Na zegge en schrijve 1380 dagen eindelijk weer eens vliegen

Achter de Bal aan (90): Bray, Belfast, Dublin

Vrijdag 9 september 2023

Voor het eerst sinds 17 november 2019 ga ik eindelijk weer eens vliegen. Na de corona-paranoia ben ik al wel weer met zekere regelmaat over de grens voetbalwedstrijden wezen kijken, maar de lucht ben ik sinds welgeteld drie jaar, negen maanden, twee weken en vijf dagen niet meer in geweest. Dat zijn zegge en schrijve 1380 dagen geweest waarop ik stevig met beide benen op de moeder aarde ben blijven staan…

Ik schijn me er tegenwoordig voor te moeten schamen wanneer ik het luchtruim kies, maar van dat soort schaamte heb ik nou persoonlijk weinig last. Frans Timmermans en dat ventje van Jetten stappen heel wat vaker aan boord van zo’n milieuvervuilend monster dan ik-zei-de-gek. En dat dan ook nog eens allemaal op kosten van de belastingbetaler! Wanneer al die politieke hooligans hun vergaderingen nou eens zouden houden via Zoom, dan zou dat niet alleen heel wat uitstoot van gebakken lucht besparen, ook de politie-inzet bij samenkomsten van dergelijk geteisem zou drastisch beperkt kunnen worden. Die agenten kunnen dan ingezet worden waar er de noodzaak toe bestaat en er opgetreden dient te worden zoals het hoort. Wanneer onverlaten ergens op een snelweg gaan zitten bijvoorbeeld. Meteen de knuppel erover!

Het was hoe dan ook een kort nachtje. Rond middernacht was ik pas thuis vanuit Eindhoven, waar het Nederlands elftal het armoedige Griekenland eenvoudig met 3-0 oprolde. Vijfeneenhalf uur later staat Erik alweer in Apeldoorn op de stoep voor een enkele reis Schiphol. Het is nog donker wanneer we vertrekken. De zon slaapt nog. Ondanks het vroege tijdstip, is het al wel behoorlijk druk op de A1 en de Ring van Amsterdam. We zijn de ochtendspits echter voor. Fileleed blijft ons bespaard. Tegen half 7 stalt Erik zijn auto op parkeerplaats P3, lang parkeren. De shuttlebus zet ons vervolgens af bij vertrekhal 3.

Ook daar belanden we op deze vrijdagochtend in een oase van rust. Omdat Erik de wedstrijd van zondag in Dublin als fotograaf actief is, moet hij wat spullen als ruimbagage inchecken. Bij de balies van AerLingus is niets te doen. De afgifte van de koffer is in no-time gepiept. Mijn vrees dat het aansluitend bij de security-check en paspoortcontrole vastloopt, blijkt ongegrond. De hele procedure verloopt bijzonder soepel.

De QR-code van mijn boardingpass op de AerLingus-app die ik op mijn telefoon heb geïnstalleerd vertoont geen haperingen. Mijn paspoort doet de scan bij het volautomatische toegangspoortje evenmin op tilt slaan. Er komt tegenwoordig geen mensenhand meer aan te pas. Daar moet ik pas aan geloven bij het fouilleren. Want na de bodyscan ben ik de Sjaak. Uiteraard, zou ik bijna zeggen. Sommige dingen veranderen nooit. De knoopjes aan de kraag van mijn poloshirt zenden blijkbaar verdachte signalen uit.

De dienstdoende douanier die mij onder handen neemt, neemt geen halve maatregelen. Hij betast me of zijn leven er vanaf hangt. Hij steekt zijn vingers zelfs aan de binnenkant van mijn broek. En dan vragen zulke Pipo’s voorafgaand aan dergelijke staaltjes van ongewenste intimiteiten ook altijd nog of je er bezwaar tegen maakt dat hij me fouilleert. In mijn geval is er vreemd genoeg nooit sprake van aantasting van mijn privacy of profileergedrag. Dat betreft andere doelgroepen. Het spreekt uiteraard voor zich dat hij niets aantreft dat de openbare veiligheid op de luchthaven in het gedrang brengt.

