Stedendriehoek woensdag 25 januari 2017
Maandelijkse archieven: januari 2017
Tussen Berg en Bos: Stentor-loopteam
Wát een vreselijk weer! Ik snak naar de zomertijd. Een graadje of twintig warmer zou absoluut niet verkeerd zijn. Sneeuw, ijs, kou, mist. Nee, dank je wel. Voor mij hoeft het allemaal niet zo. Eén graadje vorst, en allerlei doorgewinterde freaks beginnen meteen te ijsberen over schaatsen op natuurijs. De Elfstedentocht komt er aan. Hou alsjeblieft op. Is het al niet erg genoeg om de week te moeten beginnen met juichverhalen in de krant over DVS’33 of Mark Rutte? Bar en boos. Alsof die kou alleen al niet meer dan genoeg kwelt. Nooit gedacht dat ik nog eens terug zou verlangen naar het onvolprezen Stentor-loopteam.
Vaak mis je iets pas als het er niet meer is. Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan, maar het is echt zo. Hoe twee gerenommeerde lokale nieuwsjagers de afgelopen jaren drie maanden lang alles uit hun verre van fitte lichamen persten om liefst acht hele kilometers te kunnen hardlopen, was hoogst vermakelijk. Spreekt lezers van een Apeldoornse krant altijd meer aan dan schokkende berichten uit Ermelo, Dalfsen, Zutphen, Zwolle, Ommen of Schubbekutteveen, lijkt me zo. Er zit tenminste iets herkenbaars in, iets Apeldoorns. Tegenwoordig moet ik het doen met Harderwijk, Steenwijk, De Wijk. Mijn eigen wijk slaan ze standaard over. Ja, dat geleuter over de vermeende verkeersoverlast keert steeds terug, maar daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Ik krijg sterk de indruk dat daar heel andere belangen meespelen.
Ik heb beide loopwonders die de kar trokken ooit als collega gehad. Een onverdeeld genoegen wil ik dat niet bepaald noemen, al is dat ongetwijfeld wederzijds. Wel weet ik dat de fanatieke aanjagers van het loopteam zelf nogal moeizaam in beweging te krijgen zijn. Wel alles beter weten, maar tegelijkertijd altijd te lui geweest om zelf aan sport te doen. Altijd de kantjes eraf lopen. En dan ineens van 0 naar 8 in 12 weken. Pfff, dat valt niet mee. Sterker nog, dat valt zwaar tegen. De spieren pijnigen, de discipline opbrengen om bij weer en wind die loopschoenen aan te trekken, meedoen om een wit voetje te halen bij de hoofdredactie. Zoiets gaat niet in de koude kleren zitten, dat vergt een ijzersterk doorzettingsvermogen. Je moet er wel iets voor over hebben om carrière te maken bij een gerenommeerde krant. Letterlijk en figuurlijk een stapje extra zetten.
Ik ondervind zelf de afgelopen weken aan den lijve wat dat koude weer met iemand doet. Brrrrrr. Geen pretje. Zeker op momenten waarop de motivatie sowieso al niet bijster groot is om in het bos te gaan draven, ben ik nauwelijks vooruit te branden. Zou het soms komen omdat ik een dagje ouder word? Slaat de slijtage toe? Heeft de aftakeling zich ingezet? Een aantal jaren geleden trok ik me er niets van aan als zweetdruppels vastvroren in mijn wenkbrauwen. Anno 2017 kost het me beduidend meer moeite om het ene been voor het andere te krijgen. Die vorst is vooral killing voor mijn achillespezen. Op sommige dagen lijkt het wel of alles op het punt staat om af te knappen. Afzien. Doorbijten.
Juist in dit soort barre tijden mis ik het heel erg, die oppeppende artikelen van die bikkels van dat Stentor-team. Wanneer ik lees welke ontberingen zo’n doorgewinterde topjournalist doorstaat als hij enkele minuten aan één stuk zijn luie lijf moet voortbewegen, geeft dat nieuwe energie. Dan denk je bij jezelf: dat kan ik ook! Zulk hartverscheurend leed gekoppeld aan zoveel diepgang sterkt het besef dat klagen weinig zin heeft. Er bestaan altijd nóg kanslozere gevallen, die types die nóg meer moeite hebben om op gang komen.
