Maandelijkse archieven: mei 2017

Aussie rules ver weg bij The Pride of Perthshire

Achter de bal aan (30/2): Perth (Schotland)

17 mei 2017

Uit Motherwell wegkomen gaat gemakkelijker dan er te komen. Treinen naar Glasgow rijden met een grote frequentie. Ik overweeg eerst nog eventjes een tussenstop in te lasten in Dalmarnock en een kijkje te gaan nemen op Celtic Park, maar uitgerekend daar stopt de trein waarin ik zit niet. In plaats daarvan neem ik na aankomst op Glasgow Central een kijkje in een Celtic fanshop op Argyle Street. Het is in 2017 exact een halve eeuw geleden dat de The Lisbon Lions als eerste Britse club ooit de Europa Cup voor landskampioenen wonnen. De tekst Live the legend staat in koeienletters op de voorruit. Zó groot dat ook supporters van de protestantse rivaal er niet ongezien voorbij kunnen lopen. Laat dat maar aan die katholieken over om de aandacht te trekken…

Vanaf Queen Street gaat de reis verder naar Perth. Onbewust moet ik daarbij denken aan die knaap uit Vaassen die onlangs in Sydney in Canada terechtkwam. Hoe simpel kan iemand zijn? Een soortgelijke stommiteit overkomt mij niet. Ik raak niet verzeild Down Under. Ik stap even na half een uit in het goede Perth, het Schotse Perth. Bij het uitstappen wijst de stationsomroeper op de overstapmogelijkheden naar Inverness. Nee, dat ligt niet in Australië. De Highlands groeten u! Flyers van excursies naar Loch Ness maken aan alle onzekerheid helemaal een eind. Schotser dan Schots. Bij zulke monsters verbleekt elke Australische kangoeroe.

De stadsplattegronden die iedere bezoeker kan meenemen, laten niets aan duidelijkheid te wensen over. Kleine stad, grote personality staat erop vermeld. Ik tref het. Het Perth Festival of the Arts houdt de stad tot en met 27 mei in z’n greep. Jammer dat ik slechts een dag blijf… De kunstenmakers en artiesten komen waarschijnlijk pas later. Erg druk is het namelijk niet in het oude stadscentrum. Op de High Street, zoals de voornaamste winkelstraat ter plaatse heet, moet ik nog net geen zoekacties beginnen naar shoppers. Zelden zo’n rustige binnenstad meegemaakt. Met een inwonertal van nauwelijks 50.000 is het natuurlijk ook niet bepaald dringen geblazen aan de oevers van de Tay.

Dat blijkt enkele uren later wel Mc Diarmid Park. Als ik wil, kan ik elke toeschouwer bij het onderonsje met Hearts persoonlijk de hand schudden. Met een duizendje of drie houdt het wel op. Het stadion van de Pride of Perthshire, zoals St. Johnstone FC zichzelf graag afficheert, ligt trouwens een behoorlijk eindje van het stadscentrum af. Vanaf Mill Street is het stadion bereikbaar met de lijnen 1 of 2 van Stagecoach. Na zes uur ‘s avonds rijdt er slechts één keer in het half uur een bus. Enig geduld is zodoende gevraagd. Aan speciale voetbalbussen doen ze niet in Perth. Wat gezien de lage toeschouwersaantallen niet geheel onbegrijpelijk is. Niet rendabel.

Het is ouderwets betalen aan de turnstile. Voor de 23 Pond die ik neertel krijg ik geen kaartje! Zelfs programmaboekjes zijn hard to get. Zo bar heb ik het niet eerder meegemaakt in Groot-Brittannië. Pas bij het derde verkooppunt zijn de official matchday programmes niét uitverkocht! Met het stadionnetje op zich is niets mis. Het ziet er netjes uit. De Ormond Stand blijft helemaal leeg. Op de tegenovergelegen North Stand, de tribune achter de andere goal, hebben zich – ik schat – twee- tot driehonderd fans uit Edinburgh verzameld. Hún hart klopt voor Midlothian. Al blijven ze de hele avond vooral erg stil. Zeker twee derde van Mc Diarmid Park blijft leeg. Of, zoals een vermaard Nederlands voetbalfilosoof het zo mooi kan uitdrukken: zo’n achtduizend fans hebben zich als stoeltje verkleedt…

