Jammer dat het WK atletiek alweer voorbij is. Er is weinig dat mij aan de buis kluistert, maar voor dit soort evenementen ga ik altijd goed zitten. London was the place to be! Het tragische afscheid van Usain Bolt, één van de allergrootste sporters die ooit op onze aardkloot heeft rondgelopen. In elk geval de allersnelste… De fenomenale optredens van Daphne Schippers. En helaas – opnieuw – de voortijdige opgave van Eelco Sintnicolaas. Met alle respect, maar dit is toch van een iets andere orde dan 22 enthousiaste meisjes met paardenstaartjes die op een voetbalveld achter een bal aan hollen en waarvan het Algemeen Dagblad iedereen probeert wijs te maken dat het het achtste wereldwonder betreft.
Machtig mooi hoe het London Stadium bijna elke dag tot de nok toe gevuld was. Moet een geweldige belevenis zijn geweest om daar op de tribune te zitten. Om die sfeer ter plekke op te snuiven. Om de opwinding aan den lijve te voelen. Die zindering die door zo’n stadion gaat in de aanloop naar het startschot. De ingehouden adem wanneer de giganten exploderen. Geen tv-uitzending die dat overtreft. Hoewel je er als televisiekijker natuurlijk wel veel dichter op zit. In je luie stoel ontgaat je niets.
Zo verbaasde ik me na elke finale over al dat overdreven vlagvertoon. Al die medaillewinnaars die naar de kant stormen om daar een vlag in ontvangst te nemen van hun vaderland. Of van het land dat zich voor ongetwijfeld veel geld van hun diensten heeft verzekerd. En dan vervolgens als volleerd fotomodel druk zwaaiend en met hun vetste tandpasta smile poseren voor de fotografen. Van die zorgvuldig geregisseerde blijdschap. Jammer dat de spontaniteit zelfs op de atletiekpistes ver te zoeken is tegenwoordig. Compleet uit je dak gaan en uitzinnig van vreugde de tribune opvliegen om met familieleden of geliefden zo’n hoogtepunten uit de carrière te delen, is er vandaag de dag niet meer bij. Wie dat probeert, heeft meteen drie stewards in de nek hangen. The show must go on natuurlijk. Het strakke tijdschema mag vooral niet in de war raken.
Ik zag afgelopen weekend ook weer van die dingen bij het voetballen. Van die sekte-achtige rituelen. Zo’n kringgesprek na afloop van een wedstrijd. En vooral dat handjeklap na een wissel. Dat de gewisselde speler eerst iedereen op de reservebank eventjes af moet tikken alvorens hij mag gaan zitten. Wie die flauwekul ooit bedacht heeft, mag van mij een levenslang stadionverbod krijgen. Klef gedoe. Gezien de enorme hoeveelheid mensen in zo’n dug-out slaat zich vandaag of morgen nog eens iemand spontaan de arm uit de kom. Jongens nog aan toe, wát een poppenkast. Het ondermijnt vast en zeker het groepsproces wanneer het niét gebeurt. Vroeger gebeurde zoiets hoofdzakelijk op de veemarkt. Bij het verhandelen van koeien, paarden of geiten. Om de juiste prijs te bepalen.
Nou wil ik niet voor de zoveelste keer gaan oprakelen dat vroeger alles beter was. Maar toch. Wat meer onbevangenheid kan geen kwaad op z’n tijd. Al dat voorgekookte hoeft van mij niet zo. Sport is en blijft emotie. Iedereen in een keurslijf proppen lijkt me killing voor het ontplooien van creativiteit. Juist het onverwachte schept verwachtingen, maakt iets opwindend. Gebeurt het té plichtmatig of dwangmatig, dan blijft het vaak ook matig. En met middelmaat scoren we al meer dan genoeg in Nederland.
© RK