Máár alle gekheid op een stokje: de inzet van de overige leden van zo’n team valt uiteraard te prijzen. Het is best leuk om te volgen hoe die mensen vol overgave toewerken naar zo’n Acht van Apeldoorn. Hoe je het wendt of keert blijft die Midwinter Marathon toch het enige sportevenement van nationale allure dat de hoofdstad van de Veluwe kent. Het betreft bovendien mensen uit eigen dorp. Op de een of andere manier wekt zoiets interesse. Het schept een band, zorgt voor een zekere binding. Met hoe doordravers uit Ermelo of Harderwijk zich voortbewegen, daar heb ik weinig mee. Daar hoef ik niets over te lezen in een lokaal dagblad dat steeds algemener van inhoud wordt.
De kaalslag van de redacties komt de kwaliteit overduidelijk niet ten goede. Waar zijn de Belgische eigenaren in vredesnaam mee bezig? Nu bezuinigen ze zelfs hun eigen loopteam weg! We lezen al steeds minder over wat iedereen ter plaatse beweegt. Zelfs dít nemen ze ons nu af! Waarom start niemand een petitie om de luie donders weer in beweging te krijgen? Het is wel een gemis hoor. Hebben ze eindelijk eens iets aansprekends, en dan stoppen ze er zo maar mee!
Waarom wordt de lezers dit jaar het gepiep en gekraak van mijn door iedereen gewaardeerde voormalige collegae onthouden? Van de een begrijp ik wel dat hij andere prioriteiten stelt. Hij is veel te druk om met zijn vrinden van de wijkraden de verkeersoverlast in Apeldoorn-West een halt toe te roepen. Twee keer heeft hij zichzelf al opgeofferd. Bij elkaar opgeteld praten we dan wel over zestien hele kilometers! Dan is het zo zoetjes aan ook wel mooi geweest. Doe het hem maar eens na. Van de ander heb ik altijd al geweten dat hij geen cojones heeft en meer bedreven is in het kussen ervan. Van hem verbaast het me niets dat hij er al na acht kilometer de brui aan geeft. In zijn specifieke geval zit het meer tussen de oren en achter de ellebogen.
Het neemt niet weg dat ze zelf vinden dat ze goed bezig zijn bij de naamgever van het voormalige (?) loopteam. Het is precies zoals met dat andere heerschap dat na zijn vrijlating uit de gevangenis zo gastvrij onthaald is door de Gemeente Apeldoorn en ongegeneerd het bloed onder de nagels van de reclassering vandaan blijft halen. Ze nemen een loopje met alles en iedereen.
© RK
Goal met eeuwigheidswaarde voor Real Zaragoza
Vandaag 13 jaar geleden
De hoofdstad van Aragón moet het anno 2017 al weer geruime tijd stellen zonder voetbal op Primera División-niveau. Bij mijn bezoek aan de wedstrijd tegen Real Mallorca dertien jaar geleden behoren los Blanquillos nog wel tot de Spaanse elite. Alvorens ik in La Romareda de regen trotseer, neem ik eerst een kijkje in het clubmuseum van Real Zaragoza.
De grootste triomf uit de clubhistorie krijgt daar uiteraard ruimschoots de aandacht. Er valt niet aan te ontsnappen hoe de Spanjaarden in 1995 in Parijs de Europa Cup voor bekerwinnaars veroveren. De finale in het Parc des Princes zal altijd in herinnering blijven voortleven vanwege de droomgoal waarmee Nayim de beslissing forceert. Misschien wel de mooiste treffer ooit in de geschiedenis van de EC II. Een doelpunt met eeuwigheidswaarde voor Real Zaragoza. Het staat in het museum niet voor niets aangeduid als El gol del siglo.