De als vierde in het Ladbrokes Premiership geklasseerde thuisploeg gaat in juli zowaar de voorronde van de Europa League in! Al raak ik evenals 24 uur eerder op Fir Park in Motherwell opnieuw niet onder de indruk van het gebodene. The Saints winnen met 1-0, maar daarmee heb ik verder alles meteen wel gezegd. De naam St. Johnstone verwijst naar de in city gelegen kerk van St John the baptist: Johannes de doper. Of de spelers soms met z’n allen aan de dope zitten, kan ik niet beoordelen. Ze leveren wél het bewijs dat het met de kwaliteit in onze eigen Nederlandse eredivisie best wel meevalt.

Voor spektakel kan iemand misschien toch beter naar Perth in Australië gaan. Aussie rules. De West Coast Eagles. Daar klappen ze er in elk geval nóg meer op!

Verhoogde staat van paraatheid op Duitse platteland

Vandaag 3 jaar geleden

Hoe het er vlak over de grens aan toegaat, is menig Nederlander vaak een raadsel. Veel van die kwakers hebben overal wel een mening over, terwijl ze totaal geen benul hebben waar ze over praten.

Zelf durf ik wel te beweren dat ik in Duitsland behoorlijk de weg weet. Maar ondanks dat ik de Bondsrepubliek in de loop der jaren van noord tot zuid en van oost tot west behoorlijk heb doorkruist, kom ook ik niet al te ver van huis nog weleens voor verrassingen te staan. Dat bij een mij weinig aansprekend voetbalwedstrijdje in het Emsland bijkans de noodtoestand wordt uitgeroepen, wekt de nodige verbazing.

Ik weet niet wat ik meemaak wanneer ik vlakbij het Marschweg-Stadion de auto parkeer. Het lijkt wel oorlog. Ik krijg het idee dat alle politieagenten uit de wijde omgeving zijn opgetrommeld om de derby tussen VfB Oldenburg en SV Meppen in goede banen te leiden. Het is dat Tom me er op attent heeft gemaakt, anders zou ik er waarschijnlijk niet zo gauw verzeild zijn geraakt. Ik kijk mijn ogen uit van zoveel machtsvertoon. Ze zijn met groot materieel uitgerukt. Alle ME-bussen uit de regio staan op strategische plekken opgesteld. Er lijkt wel meer politie op de been dan publiek.

We gaan nota bene kijken bij een potje in de Regionalliga op het platteland van Niedersachsen. Alles en iedereen verkeert in verhoogde staat van paraatheid bij een confrontatie tussen twee ogenschijnlijke grijze muizen uit twee al even kleurloze provinciesteden. Oldenburg is qua inwonertal te vergelijken met Apeldoorn. In het een negentigtal kilometer zuidoostelijk gelegen Meppen wonen ongeveer evenveel mensen als in Epe.

De onderlinge rivaliteit maakt heel wat los. Rondom het stadion zijn bijna talloze lantaarnpalen, muren en schuttingen volgeplakt met stickers met de tekst Scheiss SV Meppen. De inheemse bevolking heeft er wel werk van gemaakt.

Zo maak je nog eens wat mee op een zonnige zondagmiddag in mei.

18 mei 2014 Oldenburg

All well in Motherwell, steelmen are staying up

Achter de bal aan (30/1): Motherwell (Schotland)

16 mei 2017

Mijn planning zat nog wel zo strak in elkaar. Maar ja, die spoorwegen in het Verenigd Koninkrijk… Daar valt eenvoudigweg niet tegenop te plannen. Als ik op Edinburgh Waverley op het station aankom is de trein van 13:52 naar Ayr cancelled. Vanuit de Schotse hoofdstad is Motherwell als gevolg van een technisch malheur tijdelijk niet per trein bereikbaar, zo leert navraag. Misschien na 15.00 uur verkondigt de dame achter het loket.

