Maandelijkse archieven: december 2016

Buurjongens uit Apeldoorn-Zuid samen naar de top

Vandaag 28 jaar geleden

Ik heb de afgelopen jaren ontelbare ‘relikwieën’ van een eens onstuitbare verzamelwoede van de hand gedaan. Sjaals, vaantjes, programmaboekjes, tijdschriften, boeken. Je kunt het zo gek niet bedenken. Ik had er een klein museum mee kunnen vullen…

Wat ik wel bewaard heb, zijn ordners vol krantenknipsels met van alles en nog wat over het Nederlands elftal uit de periode 1988-1994. Europameister in Deutschland! De hoogtijdagen van de Drie van Milaan: Gullit-Rijkaard-Van Basten. Mooie herinneringen aan onvergetelijke kwalificatieduels en eindtoernooien. Ik mis in die periode geen enkel duel dat ertoe doet. München, Helsinki (2x), Wrexham, Porto, Malta, Thessaloniki, Oslo, Istanbul, Wembley, San Marino, Poznan, de EK’s in Duitsland en Zweden, de WK’s in Italië en de U.S.A. Ik zit overal op de tribune.

Die voetbalwaanzin, want zo mogen we het gerust noemen, drijft me een half jaar na Oranje’s EK-zege op een dinsdagavond in december zelfs naar Sittard. ‘Eventjes’ naar Zuid-Limburg voor de première van het zogenaamde Bondselftal. Zeg maar Nederland B. Een verzameling Nederlandse talenten die in toekomst misschien ooit wel eens de stap naar het ‘grote’ Oranje kunnen maken.

Ik vergezel de Oranje-watcher van de Persunie-kranten, zoals ik in die tijd wel vaker doe. Het betreft een tijd waarin de Apeldoornse Courant nog echt een Apeldoornse krant is. En niet de Harderwijkse editie van het Algemeen Dagblad. De abonnees in Apeldoorn lezen destijds over Apeldoornse voetballers en Apeldoornse sporters. Elke regionale topper krijgt de aandacht die hij of zij verdient. Achtentwintig jaar geleden verveelt de krant zijn lezers niet met ‘topsport’ uit Zeewolde of Nijkerkerveen.

De jeugdige verslaggever Thannhauser volgt de verrichtingen van zijn voormalige buurjongen uit Apeldoorn-Zuid op de voet. Over hoe het de rechtsback van het Bondsteam is vergaan, hoeft sportminnend Apeldoorn uiteraard niets te missen. Edward Sturing, met Vitesse uitkomend in de eerste divisie, geeft eerlijk toe dat hij 90 minuten op zijn tenen heeft moeten lopen. Voor 1.500 toeschouwers in de Baandert blijven de Oranje-beloften Fortuna met 3-1 de baas. Het vertoonde spel kan Thannhauser slechts matig bekoren getuige de kop die de krantenlezers de volgende dag boven zijn wedstrijdverslag aantreffen: Kleurloze ouverture bondsteam.

Ik heb het opgezocht in mijn archief, geef ik eerlijk toe. Van het weinig verheffende partijtje voetbal staat me weinig meer bij. Wat ik me wel kan herinneren, is dat ik na afloop eerder bij de kleedkamers sta dan alle razende reporters. In 1988 staan in voetbalstadions nog niet bij elk hek en elke deur dames en heren in fel gekleurde gele of oranje hesjes of van die hoogst irritante pseudo-militairen van ingehuurde beveiligingsfirma’s. Wie een beetje brutaal is, glipt op onbewaakte momenten overal naar binnen. Het is een beetje een sport. Ook die avond in Zuid-Limburg houdt het dienstdoende personeel me niet tegen…

13 december 1988 Fortuna Sittard – Nederlands bondselftal

I was there…

 

Nieuwkomer Gouden Gids divisie haalt flink uit

Vandaag 13 jaar geleden

Om te spreken van een stormachtige rentree is wellicht wat overdreven, maar AGOVV Apeldoorn doet tijdens het eerste seizoen na de terugkeer in het betaalde voetbal leuk mee in de Gouden Gids divisie.

Apeldoorn loopt dan wel niet massaal warm voor de oude nieuwe profclub, het publiek krijgt in het seizoen 2003-2004 wél spektakel voorgeschoteld op sportpark Berg en Bos. In hun laatste thuiswedstrijd van het kalenderjaar 2003 schieten de Blauwen behoorlijk uit hun slof. Ten overstaan van 1.711 toeschouwers wordt het tegen VVV Venlo liefst 5-0. Aan het einde van de rit zal het hoogste zege van een gedenkwaardig seizoen blijken te zijn.

Jurrick Juliana, Koen Garritsen, Robert Roest, Klaas-Jan Huntelaar en Rein Meekels zijn met hun doelpunten verantwoordelijk voor de destructie van de Limburgers. Illustere namen. Het lijkt gisteren, toch is het al weer dertien jaar geleden. Zulke momenten komen nooit meer terug in het grootste dorp van de Veluwe. Eeuwig zonde.

12 december 2003 AGOVV Apeldoorn – VVV Venlo

I was there…

 

Monaco als tussenstop op weg naar La Valletta

Vandaag 26 jaar geleden

Eind 1990 loopt mijn eerste jaar als verslaggever/redacteur in dienst van de (Nieuwe) Apeldoornse Courant ten einde. Verlenging van mijn jaarcontract betekent dat ik een vaste aanstelling krijg. Althans, zo staat het in de regels. Maar wat doen die schooiers bij Wegener? Zo omzeilen een en ander gewoon. Ik word er een voor een maand uitgeschopt en mag daarna met een nieuw jaarcontract opnieuw aan de slag. Van je werkgever moet je het maar hebben, hè. Mijn afkeer van dat bedrijf komt natuurlijk wel ergens vandaan, dat stamt al van ver voordat het in Belgische handen kwam. Niets is zonder reden. Gladjakkers! Stelletje oplichters!