Bij een 1-1 stand in de verlenging lijkt de eindstrijd uit te draaien op strafschoppen. De 120e minuut is al aangebroken als Mohamed Alí Amar, zoals de volledige naam van de held van de avond luidt, iets doet wat niemand verwacht. Vanaf enkele meters over de middenlijn, tegen de rechter zijlijn aan, jaagt hij de bal over de verbouwereerde Arsenal-keeper David Seaman in het doel. Vanaf bijna 50 meter geeft hij de Engelse international het nakijken. Un tiro imposible bezorgt Nayim c.s. de cup.
Hoe uitgerekend een oud-speler van Tottenham Hotspur Seaman te kijk zet leidt niet alleen in Zaragoza tot uitzinnige vreugde. Ook bij de buren van de Gunners in Noord-Londen zorgt het voor veel vermaak, vooral leedvermaak.
25 januari 2004 Zaragoza
Tienduizenden demonstranten vullen de Malecón
Vandaag 11 jaar geleden
Een aantal keren heb ik in Cuba zo’n massademonstratie tegen het imperialismo yanqui live bijgewoond. Los van de boodschap die alle gemobiliseerde arbeiders, studenten, boeren en hun kameraden verkondigen, indrukwekkend zijn zulke manifestaties te allen male. Nou baart oefening kunst, maar het is werkelijk onvoorstelbaar hoe ze er keer op keer in slagen om zóveel mensen op de been te krijgen. Nee, qua propaganda hoef je ze niks te leren daar in Havana.
Echt, je weet niet wat je meemaakt wanneer je op de Malecón, Havana’s kustboulevard, lekker in het zonnetje op de kademuren plaatsneemt en tienduizenden mensen aan je voorbij ziet trekken. Soms wel uren achtereen. Van zulke aantallen kunnen ze bij de inwijding van een nieuwe Amerikaanse president slechts dromen.
Hoeveel organisatie vergt het wel niet om marsen met dergelijke aantallen mensen in goede banen te leiden? En wat te denken van de aan- de afvoer van zulke enorme massa’s. Of de distributie van iets quasi-onbenulligs als papieren vlaggetjes. Dat betreft logistieke operaties van jewelste. Knap hoe ze dat telkens weten te behapstukken. Veel wat in Cuba gebeurt, gebeurt nogal chaotisch. Dít beheersen ze nagenoeg tot in de perfectie.
Nu Donald Duck in Washington weleens als een bezetene kan gaan kwaken, lijkt me niet ondenkbaar dat het in de nabije toekomst weer drukker wordt op de Malecón…
24 januari 2006 Ciudad Habana
FSG Academy en WSV bekrachtigen samenwerking
De Full Force Sports Academy en WSV hebben maandagmiddag hun samenwerking officieel bekrachtigd. Namens de betrokken partijen ondertekenden Remy de Wit (FSG Academy), Diederik Bos (WSV) en ‘vormgever’ Vic Hermans daartoe een intentieverklaring.
Per 1 juni start de FSG Academy een internationaal Futsal-programma. Deelnemers aan dit programma kunnen hun talenten ontplooien in combinatie met onderwijs. Volgens de methodieken van oud-zaalvoetbalbondscoach Hermans gaan Joey Ngarigota, Samir Makhoukhi en Cihan Özcan de FSG-studenten en mogelijke nieuwe WSV-aanwinsten de fijne kneepjes van het zaalvoetballen bijbrengen.
Verjaardagsmaaltijd met mals krokodillenvlees
Vandaag 14 jaar geleden
Mijn verjaardag vieren op meer 8000 kilometer van huis is voor mij in de beginjaren van het nieuwe Millennium eerder regel dan uitzondering. Veertien jaar geleden trakteer ik vriendin Niurka en mezelf op een niet-alledaags uitstapje naar Playa Giron. In een gehuurde Daihatsu Cuore rij ik vanuit mijn tijdelijke verblijfsplaats Havana helemaal door naar de Bahia de Cochinos, bij Nederlanders met enig historisch besef beter bekend als de Varkensbaai. Een ritje van pak ‘m beet 200 kilometer over niet overal even betrouwbare wegen. In alle opzichten een dag om niet gauw te vergeten.