Ik besluit het daarom maar via een onweggetje te wagen. Even na half twee zit ik in de trein naar Glasgow Queen Street. Wellicht vertrekken er vanaf Glasgow Central wél treinen naar Motherwell. En dan klagen Nederlanders weleens over de NS! Alsof het nog niet genoeg tegenzit, komen er ook nog eens druppels vanuit de donkergrijze hemel naar beneden zetten. Als is de kans op regen in Schotland natuurlijk nóg groter dan wat ongemakken in het openbaar vervoer.

Mijn gok pakt goed uit. Na een wandelingetje van Queen Street naar Glasgow Central zit ik om met 14.50 uur in een trein met als eindbestemming Lanark. Door het raam zie ik in de verte de lichtmasten van Celtic Park voorbijflitsen. Ook zijn er tussenstops in Cambuslang, Uddingston en Bellhill. Overal ziet het er even grauw en troosteloos uit. Please have your tickets ready for inspection, klinkt door de intercom. Maar om 15.26 uur stap ik uit het op nogal groezelige station van Motherwell, waar het ook al weer een poosje geleden is dat de winterschilder de boel voor het laatst onder handen heeft genomen. Al met al beperkt de opgelopen vertraging zich tot minder dan een half uur. Bovendien is het in Tobar na Máthar, zoals de Keltische naam van het dorp luidt, wel weer droog.

Voetballen kijken in Motherwell blijkt in elk geval een prettige bezigheid, zo ervaar ik een drietal uren later. Veel meer valt er in de randgemeente van Glasgow volgens mij ook niet te beleven. Er hangt dan wel een fraai bord met de tekst Motherwell Shopping Centre in wat doorgaat als de plaatselijke winkelstraat, om zes uur zijn alle winkels gesloten. Alleen bij de plaatselijke McDonalds-vestiging zitten wat Motherwellse Macs aan de Mcnuggets of de McFlurry. Op straat kun je een kanon afschieten.

Fir Park, de plaatselijke voetbalarena, ligt slechts op een kwartiertje lopen vanaf het Bentley hotel, mijn overnachtingsadres. Ooit vertoonden Jantje Michels en Robert Maaskant er hun kunsten. Op deze dinsdagavond zit de gang naar het stadion er een uurtje voor de aftrap van de kraker tegen Kilmarnock slechts mondjesmaat in. En dat terwijl er nogal wat op het spel staat voor de Schotse landskampioen van 1932. Het degradatiespook waart rond op Fir Park Street. The Steelmen moeten hoe dan ook winnen om hun Premier League-status te behouden.

Ik betaal 23 pond voor een zitplaats op de Cooper Stand. Dat is nota bene duurder dan wat ik voor mijn vliegticket van Weeze naar Edinburgh v.v. heb betaald. Drie van de vier stands zijn vernoemd naar voormalige clubhelden. Behalve Davie Cooper hebben ook Phil O’Donnell en John Hunter hun eigen tribune. Wie kent ze niet? Voetbalromantici zullen hun vingers aflikken bij een bezoek aan Fir Park. De nostalgie druipt er vanaf in het knusse stadionnetje. De tribunes verschillen nogal in hoogte. Dit past helemaal in het plaatje. Waarschijnlijk komt hier ook het begrip schots en scheef vandaan. Waar moet dat anders zijn uitgevonden dan in Schotland?

Kijk, dat ze zo’n Robert Maaskant in North Lanarkshire nergens mee herdenken, valt nog wel te begrijpen. Afgaande op het voetbal dat de stalen mannen van 2017 op de mat leggen, zou een eigen standbeeld voor Jan Michels niet misstaan. Sterker nog, als ik het voor het zeggen had in the board room, zou ik meteen het hele stadion naar Michels vernoemen. Jantje had meer talent in de kleine tenen van z’n beide voeten dan alle elf dravers + invallers bij elkaar die op het veld staan. Wát een niveau! Hotseknotsebegoniavoetbal van het bedenkerlijkere soort. De lamme tegen de blinde. Die uit Kilmarnock doen qua elegantie en spelintelligentie trouwens weinig onder voor de boys van het home team. Zo te zien selecteren de scouts van beide clubs vooral op oogkleppen.

