Maandelijkse archieven: mei 2017

Vandaag 7 jaar geleden

Wie goed zoekt kan de beelden vast nog wel ergens terugvinden op YouTube. John van den Brom die de vierde official een onschuldig duwtje geeft. Verhitte discussies langs het veld. Tot de tanden toe bewapende ME’ers die een verbouwereerde AGOVV-coach hardhandig tot de orde roepen. Zonder overdrijving mag wel worden gezegd dat de – tot dusverre – enige wedstrijd die een AGOVV-team ooit op Zuid-Amerikaanse bodem afwerkt niet zonder slag of stoot verloopt.

Ik geniet het voorrecht de zevendaagse trip van de Apeldoornse profs naar Brazilië als ‘perschef’ te mogen meemaken. Op het moment dat het duel tussen ABC en de bezoekers uit Nederland enigszins uit de hand dreigt te lopen, sta ik er met de neus bovenop…

Zuid-Amerikaanse toestanden in optima forma! Als de scheidsrechter in strijd met vooraf gemaakte afspraken niet toestaat dat Van den Brom enkele spelers terugwisselt, ontstaat langs de zijlijn het nodige tumult. Er wordt geduwd, getrokken, geschreeuwd, zelfs geslagen. In een fractie van seconden bemoeien allerlei omstanders zich ermee.  Een handjevol toeschouwers hangt al in de hoge hekken achter de dug-out. De opgewonden ABC-fans spugen, schelden en verwijten de AGOVV’ers een gebrek aan respect. Het is maar goed dat het Portugees dat de oververhitte Brazilianen uitkramen een voor de gemiddelde Nederlander onbegrijpelijke taal is.

Pas wanneer enkele leden van de oproerpolitie ‘aanstichter’ Van den Brom van het veld escorteren, keert de rust terug. Met de dreiging van de zwaaiende wapenstokken boven het hoofd is de AGOVV-trainer er dan wel van doordrongen dat met deze heren niet te spotten valt en hij er verstandig aan doet zijn mond te houden. Vanuit de tunnel bij de kleedkamers ziet Van den Brom hoe ABC de wedstrijd afsluit met een 4-1 overwinning.

23 mei 2010 Natal

Vandaag 13 jaar geleden

Met het Volkswagenconcern en het ‘bedrijfselftal’ loopt in 2004 alles op rolletjes. Van sjoemelsoftware bij dieselmotoren is destijds geen sprake, terwijl VfL Wolfsburg druk doende is eine feste Grösse in de Duitse Bundesliga te worden.

De wolven, zoals hun bijnaam luidt, vinden in 2002 onderdak in de spiksplinternieuwe Volkswagen Arena. Op de laatste speeldag van het seizoen 2003-2004 beleef ik m’n première in het nieuwe Wolfsburger onderkomen. Eerlijk is eerlijk, alles ziet er onberispelijk uit. De toeschouwers komen weinig tekort, alleen sfeer is ver te zoeken. Er zit er geen ziel in. Het straalt geen warmte uit. Het is doods. Een kenmerk van de meeste bedrijfsclubs.

Dankzij de zeker zevenduizend Schalke-supporters  wordt het die middag toch gezellig in het uitverkochte stadion. Als afsluiting van het seizoen maken zij er een gezellig dagje uit van.

22 mei 2004 Wolfsburg

Vandaag 12 jaar geleden

’s Middags in het idyllische Breisgau naar SC Freiburg tegen Schalke 04, daarna meteen door naar Frankrijk voor een avondje in de League 1. Een ritje van slechts 120 kilometer. De match tussen Sochaux en FC Nantes begint pas om kwart voor negen. Geen enkel probleem om tijdig de aftrap te halen.

Er valt die avond in het Stade Bonal maar één ding tegen: de wedstrijd! Die is bar en boos. Het ‘randgebeuren’ spreekt beduidend meer tot de verbeelding. Allereerst de Braziliaanse danseressen die voor aanvang een show weggeven op het plein voor het stadion. Van het geschud met de welgevormde bilpartijen vallen de ogen van de toekijkers bijna uit de kassen…

Het écht zware geschut wordt bewaard tot ná het laatste fluitsignaal. Supporters van beide clubs gaan met de Franse slag de derde helft in! Nadat gefrustreerde fans van de in degradatienood verkerende bezoekers uit Bretagne uit hun vak breken en de achtervolging inzetten op hun éigen spelers, staan er in no time ook enkele tientallen fans van de thuisclub op het veld. Het leidt tot wilde achtervolgingen op het gras. Het oogt vrij kolderiek. Iedereen zit achter elkaar aan. Sochaliens, Nantais én stewards in oranje jassen. Onderwijl wordt er over en weer flink geslagen en geschopt.

