Eerder vanmiddag liep ik er toevallig nog even langs, de Apeldoornse vestiging van Vroom & Dreesman. Er is geen sprake meer van business as usual. De toegangsdeuren zitten dicht. Om ook nooit meer open te gaan. Leeg gehaalde etalages. ‘Wegens omstandigheden zijn wij gesloten’ staat geprint op A4’tjes die op het glas zijn geplakt.
Het faillissement van de warenhuisketen hakt er flink in. In totaal 62 filialen sluiten hun deuren. Meer dan tienduizend mensen worden rücksichtslos op straat gekieperd. Het houdt maar niet op in Nederland. Iemand zal zich maar zijn hele leven hebben ingespannen voor zó’n werkgever. Stank voor dank is hun loon. In navolging van ontelbare anderen gaan al die arme stakkers de komende weken en maanden ook ervaren in wat voor fantastisch land we leven. Van Vroom & Dreesman naar droom en vreesman is maar een kleine stap. Dromen en vrezen. Een andere benaming voor de nachtmerrie waarin ze verzeild zijn geraakt. Alleen is dít werkelijkheid. Bittere realiteit. En maar hopen dat ze ooit weer eens ergens aan de bak komen. Niet bepaald een sinecure in een land waar leeftijd, afkomst en kruipvaardigheid de doorslag geven bij het krijgen van een baan.
Voor zover die ontslagen V&D’ers nog de moeite zullen nemen om bij de volgende Tweede Kamer-verkiezingen hun stem te gaan uitbrengen, kan ik me voorstellen dat de PVV er weer een groot aantal kiezers bij krijgt. Gek, hè! Maar doet iedereen er niet verstandiger aan om lekker thuis te blijven? Kiezen tussen het slechte óf het kwade, wat heeft het voor nut? Een stem vindt in Nederland toch geen gehoor. Zoek het zelf maar uit, zo luidt immers het credo van het slechtste en meest a-sociale kabinet uit onze geschiedenis. Participeren. Verrekken. En begrip moeten tonen voor anderen die blijkbaar wel het recht hebben op een perspectiefrijke toekomst.
Gelukkig heeft onze geliefkoosde minister-president zelf eindelijk z’n ware roeping gevonden. Vorige week trad onze Mark tijdens het zogenaamde correspondents diner in de voetsporen van Pierre Cnoops. Als buuttereedner. Moppentapper. Het was een doorslaand succes, naar het schijnt. Alle aanwezige bobo’s deden het in hun broek van het lachen. Mark’s Vereniging Voor Dierenvrienden steeg meteen in de peilingen. Zou de Partij van de Armoede er al wel eens aan gedacht hebben om André van Duin als lijsttrekker aan te stellen? Ook rood. En bovendien vele malen grappiger dan het lachebekje dat het leven voor steeds meer mensen tot een hel maakt.
Honderdduizenden Nederlanders is het lachen wel vergaan dankzij Rutte en al die toekomstige wachtgeldtrekkers in Den Haag. Deze lolbroek is zelf de grootste grote grap. Een misplaatste grap. Onbegrijpelijk dat iemand hem nog serieus neemt. De mond vol nemen over democratie, maar tegelijkertijd daar absoluut niet naar handelen. Liegen. Bedriegen. Stelen. En maar blijven lachen. Over huichelaars gesproken.
Ik kan me goed verplaatsen in wat die V&D’ers moeten doormaken. Ik ben ervaringsdeskundige, ben ook wegens omstandigheden gesloten. Ik heb ook de pech dat ik gedoemd ben te leven in het Nederland van Mark Rutte. Ik voldoe nooit en nergens aan de gestelde profielschets. Ik moet ook alles maar als een vanzelfsprekendheid ervaren. Alles slikken voor zoete koek. Mezelf blij laten maken met dooie mussen en wassen neuzen. Nog eventjes, en Mark of een van zijn slippendragers lanceert het lumineuze idee dat iedere Nederlander moet gaan betalen om ergens te mogen werken. Het kan allemaal maar zo in Nederland. In Rutte’s bananenrepubliek moet je nergens vreemd van opkijken.
En onze alom geliefde minister-president ondertussen maar misplaatste grapjes maken. Het is werkelijk om te janken.
© RK