Het zal het Motherwellse gedeelte van de in totaal 5.246 toeschouwers – op de imposante South Stand zitten er ook 500 uit Kilmarnock – om het even zijn. Zij leven hartstochtelijk mee met hun favorieten. Het wordt zelfs een gedenkwaardige avond. Wat menigeen al niet meer had durven hopen, gebeurt toch. Door de 3-1 overwinning en het gelijktijdige verlies van de Hamilton Accies bij Ross County handhaaft Motherwell zich in de hoogste Schotse speelklasse. End well, all well for Well…

Ik vroeg me voor aanvang van de wedstrijd al af waarom er zo’n enorm aantal dames en heren in afzichtelijke gele jassen op Fir Park rondliep. Naarmate het laatste fluitsignaal van de aller slechtste man op het veld nadert, word me dat duidelijk. De tientallen aanwezige stewards stellen zich enkele minuten voor het einde op voor de tribunes op om te voorkomen dat de uitbundige aanhangers van Motherwell FC overgaan tot een ouderwetse pitch invasion. Het kost wat mankracht, maar ze slagen wel in hun opzet. Hebben ze er in elk geval niet voor niets gestaan de hele avond.

Van Reichsparteigelände naar Playmobil-Stadion

Vandaag 8 jaar geleden

Ik heb in de loop de jaren de nodige bizarre omwegen gemaakt om her en der wat voetbalwedstrijdjes te gaan bekijken. Een tripje van acht jaar geleden met mijn al bijna even voetbalverdwaasde neefje is daar een mooi voorbeeld van. Zaterdagmiddag zitten we in het Berlijnse Olympiastadion bij Hertha BSC, een etmaal later zijn we 470 kilometer zuidelijker te gast bij Greuther Fürth. Met onderweg een overnachting in een boerengat genaamd Selbitz.

Het blijft fascinerend om te ervaren hoe op sommige plekken in Duitsland de sporen van een vaak donker verleden overlopen in een al even onbenullig heden. Het stadion dat Adolf Hitler ter gelegenheid van de Olympische Spelen van 1936 laat bouwen in de hoofdstad van zijn rijk, roept velerlei herinneringen op. Dat dit grote sportieve propagandafeest zou uitlopen op de Jesse Owens-show, deed de Nationaalsocialistische planologen en ideologen flink van kleur verschieten…

In Nürnberg stuiten we ’s ochtends zo’n ander overblijfsel uit de onvoltooid verleden tijd: het Reichsparteigelände. De plaats waar Hitler en zijn bruine trawanten zich verzamelden om tijdens massabijeenkomsten de vermeende suprematie van het blanke ras te manifesteren. Waar die idiotie toe geleid heeft, mag als algemeen bekend worden verondersteld.

Een maffe gewaarwording om dan nauwelijks tien kilometer verder en twee uur later in een stadion dat is vernoemd naar Playmobil de SpVgg Greuther Fürth tegen FSV Mainz 05 te zien voetballen.

17 mei 2009 Nürnberg

 

Rillingen over het hele lijf bij finale FA Cup van 1987

Vandaag 30 jaar geleden

Met de Bundesliga ben ik opgegroeid. Zaterdagavond even na zessen. De samenvattingen van de wedstrijden in de hoogste Duitse voetbalklasse. Elke week vaste prik.

De FA Cup Final geldt jarenlang als zo’n ander fenomeen. We worden in de jaren ’70, ’80 en ‘90 nog niet bedolven onder de stortvloed van rechtstreekse beeldverslagen van het Engelse voetbal zoals nu. De ontknoping van de oudste cupcompetitie ter wereld geldt als een must see. Elk jaar kijk ik er vol verlangen naar uit. In het tweede weekend van mei. De magie van Wembley thuis in de huiskamer.

