Maandelijkse archieven: september 2016

Vandaag 10 jaar geleden

De Franse competitietopper l’OM tegen Girondins Bordeaux maakt deel uit van een nogal enerverende ‘voetbalvakantie’ in september 2006, die zich in hoofdzaak in Engeland afspeelt. Van de tien wedstrijden die ik in een tijdsbestek van twaalf dagen bijwoon, spelen zich er acht in het Verenigd Koninkrijk af. Tussendoor vlieg ik eventjes terug naar Nederland om in Duitsland Schalke 04 voor de UEFA Cup in actie te zien tegen AS Nancy.

Mijn uitstapje naar de Côte d’Azur betreft feitelijk ook een tussendoortje. Tientjeswerk met Ryanair. Op zaterdagmiddag zit ik in het Brittannia Stadium bij Stoke City – Burnley. Vanuit Liverpool vlieg ik zondagochtend in alle vroegte door naar Zuid-Frankrijk. Al krijg ik na aankomst met de trein vanuit Nîmes op station Marseille Saint-Charles eerder de indruk dat ik ergens in Afrika ben beland. Nooit eerder heb ik zoveel duistere types op een en dezelfde plek bij elkaar gezien. Nou ben ik niet bang aangelegd, ik voel me er eerlijk gezegd niet zo op m’n gemak en ben blij dat m’n oponthoud tot een minimum beperkt blijft.

De confrontatie tussen l’OM en les visiteurs Bordelais doet alles vergeten. Wát een fantastische sfeer! Meer dan 52.000 spectateurs maken het Stade Velodrome tot een heksenketel zoals ik zelden heb meegemaakt. Als ik zeg dat op de tribunes achter beide goals vuurwerk wordt afgestoken, doe ik de waarheid geweld aan. Nee, wat de lokale Commando- en Ultra-brigades afsteken kan ik gerust een complete lichtshow noemen. En ook de wedstrijd bevat volop vuurwerk. Met Franck Ribery en Samir Nasri als gangmakers behoudt de thuisclub met 2-1 de overhand. Het doet alle Marseillais in het kolkende velodroom nóg fanatieker zingen. Al kan ik me tien jaar later niet meer precies herinneren of ze ook de Marseillaise ten gehore hebben gebracht voor hun Olympique…

Zoveel spektakel maak ik in de Eredivisie niet gauw mee. Met een temperatuur die laat op de avond nog ruim boven de 20 graden ligt, zijn er bovendien vervelendere omstandigheden denkbaar om ergens langs de lijn plaats te nemen.

Maar zoals gezegd, betreft de trip naar Marseille slechts een tussendoortje. Na een dagje Nîmes keer ik terug naar Engeland. Daar sluit ik met de League Cupduels Barnsley – MK Dons en Chesterfield – Manchester City op passende wijze af. Gewoon, omdat het kan!

17 september 2006 Olympique Marseille – Girondins Bordeaux

I was there…

Vandaag 29 jaar geleden

Eerste ronde Europa Cup voor bekerwinnaars seizoen 1987-1988. Met Johan Cruijff als trainer op de bank bij Ajax. Ajax is titelverdediger. Na magere jaren voor het Nederlandse clubvoetbal doen ‘we’ Europees gezien eindelijk weer een beetje van ons spreken. Hoewel Marco van Basten is vertrokken naar AC Milan, blijft er een aardig elftal over. Menzo, Blind, Spelbos, Rijkaard, Boeve, Wouters, Bosman, Mühren, Van ’t Schip, Meijer en Roy. Winter en Stapleton vallen in. Dat is toch van een iets ander kaliber dan Veltman, Viergever of Dijks.

Een tegenstander uit Ierland rolt het Ajax uit die tijd eenvoudig met 4-0 op, ook al duurt het tot de 65^e minuut voordat Dundalk de eerste tegentreffer toestaat.

Slechts 15.000 toeschouwers vinden het die avond de moeite waard om samen met mij naar De Meer te komen.

16 september 1987 Ajax – Dundalk FC

I was there…

Vandaag 26 jaar geleden

Dynamo Dresden – Chemnitzer FC  blijft voor eens en altijd de enige wedstrijd uit de DDR-Oberliga op mijn conduitestaat. Daar komt nooit geen verandering meer in. Iets meer dan tien maanden na de Muurval neem ik met Ronald en de Kleef een kijkje achter het opengeschoven IJzeren Gordijn.