De twee uur die ons nog resten tot aan het vertrek van onze vlucht naar Dublin brengen we door bij Gate D27, waar we moeten boarden. De tijd verstrijkt zonder noemenswaardige problemen. Om 10 uur, 25 minuten later dan de aangegeven vertrektijd, zitten we aan boord van de Airbus van AerLingus op weg naar Dublin. Het vliegtuig zit nagenoeg vol. Onder de passagiers bevindt zich slechts een handjevol Oranje-supporters. Het gros van de in totaal 1700 Nederlanders dat het Nederlands elftal zondag gaat steunen vertrekt waarschijnlijk pas morgen of op de wedstrijddag. De schrikbarend hoge hotelprijzen in de Ierse hoofdstad nodigen niet echt uit voor een langer verblijf.

Alle inzittenden blijft bespaard wat de passagiers van een vlucht in Amerika enkele dagen eerder overkwam. De piloot hoeft niet rechtsomkeert te maken omdat een van zijn passagiers zo erg aan de diarree raakt dat alles in de shit loopt. Van de vlucht krijg ik trouwens weinig mee. Zodra het vliegtuig in de lucht hangt, sluit ik de ogen. Zo haal ik een klein beetje in van alle nachtrust die ik tekort gekomen ben. Pas wanneer de piloot anderhalf uur na vertrek landt op Dublin Airport, ben ik weer volledig bij mijn positieven. Veel negatiefs kan ik trouwens ook bij aankomst niet vermelden. Niets staat ons in de weg om te worden toegelaten tot Iers grondgebied. De paspoortcontrole gebeurt ook hier machinaal. Erik hoeft niet lang te wachten op zijn koffer. We staan zodoende snel weer buiten.

Daar moeten we alleen meer dan een half uur wachten op lijn 700 van Aircoach, die volgens de juffrouw aan de ticketbalie elk kwartier aankomende passagiers naar het centrum van de stad vervoert. Maar aangezien het stralend weer is en het zonnetje lekker schijnt, is het bepaald geen straf om in de buitenlucht bij de bus stop te staan. Om kwart voor 1 zitten we bij de Burger King op O’Connell Street in hartje Dublin aan een heerlijk voedzame maaltijd.

Met een volle maag vervolgen we onze reis naar Bray, dat zo’n 25 kilometer van Dublin verwijderd ligt. Daar overnachten we en pakken we de eerste van drie geplande voetbalwedstrijden van dit weekendje (Noord-) Ierland mee: Bray Wanderers – Galway United. Een onvervalste kraker uit de Ierse Kitchen Champion Division.

De treinreis met de DART levert een kostenpost van 2,90 euro op. Erg snel beweegt de trein zich niet voort. Vanaf Tara Street station neemt de reis bijna 40 minuten in beslag. De trein stopt ook op Lansdowne Road, bij het Ierse nationale voetbalstadion. Na aankomst in Bray stappen we over op een ouderwetse dubbeldekker om bij ons hotel te komen. Dat is zo’n drie kilometer van het station en het strand verwijderd.

Hotel Wilton is by far het duurste hotel waar ik ooit heb verbleven. En dan is het in vergelijking met hotels in Dublin zowaar relatief goedkoop. Een bed voor minder dan 200 euro per nacht is dit weekend in de Ierse hoofdstad enkel te vinden op gedeelde slaapzalen in jeugdherbergen! Het is echt schandalig, de prijzen die Ierse hoteliers in rekening durven te brengen. Vandaar dat we morgen en overmorgen onderdak hebben gezocht (en gevonden) in Belfast, op het noordelijke deel van het groene eiland. Twee nachten in een appartement voor studentenhuisvesting in de Noord-Ierse hoofdstad betekent een iets mindere aanslag op de portemonnee. En daarbij neem ik de 30 euro voor een busretour tussen beide Ierse hoofdsteden dan op de koop toe.

Vanwege de onregelmatige tijden waarop de bussen in Bray rijden, wandelen we tegen zessen de weg terug naar het centrum. Het is dan nog een graadje of 22. Lekker de benen strekken. Carlisle Grounds, het stadionnetje van de plaatselijke voetbaltrots ligt vlakbij het treinstation. Ruim een half uur heuvel af. Na bij de chips shop aan de overkant van de straat wat vettigheid naar binnen te hebben gestouwd, kijken we voor de aftrap ook nog even kort rond op het op aan de andere kant voor de spoorlijn gelegen strand.

