Maandelijkse archieven: maart 2017

Welsh rugby-icoon op voetstuk in winkelcentrum

Vandaag 10 jaar geleden

Vandaag de dag brengt Gareth Bale sportminnend Wales in vervoering. Of de turbo van Real Madrid in Cardiff en omstreken ooit in de schaduw mag staan van een andere Gareth, valt nog maar te bezien. De Welshmen blijven bovenal verslingerd aan rugby. Een halve finaleplaats op een EK voetbal verandert daar waarschijnlijk weinig aan.

Aan de status van de nationale rugbyhelden valt niet te tornen. Van alle draken die Wales op het rugbyveld in vuur en vlam zetten, behoort Gareth Edwards tot de beroemdste. Misschien zelfs wel de áller beroemdste. In de jaren ’80 noemen experts de scrum half van Cardiff RFC de beste rugbyer die tot op dat moment op aarde heeft rondgelopen. The Prince, zoals zijn bijnaam luidt, is in elk geval met afstand de meest prominente inwoner ooit van Gwaun-Cae-Gurwen, zijn geboortedorp.

Toppers van zulk kaliber staan in hun vaderland op een voetstuk, letterlijk en figuurlijk. Zo ook Sir Gareth Owen Edwards CBE. Al steekt de plaats waarop men de nationale held boven alles en iedereen heeft verheven, op het eerste gezicht wel een beetje schril af tegen de standing van zo’n grootheid: het St David’s shopping centre in de binnenstad van Caerdydd.

14 maart 2007 Cardiff

 

Het inwendige réglement als leidraad in Wallonië

Vandaag 13 jaar geleden

In Franstalig België, la Belgique voor de goede verstaander, zijn de Babylonische spraakverwarringen doorgaans aan de orde van de dag. Nederlands begrijpen ze er meestal alleen op momenten dat er iets afgerekend moet worden…

De joie de vivre vertaalt zich anders niet in de grauwheid van de Waalse steden. Ik denk niet dat ik ooit in La Louvière verzeild zou zijn geraakt wanneer er niet toevallig gevoetbald werd. Prachtige stad, maar niet heus. Naar toeristische trekpleisters is het tevergeefs zoeken. Sights om te see’en vind je er niet. Tristesse op elke straathoek. Hobbelige straatjes. Met piepkleine arbeidershuisjes die in een willekeurige Engelse stad niet zouden misstaan.

Dertien jaar geleden wordt in het plaatselijke stade du Tivoli voetbal nog op eerste klasse-niveau gevoetbald. Liefhebbers ter plaatse kunnen zich in de eigen achtertuin vergapen aan Anderlecht, Club Brugge en Standard. Het voorgaande seizoen is de Beker van België zowaar ten prooi gevallen aan les Loupes (de Wolven).

Om de thuiswedstrijden van de Royale Association Athletique Louveroise, zoals de lokale voetbaltrots voluit heet, ordentelijk te laten verlopen, dient elke toeschouwer het reglement van inwendige orde strikt na te leven. Het Nederlands op het paneau informatique is voor enige verbetering vatbaar, maar een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg.

13 maart 2004 La Louvière

SV Orderbos met nipt verschil langs Alexandria

SV Orderbos is zondagmiddag als winnaar tevoorschijn gekomen uit de derby in de vierde klasse G tegen Alexandria. De bezoekers bleven hun gastheer uit Apeldoorn-Zuid op Nagelpoel met het kleinst mogelijke verschil de baas. Lesley Jacobs scoorde een tiental minuten voor rust de enige goal.

In het kwaliteitsarme duel lukte het de ploeg van trainer Ben Kanselaar niet om de wedstrijd voortijdig in het slot te gooien. Alexandria kwam in de tweede helft enkele malen dicht bij de gelijkmaker, maar stuitte telkens op keeper Yasin Türkyilmaz , de uitblinker aan Orderbos-kant.

Andy van der Meijde, een week eerder trefzeker voor Alexandria tegen Klarenbeek, stond coach Nadir Aksoy ditmaal niet ter beschikking. De oud-international had zondagmiddag verplichtingen in de Amsterdam ArenA.