Ronald correspondeert in die dagen met een supporter van Dynamo Dresden. Nu het kan en bestaande reisbeperkingen allengs zijn opgeheven, is de afspraak om naar een thuiswedstrijd van de 6-voudige DDR-Meister te gaan gauw gemaakt. Iedereen kan vrij gaan en staan waar hij wil. Acht dagen voordat de Wiedervereinigung van de beide Duitsland officieel gevierd en bekrachtigd zal worden, is het zover.

Al mogen we het reisgemak in de oude DDR gerust betrekkelijk noemen. Muren vormen weliswaar geen belemmering meer om vrij rond te rijden, de wegen in het oosten van Duitsland verkeren in het najaar van 1990 allesbehalve aangepast aan onze westerse standaard. De introductie van stil asfalt komt pas jaren later. Alle rondpruttelende Trabantjes hebben het zwaar te verduren. Wat de naam snelweg draagt bestaat uit een lange aaneenschakeling van rottende betonplaten. Vrij hobbelig. Dit soort wegen maakt iemand eerder zeeziek dan tien uur lang meedeinen op de golven op de veerboot van Hoek van Holland naar Harwich.

Tegenwoordig  – en in de periode voor de ongekende zegeningen van de boeren- en arbeidersstaat – geniet Dresden bekendheid als het Florence aan de Elbe. Zesentwintig jaar geleden biedt de Saksische metropool vooral een grauwe en troosteloze aanblik. Meer dan vier decennia zuchten onder het DDR-juk hebben de schoonheid van de stad behoorlijk aangetast. Bijna alles is ter plekke aan ernstig verval onderhevig.

Het oude Rudolf-Harbig-stadion vormt daarop geen uitzondering. De wedstrijd tegen de kameraden uit het voormalige Karl-Marx-Stadt (1-1) maakt evenmin een onuitwisbare indruk. Wat er na afloop gebeurt des te meer. Dát vergeet ik nooit meer. Wát een ‘feest’! Er is sprake van complete anarchie! Het loopt compleet uit de hand. Tientallen voormalige DDR-burgers willen elkaar te lijf. Het kost de politie de grootst mogelijke moeite om de supportersgroepen van beide clubs van elkaar gescheiden te houden. De ooit gevreesde Volkspolizei heeft behoorlijk aan autoriteit ingeboet, zo wordt wel duidelijk. Pas als er een waterkanon wordt ingezet, keert de rust rondom het stadion enigszins terug.

Zo maak je nog eens wat mee…

15 september 1990 Dynamo Dresden – Chemnitzer FC

I was there…

Vandaag 13 jaar geleden

Door te promoveren naar de Primera División verrast Leganés enkele maanden geleden vriend en vijand. Het komend seizoen mag het bescheiden clubje uit de voorstad van Madrid het opnemen tegen Real en Barça. CR7 en Messi maken eerdaags hun opwachting in het estadio Butarque.

Terwijl het grote publiek in Spanje en daarbuiten de komende maanden ruimschoots de gelegenheid krijgen om kennis te maken met de Club Deportivo uit Leganés, heb ik dat dertien jaar geleden al mogen doen. Een weekje voetballen kijken op Spaans grondgebied begint toevallig in Madrid. Eerst zit ik in Real Madrids oude Ciudad Deportiva aan de Passeo de la Castellana op de tribune bij de ontmoeting tussen Castilla, ofwel Real B, tegen Burgos. En laat nou aan het einde van de middag nog de derby CD Leganés B – Real Madrid C worden gespeeld. In de Tercera División Grupo VII, het op drie na hoogste niveau. Zo’n kans voor open doel laat ik me natuurlijk niet ontnemen.

Aldus stap ik op Atocha in de stoptrein naar het zuidelijk deel van de Spaanse hoofdstad. Aangezien ik toch in de buurt ben, neem ik de gelegenheid te baat in Leganés nieuwe indrukken op te doen. Veel toeschouwers lokt de wedstrijd niet. Ik verbaas me wel over het fraaie stadionnetje. Butarque voldoet in 2003 al aan alle eisen voor de hoogste Spaanse speelklasse.