Bray heeft geen beach met wit zand, maar met stenen. Het betreft hoe dan ook een plek om aangenaam te verpozen getuige de tientallen mensen die er in de vroege avonduren wandelen en het er op terrassen heerlijk van nemen onder het genot van een hapje en een drankje. Met de weekend voor de deur heeft het weinig om het lijf zo luchtig als groepjes plaatselijke meisjes erbij lopen. Liverpoolse toestanden. Erg korte rokjes. En op hun dertiende of veertiende al achter de kinderwagen. Zeelucht werkt allerlei driften op.

Onze eerste match op Ierse bodem is in elk geval een schot in de roos. De Wanderers, die ik in 2016 al eens eerder aan het werk heb gezien in (London)Derry en koploper Galway United maken er een spektakelstukje van. Alles oogt een beetje krakkemikkig, maar dit soort wedstrijdjes zijn feitelijk veel leuker om mee te maken dan het over-gecommercialiseerde topvoetbal van vandaag de dag. Hotseknotsbegonia-voetbal van het meest vermakelijke soort. Topamusement voor 15 euries! Een heus programmaboekje, à raison van 4 euro te koop in een houten barak, maakt het feest compleet.

De dertig die hards die meer dan 200 kilometer vanuit Galway hebben afgelegd om erbij te zijn, belonen hun favorieten na afloop op een staande ovatie. De afgetekende 4-1 overwinning brengt het kampioenschap in de First Division van de League of Ireland weer een stapje dichterbij. Na 30 gespeelde wedstrijden bedraagt de voorsprong van de lijstaanvoerder op het als tweede geklasseerde Waterford liefst vijftien punten. Het moet wel vreemd gaan wil er de komende voetbaljaargang geen voetbal op het hoogste niveau te zien zijn in de stad aan de westkust.

Zaterdag 9 september 2023

Het is al een behoorlijke opgave om in Bray te komen. Het valt ook niet mee om er weer weg te raken. Bij de bushalte in de buurt van het hotel rijden twee achtereenvolgende bussen pardoes door zonder te stoppen. Aan dat ik nota bene m’n hand omhoog steek als stopsignaal hebben de chauffeurs geen boodschap. Om tijdig op het station te komen om de trein naar Dublin te halen moeten we derhalve een taxi charteren.

Om iets voor 12 stappen we op O’Connell Street in Aircoach 705X naar Belfast. Om iets voor tweeën stappen we op Glengall Street weer uit. Ons rest nog iets meer dan een uur om live de aftrap mee te kunnen maken van Dundela FC tegen Knockbreda Parish FC. Omdat de voor vanmiddag in Belfast vastgestelde thuiswedstrijden van zowel Linfield als Cliftonville in de Premier League zijn uitgesteld zoeken we het een treetje lager.

Het is in zulke gevallen wel handig dat je ergens de weg weet. Bij het Tourist Office tegenover City Hall verzekeren we ons voor 4 Pond 70 van een dagkaart voor het openbaar vervoer ter plaatse. En nadat we wat Ponden uit de muur hebben getrokken – Ierse Euro’s zijn in Noord-Ierland niet geldig… – brengt bus 3B ons vanaf Doneghall Square West naar Wilgar Park. De ground van eerstedivisionist Dundela ligt op ruim tien minuten rijden vanaf het centrum. In een protestantse wijk, niet ver van Glentorans Oval en de naar George Best vernoemde City Airport. Niet de meest welvarende buurt ter plaatse.

Alles verloopt vlekkeloos. Enkele minuten voordat de wedstrijd begint, staan we voor de ingang. So far so good. Omdat de tussenliggende tijd tekort was om al in te checken bij ons onderkomen voor de komende twee nachten staan we bepakt en bezakt bij de turnstile. Ik kan er met enkel m’n rugzak net doorheen. De rolkoffer van Erik past niet door de smalle doorgang. Er moet dus een hek worden geopend om hem met fotoapparatuur en al binnen te krijgen. Als dat eenmaal is gepiept, hebben we wel een broodje hamburger verdiend. Die worden naast een verkoophok achter de goal vakkundig door de huiskok op de juiste temperatuur gebracht op een gril. Ambachtswerk. Terwijl de spelers van beide ploegen het veld betreden, ziet de chef ziet er hoogst persoonlijk op toe dat zijn burgers niet verbranden.