In de Ciénaga de Zapata maken we een boottocht van zeven kilometer door de zogenaamde Laguna del Tesoro. De lagune van de schat, ofwel de Cubaanse Everglades. Eén strak – zoet – wateroppervlak zo ver het oog reikt. Met verborgen in het riet van de omliggende moerassen de Aldea Taina, een nagebouwd dorp van Taino Indianen. De Spaanse Conquistadores hebben de oorspronkelijke bewoners van het eiland vakkundig om zeep geholpen. Maar dat betreft weer een ander verhaal. De lagune alleen al is het boottochtje meer dan waard. Helaas vinden we de schat niet…
Absolute hoogtepunt vormt de Criadero de cocodrillos. Een krokodillenfarm. Ze hebben de beestjes er in alle soorten en maten. Het begint met een bak waarin vijf tot tien maanden oude krokodilletjes vreedzaam hun middagdutje doen. Wie wil, mag op de foto met een ‘kleuter’ van twee van zeker een meter lang. De bek is uit voorzorg wel met een dik stuk touw dichtgebonden. Daar zitten namelijk nogal wat scherpe tandjes in. De huid voelt raar aan. Van onderen zacht, boven op de rug harder. Enerzijds lijkt het op rubber, anderzijds op leer. De grote jongens zwemmen achter een circa twee meter hoog hekwerk. Die knaapjes zijn behoorlijk uit de kluiten gewassen. Wanneer een mannetje of vijf een joekel van zeker drie meter met een touw naar de kant trekt, laten de meeste toeschouwers het aaien veiligheidshalve maar achterwege.
Exclusief is het krokodillenvlees dat wordt geserveerd. M’n verjaardagsmaal. Het smaakt naar varkensvlees, heeft tegelijkertijd iets pittigs. Dat geldt zeker ook voor de prijs. Voor een portie van een tiental stukjes wordt tien dollar in rekening gebracht. Voor Cubanen betekent dat anno 2003 een half maandsalaris!
23 januari 2003 Ciénaga de Zapata
Cubaans Oranje zet eerste stap naar landstitel
Vandaag 14 jaar geleden
Wegens verbouwing van het estadio Pedro Marrero wordt voor de eerste finalewedstrijd om het Cubaans voetbalkampioenschap van 2003 uitgeweken naar het Campo Polar. Op het vervallen complex moeten de voetballers van Ciudad Habana de strijd aanbinden met de grote favoriet Villa Clara. La Naranja Mecanica. Het Oranje van Cuba!
Het kleine tribunetje zit afgeladen vol. Met voetballiefhebbers én fietsen! Achter de goal en aan de overzijde staan eveneens honderden liefhebbers met de neuzen tegen het hekwerk gedrukt. De stemming zit er goed in. De met bier en rum gevulde plastic flessen gaan van hand tot hand. De supporters uit Villa Clara maken met tromgeroffel op zich opmerkzaam in de hoek waar ze zitten. Met varios cameones zijn de simpatisantes vanuit Centraal-Cuba naar de Hoofdstad gekomen. Ze komen niet voor niets. Door een 0-1 zege nemen hun Naranjas alvast een voorschot op het kampioenschap.
Een niet-gegeven strafschop doet de emoties bij het thuispubliek flink oplopen. Opgewonden standjes, die Capitalinos. Na het eindsignaal ruziën ze vrolijk verder. Veel gescheld, druk gebarenwerk. Het wordt zelfs bijna knokken. De politie moet er zelfs aan te pas komen om de orde te herstellen. Al doen ze dat in Cuba zonder knuppels en honden. Ze slagen er wel in de gemoederen tot bedaren te brengen.
22 januari 2003 Ciudad Habana
Coolen Alterno droogt landskampioen Sneek af
Coolen Alterno heeft zaterdagavond in eigen hal landskampioen VC Sneek afgedroogd. Iets meer dan een uur tijd hadden de Apeldoornse volleybalsters nodig om de Friezinnen opzij te zetten. Setstanden: 25-20, 28-26, 25-18.