14 september 2003 CD Leganes B – Real Madrid C

I was there…

Vandaag 11 jaar geleden

Mooi man, Schalke 04 bij de loting voor de Champions League in het seizoen 2005-2006 gekoppeld aan PSV. Als Schalke-supporter wil ik er natuurlijk wel bij zijn wanneer mijn favoriete club in eigen land aan de bak moet.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Probeer bij zo’n heugelijke gebeurtenis eerst maar eens aan kaarten te komen. Geen eenvoudige opgave. Het is een optie het via Schalke te proberen. Gezien het geringe aantal beschikbare kaarten voor de uitspelende club is mijn kans van slagen klein. Bovendien krijg je bij zulke wedstrijden standaard te maken te maken met allerlei restricties met betrekking tot het reizen naar en het verblijven in de speelstad. Behalve mijn grondige afkeer van uitvakken zie ik het begrijpelijkerwijs niet zo zitten om verplicht te worden vanuit Apeldoorn via Gelsenkirchen naar Eindhoven te reizen. En na afloop hetzelfde traject terug. Zulke onzinnige omwegen ga ik niet maken, ik peins er niet over.

Gelukkig bestaat er in Nederland zoiets als Marktplaats. Zodoende vind ik mezelf enkele dagen voor het betreffende Champions League-duel in Eindhoven op een avond terug in – of all places – Hasselt. Iets achter Zwolle, ja. De knaap van wie ik het toegangsbewijs overneem, is seizoenkaarthouder van PSV. Bij competitiewedstrijden reist hij steevast op en neer vanuit Overijssel naar Noord-Brabant. Gezien het late tijdstip waarop de Champions League-hymne klinkt, kan hij niet meer met de trein terug naar huis. Bij de UEFA houdt men nou eenmaal niet zoveel rekening met de ‘ordinaire’ voetbalfan. Met pijn in het hart doet hij daarom zijn wedstrijdkaartje voor PSV – Schalke 04 van de hand. Ik hoef hem er niet eens extra voor te betalen. Voor twee tientjes sla ik mijn slag.

Zo zit ik op een dinsdagavond omgeven door fanatieke PSV-supporters te kijken naar hoe ‘mijn’ Schalke 04 met 1-0 het onderspit delft in het Philips stadion. Ik ben waarschijnlijk de enige Nederlander in het vak die doelpuntenmaker Jantje Vennegoor of Hesselink niet bejubelt.

13 september 2005 PSV – Schalke 04

I was there…

Vandaag 7 jaar geleden

Een club uit een dorpje uit Baden-Württemberg van om en nabij de 3000 inwoners dat zijn thuiswedstrijden afwerkt in een stadion waar de plaatselijke bevolking bijna tien keer in past! Zoiets maak je niet vaak mee. 1899 Hoffenheim flikt het in 2009 maar mooi met de ingebruikname van de Rhein-Neckar-Arena in het nabijgelegen Sinsheim. Het nieuwe home is voor 60 miljoen euro uit de grond gestampt langs de snelweg A6.

De meningen over de TSG lopen nogal uiteen. Fans van zogenaamde Traditionsvereine vinden de club van eigenaar Dietmar Hopp zum kotzen. Gemaakt. Zielloos. Geen échte club. De vooroordelen zijn niet van de lucht. Het zal allemaal best. Ik begrijp nooit zoveel van zulke aversie. Voor wat Hopp met de dorpsclub heeft bereikt, is naar mijn bescheiden mening slechts bewondering op z’n plaats. Sinds 2008 speelt het speeltje van de miljardair toch maar mooi onafgebroken in de Bundesliga. Ik denk dat weinig clubs in de Bondsrepubliek hun zaakjes beter voor elkaar hebben.

Negen maanden na de opening van de Rhein-Neckar-Arena neem ik ter plekke polshoogte in Sinsheim. Met het stadion is weinig mis. De aan- en afvoerwegen zijn nagenoeg perfect, zo dicht langs de Autobahn. Zoals overal in Duitsland hoeven de toeschouwers niet te verhongeren of verdorsten. Tsja, en dat het dak er op de middag van mijn aanwezigheid niet afgaat, kan natuurlijk ook gewoon te maken hebben gehad met een weinig aansprekende tegenstander als VfL Bochum, een van de meest kleurloze clubs aus dem Revier.

12 september 2009 TSG Hoffenheim – VfL Bochum

I was there…