Met onze hamburgers gaan we er eens goed voor zitten op een van de twee houten tribunetjes die zijn opgetrokken aan de lange zijde. Het bijwonen van het duel in de PlayBet Championship, de Noord-Ierse eerste divisie, levert weer onvergetelijke ervaringen op. Al is het alleen maar omdat het veld niet bepaald egaal is. Het loopt behoorlijknop. Ik schat dat het terrein achter de andere goal misschien wel dertig centimeter hoger ligt dan het doel waar achter onze vriend zijn hamburgers staat te roosteren.

Het gaat dus bergop en bergaf voor beide teams. Of ze voor- of nadeel van het hoogteverschil ondervinden, betwijfel ik. Veel voetbal zit er zowel bij de thuisploeg als de hekkensluiter uit Knockbreda niet in. Het is lange halen gauw thuis. Vrouwen en kinderen eerst. Bijna elke derde of vierde bal mondt uit in een kopbal. De lijf-aan-lijf-gevechten zijn niet te tellen. Behalve fysiek onderscheiden de spelers zich vooral verbaal. Het F-word schalt voortdurend door Wilgar Park. Met de twee sergeant majors in de dug-outs als onbetwiste gangmakers. Kortom: het is bijzonder amusant.

Terwijl vliegtuigen die met zekere regelmaat opstijgen van en landen op het George Best-vliegveld voor meer hoogstaand spektakel zorgen, krijgen we ook nog eens vier goals te zien voor onze 8 Pond entreegeld: drie voor Dundela, eentje voor het na zes gespeelde competitieduels nog altijd puntloze Knockbreda.

in tegenstelling tot beide doelmannen houden wij het na afloop van de wedstrijd wel droog. De donkere wolken die zich tegen de klok van vijf uur boven Oost-Belfast verzamelen zien er zeer dreigend uit, ze trekken gelukkig over zonder veel nattigheid te dumpen. Ruim een half uur later bereiken we zodoende zonder nat pak onze studentenflat.

Zondag 10 september 2023

Weer terug naar Dublin voor datgene waar we naar Ierland gevlogen zijn: de EK-kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal in het AVIVA stadium. Na 2006 en 2016 wordt het de derde keer dat ik het voorrecht geniet om de unieke sfeer van Lansdowne Road te mogen proeven. Aan die boys en girls in green kunnen de clowns in het oranje die het Nederlands elftal volgen een voorbeeld nemen. What a tremendous support!

Om 11.40 uur vertrekken we per bus uit Belfast. Ruim twee uur later zijn we te voet onderweg naar een pub in Temple Bar, de uitgaansbuurt van Dublin, om onze kaarten op te halen. Zoals gebruikelijk heeft de KNVB weer een obscure kroeg gevonden als afhaalpunt. Een groot deel van de 1700 Nederlanders heeft bezit genomen van Temple Bar. Zaak dus om het wedstrijdkaartje in ontvangst te nemen en ons zo gauw mogelijk weer uit de voeten te maken. Ondanks de lange rij met in oranje geklede creaturen hoeven we niet meer tijd te verbranden in The Old Store House op Crown Alley dan noodzakelijk. Stefan van de KNVB toont zich verbaasd om mij te zien. “Dat is lang geleden”, zegt hij.

Het weer laat ons in de steek vandaag. Het miezert een beetje. Op naar Tara Street station lopen we onze Ierse Oranjemattie Diarmuid tegen het lijf. Niet in zijn gebruikelijke oranje Marco van Basten-shirt ditkeer, maar in het groen van zijn vaderland. Hij bevindt zich in het gezelschap van twee kameraden uit Den Bosch. Of ik volgende maand naar de volgende uitwedstrijd in Griekenland ga, wil hij weten. Hij wel. Hij heeft al een vlucht geboekt naar Thessaloniki. Vandaar reist hij per trein verder naar Athene.

