Achter de bal aan (12): Dundee, Schotland
10 mei 2016
Voor argeloze Nederlanders lijkt Dundee misschien een heel eind weg. In de praktijk valt dat reuze mee. Ryanair levert Schotlandgangers vanaf Weeze binnen anderhalf uur af in Edinburgh. Per trein komt daar vanaf de hoofdstad pak ‘m beet 75 minuten reistijd bij. Gewoon de intercity van London Kings Cross naar Aberdeen pakken. Instappen op Waverley of Haymarket. En Virgin Trains East Coast brengt je in een zetel naar de eindbestemming. Het laatste stuk is het mooist. Over de meer dan twee kilometer lange spoorbrug over de monding van de Tay, Schotlands langste rivier.
Dundee is een beetje het Spakenburg van Schotland. Op Tayside geen rooien en blauwen, maar Tangarines en Dark blues. Dundee United en Dundee FC. In de schaduw van de grootmachten uit Glasgow kleurden beide plaatselijke voetbalclubs het Schotse voetbal op eigen en iets meer bescheiden wijze. Beide clubs uit Dundee veroverden één keer in hun bestaan de Schotse landstitel: United in 1983, FC in 1962. Godsdienstoorlogen Glaswegian style worden in Dundee niet op een voetbalveld uitgevochten. Al is het begrip burenruzies in de professionele voetbalwereld waarschijnlijk nergens zo sterk van toepassing als hier. De stadions van beide clubs liggen namelijk slechts enkele tientallen meters van elkaar verwijderd.
Mijn kennismaking met Dundee United gebeurt tijdens een thuiswedstrijd met Partick Thistle, anno 2016 na Celtic de hoogst spelende club van Glasgow. Het gaat me niet in de kouwe kleren zitten… De wandeling van het Guesthouse op Perth Road, waar ik twee dagen logeer, naar het stadion valt me behoorlijk zwaar. Locals die ik onderweg aanklamp om me er van te vergewissen of ik al in de buurt ben van Tannadice Park (en ook het Dens Park van de buren van Dundee FC, want dat ligt er zoals gezegd naast), vertellen me onafhankelijk van elkaar hetzelfde. Ik moet uphill. De heuvel op. Ze spreken dat hill in hun plaatselijke dialect uit als hel. Toepasselijker kunnen ze de lastige klim nauwelijks typeren.
Met Dundee United gaat het in het seizoen 2015-2016 in tegenovergestelde richting. Over the hill. Bergafwaarts. De UEFA Cup-finalist van 1987 is al ruim voor the final home game in de play-offs uit het Ladbrokes Premiership gedegradeerd. Voor de tweede keer sinds 1995 is United going down. Een hard gelag. Een groepje jeugdige supporters uit voor aanvang van het treffen z’n ongenoegen over de teleurstellende gang van zaken. Met een spandoek met de tekst Thompson out vorderen zij luidkeels het vertrek van de voorzitter.
De niet bepaald hoogstaande wedstrijd verklaart waarom één van de bijnamen van Dundee United The Terrors luidt. Echt, ik heb zelden een ploeg aan het werk gezien die zijn eigen aanhang zó terroriseert. Ik zit dan toevallig één keer op het lage gedeelte van Eddie Thompson Stand, en dan nog in het zonnetje ook. Ik krijg diep medelijden met al diegenen die in weer en wind de tribunes van Tannadice Park beklimmen. En reken maar dat het kan waaien aan de boorden van de Tay… De opmerkingen dat veel van de in oranje shirts gestoken spelers lazy bastards en fucking useless zijn, behoeven daarom geen verdere toelichting. Bewonderenswaardig, de diehards die er nog zitten. Wie week in week uit zulk geploeter kan verdragen, moet van goeden huize komen. Ondanks dat het doek voor hun innig geliefde club al gevallen is, zijn er toch nog bijna 5.000 op komen dagen. Hulde voor zóveel trouw.
Máár hoe lui en waardeloos ze hun helden ook vinden, loyaal zullen de supporters altijd blijven aan hun club. Op het supporterschap van een club staat in Schotland levenslang. Wanneer United na een 0-2 achterstand halverwege nog met 3-3 gelijkspeelt, is de waardering daarvoor warm en oprecht. In aansluiting op de zwaarbevochten remise en als dank voor alle belabberde prestaties in een volledig mislukt seizoen volgt een minutenlang applaus van de getrouwen. Een hartverwarmend moment.
En dan moet ik weer terug zien te komen op Perth Road. Bussen of taxi’s zijn in de omgeving van Tannadice Street kort na afloop van de weinig verheffende voorstelling nergens te vinden. Dus ja, daar gaan we dan maar weer. Voordeel van een stevige wandeling uphill, is wel dat de terugweg downhill gaat… De afdaling verloopt voorspoedig en zonder valpartijen, maar niet helemaal probleemloos. Zes uur na aankomst in Dundee mag niemand het mij kwalijk nemen dat ik er niet zo goed de weg weet. Ik sla bij nader inzien iets te vroeg linksaf in de slecht verlichte straten en verdwaal op de campus van Dundee University. Ik heb nu in elk geval zelf mogen ervaren dat Dundee over een behoorlijke universiteit beschikt. Bij toeval kom je zo nog eens ergens. Waar een kleine stad al niet groot in kan zijn.