Omdat ik in 1990 de hele maand december op straat sta, ga ik maar op reis. Gefrustreerd in Apeldorp blijven zitten, heeft ook weinig zin. In zo’n situatie is het verstandiger om er een poosje tussenuit de knijpen. Stoom afblazen voor het onrecht dat me is aangedaan. Voordat ik de mensen persoonlijk ter verantwoording gaat roepen en misschien wel onherstelbare schade aanricht. Aldus schaf ik een interrailkaart aan en pak ik de trein naar Zuid-Europa. Via Frankrijk en Italië wil ik naar Malta, waar een EK-kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal op het programma staat.

Eerste punt van bestemming is echter Monaco. Via Basel en Genua kom ik er terecht. Op de bonnefooi. Ter plekke een overnachtingsadres zien te regelen en even bij Prins Rainier op de koffie… Dat laatste in figuurlijke zin, welteverstaan. De plaatselijke Association Sportive, het speeltje van de prins, treedt voor de UEFA Cup aan tegen Torpedo Moskou. Een prima gelegenheid om eens een kijkje te nemen in het Stade Louis II. Ik kijk er m’n ogen uit. Een pompeuze ontvangsthal. Veel marmer. Met de roltrap de tribune op. Het mondaine karakter van het prinsdom weerspiegelt zich in de plaatselijke voetbaltempel. Al valt er op de publieke belangstelling het nodige aan te merken. Maar ook dat hoort bij de patserigheid ter plaatse. Bij het voetballen komt geen hond kijken, terwijl de Monegasken door de jaren heen toch alleraardigst meeballen.

Hoe dan ook een leuke tussenstop alvorens de reis verder gaat naar Milaan, Rome en La Valletta.

11 december 1990 AS Monaco – Torpedo Moskou

I was there…

 

Der Bee-Vau-Bee krijgt weer eens voetballes

Vandaag 10 jaar geleden

Na 47 minuten 3-0 voorstaan tegen het ‘grote’ Borussia uit de buurt van Holzwickede. Wat wens je je als Schalke-supporter nou nog meer? In één woord geweldig! Alleen een beetje jammer dat na die derde goal de voet wat van het gaspedaal wordt gehaald en er na 90 minuten een overwinning van ‘slechts’ 3-1 op de Video-Würfel in de Arena auf Schalke staat. Het had nog véél mooier kunnen uitpakken, de score had nog véél hoger kunnen uitvallen, de vernedering nóg groter… Maar goed, soms moet je je tevreden stellen met wat je hebt.

De Revier-Derby van 12 december 2006 is voor mij persoonlijk mijn 31e. Dan raak je langzamerhand wel gewend aan Königsblaue Siege. Toch verveelt het nooit. Het blijft mooi. Kicken, zo’n vol stadion dat uit volle borst Schwarzgelbe Scheisse en/of scheisse, scheisse Bee-Vau-Bee brult. Laat dat maar aan Duitsers over. Brullen kunnen ze als de beste. Er staat geen maat op. En bij zo’n derby mag dat, dan gaan alle remmen los en mag iedereen zich lekker laten gaan. Bij dit soort bijzondere gelegenheden gaat in de Kohlenpott het deksel erop en het dak eraf! Zo’n beleving kennen ‘we’ in Nederland niet. De intensiteit van die rivaliteit is uniek. Sport is emotie. Dat ongeremde dat bij zulke wedstrijden de vrije loop krijgt. Heerlijk!

Ik heb in de loop der jaren zóveel wedstrijden van Schalke 04 gezien. Ik heb Schalke van bijna elke club in de Bondsrepubliek wel zien verliezen én winnen. Maar er gaat toch niets boven overwinningen op die Zecken. Mooier kan niet. So was hat man lange nicht gesehen, soooo schön, soooo schön…

10 december 2006 Schalke 04 – Borussia Dortmund

I was there…

 

Champions League-primeur in het Ruhrstadion

Vandaag 24 jaar geleden

Champions League-voetbal in Bochum? Gertjan Verbeek kan er slechts van dromen. In 1992, het eerste seizoen na de upgrade van de Europa Cup 1, is het Ruhrstadion toch echt het toneel van een wedstrijd uit de Koningsklasse. In Groep A speelt CSKA Moskou er thuis tegen Glasgow Rangers. De legerclub wijkt voor al z’n wedstrijden uit naar Duitsland. Tegen Olympique Marseille en Club Brugge fungeert Berlijn als speeloord.

Van een thuiswedstrijd voor de Russen is in Bochum nauwelijks sprake. Van sneeuw of ijs evenmin. Het is één groot Schots volksfeest. Met duizenden tegelijk zijn ze neergestreken in Bochum. Veel van die mafkezen lopen erbij alsof het zomer is. Enkel in het blauwe shirt van hun club. Of in een T-shirt. De overvloed aan alcohol, waar ze hun dorst mee lessen, houdt ze warm. De beelden van Rangers-fans die bij een café door het geopende raam naar buiten komen, staan me nog helder op het netvlies geprint.

Russische collega’s, die complete steden op stelten zetten, zijn in geen velden of wegen te bekennen. Kort na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie hebben die de vrijheid van reizen nog niet ontdekt.

Het stadion zit slechts voor een kwart vol. Nauwelijks 9.000 toeschouwers bevolken de tribunes. Ik schat dat daarvan 90 procent de Rangers steunt. En ze zijn niet voor niets gekomen. Dankzij een treffer van Ian Fergusson zie ik de trots van protestants Glasgow met 0-1 zegevieren.

9 december 1992 CSKA Moskou – Glasgow Rangers

I was there…