Naarmate de reguliere competitie in de Eredivisie bij de vrouwen z’n einde nadert, komt Coolen Alterno steeds beter in vorm. Tegen de kampioen van 2015 en 2016 behaalde de ploeg van coach Ali Moghaddasian z’n zesde zege op rij.
Alvorens de hoogst geklasseerde zes teams in de kampioenspoule gaan uitvechten welke twee teams zich plaatsen voor de best-of-five-serie die de titelstrijd van 2017 beslist, wachten Coolen Alterno nog drie duels. Na het bezoek op 29 januari in Meijel aan Peelpush sluiten de als vierde geklasseerde Apeldoornsen het seizoen af met thuiswedstrijden tegen Springendal-Set-Up ’65 en Sliedrecht Sport, de nummers twee en een van de Eredivisieranglijst.
Boys from Brazil voelen zich thuis op de Veluwe
Vandaag 6 jaar geleden
Wellington Priori en Kevin Tikhomiroff zijn de eerste Boys from Brazil die in het najaar van 2010 op stage komen in Apeldoorn. De nauwe banden tussen AGOVV-voorzitter en Fly Brazil-directeur Ad van der Molen met Nova Geraçao, een voetbalschool uit het Braziliaanse Tibau do Sul, maken de komst van het jeugdige duo naar sportpark Berg en Bos mogelijk.
Boerenkool met worst. Op de fiets naar de training. Temperaturen rond het vriespunt. Een taal die als abracadabra in de oren klinkt. Het leven van een jeugdig talent dat op duizenden kilometers van huis zijn voetbaldromen najaagt, gaat behoorlijk op de kop.
Lelo en Kevin trainen mee met de Blauwen-selectie van het duo Hans de Koning en Marco Heering. Op hun instelling valt weinig aan te merken. In tegenstelling tot een illustere landgenoot die eind jaren ’80 furore maakt in Eindhoven hoort niemand het duo ooit klagen dat ze ‘een beetje moe’ zijn.
Om Brazilianen zonder – tweede – Europees paspoort onder contract te nemen, kan het armlastige AGOVV zich niet veroorloven. Het verplichte salaris van enkele tonnen is voor geen enkele Jupiler League-club op te hoesten. Voor voetballers gelden in Nederland nou eenmaal andere regels dan voor niet-voetballers van buiten de EU.
21 januari 2011 Apeldoorn
Enerverende boottocht op weg naar de gevangenis
Vandaag 18 jaar geleden
Het is een hele tour om van het Cubaanse vasteland op het Isla de Juventud te komen. Met de zogenaamde hidrodestizador, een uit de kluiten gewassen rondvaartboot, bijna drie uur op de Golf van Batabanó dobberen mag ik gerust een hele belevenis noemen. Een technisch mankement zorgt weliswaar voor wat oponthoud, maar met man en macht probeert de bemanning de zaak weer aan de praat te krijgen. De oliestank is bijna ondraaglijk. De temperatuur aan boord loopt op tot saunahoogte. M’n sokken drijven haast in m’n schoenen. Uiteindelijk wordt het euvel met vereende krachten verholpen. De aankomst in Nueva Gerona loopt hierdoor slechts drie kwartier vertraging op.
Tijdens mijn vierdaagse verblijf in de hoofdstad van het eiland van de jeugd bezoek ik voor het eerst van m’n leven een gevangenis. Een heuse modelgevangenis zelfs. In deze zo’n vijf kilometer van het centrum verwijderde Presidio Modelo verleent dictator Batista Fidel Castro en zijn makkers in 1953 na hun mislukte aanval op de Moncada kazerne bijna twee jaar onderdak. Tijdens zijn verblijf schrijft Fidel er z’n beroemde boek La historia me absolverá: ‘de geschiedenis zal mij vrijspreken’.
Wie goed tegen rust, verveling, stof en warmte kan en de drukte van de stad beu is, zal zich meteen thuis voelen in deze desolate omgeving.
20 januari 1999 Nueva Gerona