Via de app krijg ik bericht dat de harde kern van Roda JC ook in Dublin is gearriveerd. Dave en Jerome zaten gisteravond nog in Breda waar hun club de koppositie in de Keuken Kampioen Divisie verstevigde. Hun weekend kan al op voorhand niet meer stuk. Eredivisievoetbal in Kerkrade lonkt na ??? speeldagen. Dat kan nauwelijks meer misgaan, zijn beide optimistische heren van mening. Als alles volgens plan verloopt is Roda voor de jaarwisseling al kampioen!

Erik, die foto’s moet maken voor Proshots, vertrekt tegen vieren al naar het stadion. Ik blijf nog ruim een uur sightseeën. Als ik op Tara Street de DART naar Lansdowne Road neem, moet de de echte drukte nog op gang komen. De wedstrijd begint om 19.45 uur. Het stadion opent pas anderhalf uur eerder de deuren. Tot aan die tijd wandel ik daarom wat rond. De pubs in de buurt zitten stampensvol. Als non-drinker heb ik daar niets te zoeken. Wel eet ik wat. Een ordinaire hotdog komt me te staan op liefst 8 euro! De official match day programmes, die op bijna elke straathoek verkocht worden, zitten ook behoorlijk aan de prijs: 7 euro. Ik ben allang blij dat het droog blijft.

Als om kwart over 6 het stadion opengaat, ben ik als één van de eersten binnen. Ik heb bewust gekozen voor Block 130. Zodat er niet de godganse tijd allerlei van die mafkezen hinderlijk voor m’n neus staan te springen. Filmpjes die via sociale mediakanalen doorsijpelen beloven weinig goeds. De hele Oranje carnavalsvereniging blijkt in Dublin weer van de partij. Van links naar rechts dansen de gezelligheidsdieren door de straten van de Ierse hoofdstad. Op de bekende klanken van de Snollebollekes. Je schaamt je kapot dat je Nederlander bent bij het zien van zoveel ingestudeerde en strak geregisseerde jolijt. Er zit helemaal niets spontaans aan. Tijdens de wedstrijd hoor je ze nauwelijks.

They’re only sing when they’re winning. Dus als zo’n drieënhalf uur later een 2-1 eindstand in het voordeel van Nederland op het scorebord staat, gaan ze los. Kwalificatie voor het EK komt binnen handbereik. ‘Het is stil aan de overkant’ en de Ieren moeten maar naar the bright side of life kijken. Het arsenaal aan songteksten loopt niet bepaald over van originaliteit. Elk elftal krijgt de supporters die het verdient. Als die harstochtelijke Ieren op hun beurt evenveel kwaliteit op het veld hadden staan als dat er op de tribune zit, dan worden ze elke vier jaar wereldkampioen!

Het verlaten van het stadion verloopt na de wedstrijd niet bepaald gestroomlijnd. De infrastructuur op Lansdowne Road is slechts matig berekend op het afvoeren van om en nabij de 50.000 voetballiefhebbers op een en hetzelfde moment. In de smalle, slecht verlichte straten kan het zo maar eens misgaan wanneer zo’n enorme mensenmassa op drift raakt. Gelukkig gebeurt dat niet. Er wordt er in het gedrang niemand onder de voet gelopen, voor zover ik dat kan waarnemen.

Vanwege de drukte acht ik het weinig zinvol om bij DART-station achter in de rij aan te sluiten om per trein terug te keren naar het centrum. Ik heb bijna anderhalf uur de tijd om de bus terug naar Belfast te halen. Honderden toeschouwers gaan me voor. Ik hoef de meute alleen maar te volgen. Na een wandeling van bijna drie kwartier bereik ik de halte van de Aircoach op O’Connell Street. Niet veel later meldt Erik zich daar ook. Om twee uur ‘ s nachts zijn we terug in Belfast. Mooie tijd.

Dat ik er door toedoen van EasyJet nog een extra nacht in Belfast aan moet vastknopen, weet ik op dat moment nog niet. Dat ik na terugkomst in Nederland nooit meer met EasyJet zal vliegen, zal het gevolg zijn van dat die kloothommels na het annuleren van de vlucht naar Amsterdam gestrande passagiers doodleuk aan hun lot overlaten. Bij nader inzien hadden we beter met AerLingus (of Ryanair) vanaf Dublin naar huis kunnen vliegen. Maar ja, als je alles van tevoren weet, dan is er ook geen aardigheid meer aan.