Als je dan de kans krijgt om zelf een Cup Final mee te maken, onvergetelijk. De tradities. De sfeer. Dat stadion. Honderdduizend mensen om je heen. Daar lopen je echt de rillingen van over het hele lijf. Ik heb de afgelopen veertig jaar bijna vijfduizend voetbalwedstrijden bijgewoond. De FA Cup Finale van 1987 tussen Coventry City en Tottenham Hotspur staat wel in mijn persoonlijke Top-5.

Qua belevenis. Het, om in goed Engels te zeggen, hele drum und rum, geweldig. Het oude Wembleystadion met de fameuze Twin Towers. Het community singing. Abide with me. God save the Queen. Uit honderdduizend kelen meegezongen. Om stil van te worden. Zó mooi.

 

16 mei 1987 Londen

Zege bij ZAC brengt AGOVV naar finale tegen Epe

Vandaag 29 jaar geleden

Het jaar 1988 staat te boek als een onvergetelijk voetbaljaar. PSV wint de Europa Cup voor landskampioenen. Ajax gaat in de finale van de Europa Cup voor bekerwinnaars nipt onderuit tegen een sterk Nederlands getint KV Mechelen. Absoluut hoogtepunt is natuurlijk de Europese titel van het Nederlands elftal.

De Blauwen voorzien in dat jaar het lokale amateurvoetbal in Apeldoorn van veel kleur. Onder leiding van no nonense-trainer Dick Mulderij stijgt AGOVV tot grote hoogten in de tweede klasse B.  Met keeper Gerard Brouwer, Ronald Bouwmeester,  aanvoerder Frans Beekers, Mike Mulder, Jaap Bijsterbosch, Eric van Bruggen, Peter Bosch, de Duitse terriër Jürgen Schefczyk, André Klein, Patrick Patty, Ramon Kramer, John Slijkhuis en Roel Rouwenhorst beschikt de oud-prof over een uitgebalanceerde mix van routine en aanstormend talent.

Met SV Epe levert AGOVV een verwoed gevecht om het kampioenschap. Door een overwinning bij ZAC sleept Mulderij’s keurkorps op de laatste speeldag van het seizoen 1987-1988 een beslissingsduel om de titel én promotie naar de eerste klasse uit het vuur. Die zwaarbevochten 2-3 zege aan de boorden van de IJssel leidt zes dagen later tot een legendarische finale. Iedereen die er destijds op het terrein van Robur et Velocitas bij is geweest, herinnert het zich 29 jaar later nog als de dag van gisteren.

15 mei 1988 Zwolle

 

Go Ahead Eagles sluit rampjaar af met nederlaag

Go Ahead Eagles heeft ook z’n laatste wedstrijd in de eredivisie niet kunnen winnen. De al gedegradeerde Deventenaren hadden tegen Sparta het betere van het spel, verloren echter met 1-3. Door deze geflatteerde zege handhaafden de Rotterdammers zich in de hoogste speelklasse.

Het publiek kon de spelers zondagmiddag niet het verwijt maken dat ze niet alles in het werk stelden voor het behalen van een goed resultaat.  De thuisploeg dicteerde in de Adelaarshorst het spel. Na een 0-0 stand bij rust ging het in de tweede helft wederom mis. Darren Maatsen scoorde in de 71e minuut na de 0-1 van Pusic (57.)de gelijkmaker. In de laatste tien minuten trok Sparta dankzij wederom Pusic (80.) en Goodwin (89.) de zege naar zich toe.

Bij Go Ahead Eagles beëindigde de volgend seizoen voor SDC Putten spelende aanvoerder Sander Duits zijn profloopbaan. In de slotfase gunde coach Robert Maaskant de jeugdige talenten Givan Werkhoven en Patrick Maneschijn hun debuut in het betaalde voetbal.

 

Levendige interactie met (West-)Duitse tijdgenoten

Vandaag 31 jaar geleden

Het is moeilijk voorstelbaar, maar met het Nederlands elftal is het in de eerste helft van de jaren tachtig nóg droeviger gesteld dan in het post-Blind-tijdperk. Het wereldkampioenschap voetbal van 1986 is al het vierde opeenvolgende grote toernooi waar Oranje ontbreekt. Het is dus een hele eer dat onze Nationalmannschaft in de aanloop naar mondiale titelstrijd in Mexico mag aantreden als sparringpartner van (West-)Duitsland.

