Vandaag 24 jaar geleden
Met de Kleef ben ik op het vliegveld van Istanbul getuige van de aankomst van het Nederlands elftal. Een heel pandemonium. Bijna iedereen met een filmcamera of een fototoestel lijkt te zijn uitgerukt om Nederlands beste voetballers op Turkse bodem te verwelkomen. Met name Marco van Basten moet het ontgelden. De wilde horde paparazzi loopt de vedette van AC Milan bijkans onder de voet. Het mag een klein wonder heten dat Van Basten heelhuids in de gereedstaande spelersbus kan stappen.
Onze kaarten voor de wedstrijd moeten we ophalen in een sjiek Istanbuls hotel. In het pre-Supportersclub Oranje-tijdperk hoef je daarvoor niet naar allerlei vage kroegen, maar liggen de bestelde tickets meestal klaar in vijf sterrenhotels waar bobo’s en meegereisd kantoorpersoneel van de KNVB zijn ondergebracht. Enige bezwaarlijke van deze manier is dat je soms wel drie of vier keer naar het bewuste hotel moet. De dame voor de kaarten is zelden of nooit aanwezig. Die mensen hebben tijdens hun buitenlandse snoepreisjes een druk programma vol ‘plichtplegingen’. Ze moeten vanzelfsprekend wel cadeautjes voor het thuisfront inslaan en talrijke toprestaurants ter plaatse frequenteren.
De aanhouder wint. We komen tijdig in het bezit van onze entreebewijzen. Ik heb nadien bij een voetbalwedstrijd nergens meer een kaartje nodig gehad waar de prijs zoveel nullen telt… Ons kaartje kost 300.000 Turkse lira’s! Erg hoog kan de koers van de Turkse munteenheid nooit gestaan hebben. De inflatie moet destijds wel torenhoog geweest zijn. Als toegift staat er zelfs een stempel op met de melding Dutch spectators only. Het kost wat, maar daar krijgen we heel wat voor terug. Eerlijk is eerlijk. In het Inönü stadyumu, het stadion van Besiktas, heeft de Turkse voetbalbond gewoon het ereterras gereserveerd voor het handjevol Nederlandse supporters. Op de fauteuils prijken de naambordjes van ‘presidenten’ en andere voorname lieden. Omdat we mogen gaan zitten waar we willen, nestelen we ons pontificaal op de presidentiële zetels. Het stadionpersoneel stuurt de leden van het cocktail- en partylegioen van de Nederlandse voetbalbond, die pas later arriveren, weg wanneer ze de plaatsen willen opeisen waar wij zitten. Alle gerespecteerde kopstukken van de Zeister maffia moeten voor de verandering genoegen nemen met mindere plekken.
Hoewel het pas de derde wedstrijd betreft in de kwalificatiereeks voor het WK 1994, zit de druk er al behoorlijk op bij Oranje. Met een nederlaag in Noorwegen en een gelijkspel in de Kuip tegen Polen is de start dramatisch. Om de kansen op de eindronde in de USA te waarborgen, is een overwinning bittere noodzaak. Zonder de geblesseerd afgehaakte Van Basten wint Nederland ploeterend van Turkije, zoals VI later zal schrijven. Door de 3-1 overwinning doet het elftal van bondscoach Dick Advocaat weer helemaal mee. Peter van Vossen, die twee keer scoort, sleurt Oranje er doorheen.
De Kleef staat de volgende ochtend met zijn boeventronie prominent op de voorpagina van de Milliyet, een Turkse krant. Op de foto is Apeldoorns meest beruchte voetbalfan te zien naast de Indiaan uit Emmen en enkele andere heren in afzichtelijke oranje outfits. Kranten die zulke foto’s publiceren moeten ook niet gek staan te kijken wanneer ze vroeg of laat volledig onder controle van lokale machthebbers komen te staan…
16 december 1992 Turkije – Nederland
I was there…