Het kost de ordebewaarders veel moeite en tijd om de orde weer te herstellen. Een saaie voetbalavond kent dankzij dit staaltje onvervalst amusement een onverwacht en opwindend slot.

21 mei 2005 Montbéliard

Vandaag 27 jaar geleden

Als stukjesschrijver van de plaatselijke krant krijg ik nog weleens toegang tot plaatsen waar niet iedereen mag komen. Zo vind ik mezelf 27 jaar geleden in de vroege avonduren terug op het bordes van het Apeldoornse stadhuis.

Ik sta er temidden van een uitgelaten gezelschap voetballers dat eerder die middag in Hattem naar de Hoofdklasse is gepromoveerd. Vanwege dit heugelijke feit mag de selectie van AGOVV op audiëntie bij toenmalig burgemeester Hubers voor een officiële huldiging.

De spelers worden op een door een tractor aangetrokken plattewagen op het Raadhuisplein afgeleverd. Daar heeft zich een – naar Apeldoornse maatstaven gemeten – aanzienlijke mensenmassa verzameld. De feestvreugde is groot. Na de overwinning op Hubert Sneek heeft menig speler de bijna opgedroogde stembanden al aanzienlijk opgefrist met zuiver gerstenat. Slijkhuis & Co doen in niets meer denken aan de oprichters van de voormalige Apeldoornse Geheel Onthouders Voetbalvereniging. Uit volle borst zingen de heren iets over het ondergoed van de burgemeestersvrouw. Dit leidt tot hilariteit alom bij de ‘koorknaapjes’ in kwestie.

Het is mij 27 jaar later onbekend of mevrouw Hubers onraad ruikt, toch wil ze graag weten wat die uitbundige voetballers precies zingen. Ze wendt zich daarom tot de van het Duitse TuS Marialinden afkomstige Staubsauger van de selectie. Jürgen Schefczyk, dan toch al ruim twee jaar in Nederland woonachtig en onze taal beter beheersend dan de prinsen Bernhard en Claus ooit gedaan hebben, houdt zich wijselijk van den domme. Jürgen begrijpt het niet, terwijl zijn hossende collega’s de song over het gemiste slipje nog maar weer eens aanheffen…

De legendarische woorden die Theo Reitsma bijna twee jaar eerder uitsprak over de spelers die Nederland in München Europees kampioen maken, geldt voor deze groep Blauwen ook: een goed stel!

20 mei 1990 Apeldoorn

Vandaag 16 jaar geleden

De verwoestende inslag van de kopbal van Georges Grün in 1985. De bom bij Nederland – Cyprus in oktober 1987. Wat voor impact dat heeft gehad, heb ik ooit van nabij mee mogen maken.

Qua dramatiek bestaat er voor mij slechts één moment dat die momenten overtreft. Wat zestien jaar geleden in Gelsenkirchen gebeurt, hadden Alfred Hitchcock en Rainer Werner Fassbinder samen niet kunnen bedenken…

Na de nederlaag bij VfB Stuttgart een week eerder gaat Schalke 04 de laatste speeldag van het seizoen 2000-2001 in met drie punten achterstand op Bayern München. Huub Stevens en zijn mannen lijken in het zich van de finish te zijn gestrand. Lijken… Want tijdens de allerlaatste wedstrijd in het Parkstadion lijkt zich na Schalke’s 5-3 overwinning op SpVgg Unterhaching alsnog een wonder te voltrekken.

In de slotfase komt HSV in Hamburg op voorsprong tegen Bayern München. Op basis van het doelsaldo betekent dat dat Schalke voor het eerst sinds 1958 Deutscher Meister is! Zodra het nieuws uit Noord-Duitsland doorkomt, verandert het Parkstadion in één groot gekkenhuis. Er is geen houden meer aan. Honderden supporters bestormen het veld. In no time vult het gras zich met één deinende en feestende mensenmassa.

Ze juichen te vroeg. De wedstrijd in Hamburg blijkt nog niet afgelopen. Op schermen in het stadion zien meer dan 70.000 mensen het misgaan. Vrije trap voor Bayern. Diep in de blessuretijd. Andersson schiet raak. De gelijkmaker. De schaal gaat naar de Rekordmeister uit Bayern!

Vier minuten en 38 seconden heeft Schalke zich kampioen mogen wanen. In Gelsenkirchen storten werelden in. Ongeloof. Verbijstering. Tranen van vreugde veranderen in tranen van verdriet.

Staand op mijn vaste plekje in Block 11 van de Südkurve leg ik het horror-moment met zo’n wegwerpcameraatje op de foto vast. Zestien jaar later zou ik willen dat ik dat hele moment kon weggooien. Hoe al die mensen naar dat scherm kijken hoe het onheil zich voltrekt. Eén beeld zegt vaak meer dan duizend woorden.

19 mei 2001 Gelsenkirchen