De supportersvereniging van Go Ahead Eagles organiseert een busreis. Met de alom bekende Deto-bus, waarmee we ook veelvuldig uitwedstrijden van onze Eagles bezoeken, gaat de reis naar een stad een veertigtal kilometers ten oosten van Gelsenkirchen. Het heeft wel wat weg van een schoolreisje. De stemming is uitgelaten. Zodra we de grens passeren, wordt het nóg gezelliger. Een deel van de meegereisde B-Siders groet vriendelijk Duitse automobilisten. Die zien op hun beurt óf Nederlandse achterwerken tegen de ruiten van de bus gedrukt worden óf ze kijken tegen gestrekte rechter armen aan. De wisselwerking verloopt overigens bijzonder harmonieus. Menig automobilist groet vriendelijk terug.

Wanneer zoiets anno 2017 gebeurt, worden er Kamervragen over gesteld. Dan is Nederland té klein. Andere tijden, hè. Bétere tijden… De wereld is destijds een stuk minder overspannen en opgefokt dan nu. In die tijd gaan Duitsers nog door het leven als Mof. De toenmalige jeugd heeft in tegenstelling tot de jeugd van tegenwoordig wél historisch besef. Het trauma van de verloren WK-finale van 1974 speelt eveneens sterk mee.  Bijna twaalf jaar later is dat nog allerminst verwerkt.

Dat Oranje de oefenpot in het Westfalenstadion verliest (3-1), verbaast niemand. Iedereen legt zich zonder morren neer bij de (West-)Duitse suprematie op het veld. Het kan de pret niet drukken. Iedereen beleeft een onvergetelijke avond. Ook buiten en binnen het stadion is er een levendige interactie met de inheemse bevolking. Er gebeurt van alles.

Na afloop van de wedstrijd vertrekt onze chauffeur desondanks met voltallige bezetting terug naar de Heimat. Samen uit, samen thuis. Wanneer hij na enig oponthoud, wegrijdt mist de chauffeur van de Nijmeegse bus die naast de onze staat zo’n beetje de helft van zijn passagiers. Stuk voor stuk verhaftet.

14 mei 1986 Dortmund

AGOVV ontsnapt op de valreep aan nacompetitie

Eind goed al goed op sportpark Berg en Bos. AGOVV heeft zich op de laatste speeldag weten te handhaven in de tweede klasse. Door een 4-1 overwinning op Scherpenzeel deden de Blauwen zaterdagmiddag op eigen veld wat ze moesten doen. Door verlies van Unicum ontsnapten de Apeldoorners in extremis zelfs aan de bevreesde nacompetitie.

Het was na afloop nog een aantal minuten wachten op het verlossende nieuws vanuit Lelystad. Zelden zal een boodschap van speaker Rene Hulshoff met zoveel opluchting en blijdschap zijn begroet. Doordat Unicum in de Lelystadse derby tegen Lelystad ’67 in de slotfase onderuit ging, passeerde AGOVV haar concurrent op de valreep op de ranglijst en bleef zodoende boven de rode streep.

De elf van trainer Jerry Cooke rekende zelf af met Scherpenzeel. Ondanks dat het weinig kansen weggaf, had AGOVV het moeilijk in het eerste bedrijf. De 1-0 van Marco Bosz in 34e minuut zorgde voor wat lucht. De voorsprong werd echter zeven minuten later al weer teniet gedaan door de gelijkmaker van Ceyar. AGOVV liet zich door dit dompertje niet van de wijs brengen. Yuri Brentjens (64.), Marco Bosz (69.) en invaller Lars Hoekman (75.) hielpen de thuisclub na rust aan de 4-1 zege, die zoals later zou blijken volstond voor het klassebehoud.

VIOS redde het niet. De 3-1 zege in hun afsluitende duel tegen VVOP kon niet verhinderen dat de Vaassenaren uit de tweede klasse G degradeerden.