikkeling van het team en de spelers. “Redbad is ontzettend bezig met innoveren. Hij is altijd bezig om uit te vinden waar hij plusjes voor het team kan vinden. Ik sta naast hem. Ik help hem. We zullen alles bespreken. Ik kan me niet voorstellen dat er taboes zijn. Het is de intentie van ons allebei om jongens naar Oranje of naar het buitenland te brengen. Het gaat niet om Ivo. Het gaat om Draisma Dynamo. Redbad is daar de aanvoerder in.”
De vraag of hij dertig jaar geleden al een toptrainer zag in zijn toenmalige pupil vindt Martinović moeilijk te beantwoorden. “Het beeld dat ik heb overgehouden van Redbad als speler, is subjectief. Zijn leiderschap en assertiviteit zijn wel kenmerkend voor wat een coach moet hebben. Hij was enorm gedreven. Hij trainde extra. Hij ging hardlopen. Hij deed er alles voor. Ik stond bekend als een conflictcoach. Maar met Redbad heb ik nooit conflicten gehad. Met de meeste spelers uit dat team van toen trouwens niet.” Lachend: “We hebben elkaar wel heel veel uitgescholden…”
De voormalige assistent-bondscoach kan er met al zijn volleybalverstand niet bij dat de Nevobo het lot van de Oranjemannen in buitenlandse handen legt en de meest gelauwerde coach van de eredivisie steevast links laat liggen. “Dat is het enige minpunt dat ik aan Redbad als coach zie. En dat ligt niet aan Redbad, maar aan het beleid in Nederland. Het is jammer dat ze geen vertrouwen hebben in Nederlandse hersenen.”
In de Draisma Dynamo Arena ligt komend seizoen met het verdedigen van de landstitel een minstens zo mooie uitdaging voor het duo Strikwerda-Martinović. “Er staat een jong en enthousiast team. Ze willen allemaal dolgraag. Er is een fantastische sfeer. In potentie zijn al die jongens toptalenten. Met zulke jonge jongens moet je, wat ik noem, ‘reëel-plus’ zijn. Er moet steeds een klein beetje bovenop. Volleybal wordt gemeten in processen. Dat is veel belangrijker dan eenmalig scoren. Het spelen van Champions League-wedstrijden kan voor jonge spelers een goede impuls zijn om een next level te halen en ik vind het ook jammer dat die BeNe-Liga, of hoe je dat ook wilt noemen, er nog niet is. Het is zoals Albert Einstein al zei: als je hetzelfde blijft doen en hoopt op dezelfde uitkomst, dan is dat een eerste teken van krankzinnigheid.”
Einde seizoen niet gehaald
In het seizoen waarin hijzelf de scepter zwaaide in – toen nog – Dynamohal legde het Dynamo van Ivo Martinović beslag op de nationale beker. Bij de ontknoping van de kampioensstrijd waren trainer en club al gescheiden wegen gegaan. “We wonnen de beker. Toen was er een incident aan het einde van de competitie. Maar ach, dat is niet belangrijk. Ik zeg niet dat zoiets me nu niet meer zou overkomen. Als je alles wilt uitsluiten, dan moet je even Apeldoorn bellen… Ik heb heel fouten gemaakt, maar ik heb daar ook heel veel van geleerd. Daardoor kan ik het mezelf ook vergeven wat ik in het verleden fout heb gedaan.”
Magazine Businessclub Dynamo najaar 2022 / Foto Imre Csany