Go Ahead Eagles verliest Ritzmaier en aansluiting

Hoewel de zondagse wedstrijden in de Eredivisie nog moeten worden gespeeld kent het weekend voor Go Ahead Eagles nu al een dramatisch verloop. De Deventenaren verloren zaterdagavond zelf op eigen veld met 1-3 van PSV, ze zagen bovendien de winnende concurrenten ADO en Excelsior passeren op de ranglijst. Tot overmaat van ramp brak Marcel Ritzmaier bij een botsing met Perreiro een arm. De Oostenrijker zal zodoende niet inzetbaar zijn in de cruciale weken die volgen .

Rochdi Achenteh veroorzaakte kort voor rust een strafschop. Ritzmaiers vervanger trok in een onbezonnen actie Davy Pröpper aan het shirt, waarna Siem de Jong PSV vanaf elf meter op voorsprong zette. Extra wrang voor de thuisploeg was dat Elvis Manu een minuut eerder aan de andere kant van het veld de 1-0 voor Go Ahead Eagles op zijn schoen had. Jeroen Zoet lag echter hinderlijk in de weg.

Drie minuten na rust viel de gelijkmaker. Manu rondde een door Sam Hendriks en Daniel Crowley opgezette aanval doeltreffend af. Vijf minuten later claimde Go Ahead Eagles een penalty toen Isimat-Marin Manu op de rand van het strafschopgebied aantikte. Scheidsrechter Kevin Blom wuifde de smeekbede hautain weg. Manu heet immers geen Neymar of Suárez…

Doelpunten van Luuk de Jong (61.) en Andres Guardado (85.) bezorgden de landskampioen voor 9.752 toeschouwers de volle buit.

Peter Bosz vuurtorenwachter van Warnemünde

Vandaag 19 jaar geleden

Na een jaar gespeeld te hebben bij JEF United in Japan gaat Peter Bosz in 1998 in de Bundesliga voetballen. Een jongensdroom gaat daarmee in vervulling voor de dan al 35-jarige middenvelder. Bosz strijkt neer aan de Oostzee-kust en tekent een contract van een half seizoen bij Hansa Rostock.

Voor een interview voor het FORZA! Sportmagazine begeef ik me negentien jaar geleden naar de voormalige DDR. Valt mooi te combineren met een bezoek aan de wedstrijd Hertha BSC – Schalke 04.

Het maken van een afspraak levert geen enkel probleem op. Media schilderen Bosz om voor mij onverklaarbare redenen weleens af als een wat afstandelijk persoon. Ik heb daar nooit iets van gemerkt. Ondanks dat hij journalisten papagaaien noemt, doe ik nooit tevergeefs een beroep op hem. En ik heb hem in het verleden toch menigmaal lastig gevallen. Mijn uitstapje naar Duitsland vormt daar geen uitzondering op. Enige verschil is dat ik er ditmaal wat verder moet rijden dan bij eerdere gelegenheden in Ugchelen of Rotterdam.

De huidige trainer van Ajax, net als ikzelf opgegroeid met de zaterdagse uitzendingen van de Sportschau op tv, vertelt uitgebreid over zijn ervaringen in zijn tijdelijke Heimat. Drie pagina’s zal ik later vullen over onder meer Bosz’ kennismaking met Lothar Matthäus.

Het domicilie van Bosz Duitse werkgever – de laatste landskampioen van de voormalige DDR – ligt helemaal in een noordoostelijke uithoek van Duitsland. In de deelstaat Mecklenburg-Vorpommern. Op ruim 550 kilometer afstand van Apeldoorn. De Nederlandse aanwinst resideert iets buiten de Hanzestad. In het badplaatsje Warnemünde. In de schaduw van de vuurtoren. Op loopafstand van het strand. Hansa-trainer Ewald Lienen is in hetzelfde appartementencomplex Peters bovenbuurman. Er zijn beroerdere plekken denkbaar om te wonen.

12 maart 1998 Warnemünde

 

csv Apeldoorn lelijk over de knie bij Eemdijk

csv Apeldoorn heeft zaterdagmiddag een gevoelige nederlaag geïncasseerd tegen VV Eemdijk. Een week na de 4-6 op eigen veld tegen Oranje Nassau ging het in Bunschoten-Spakenburg opnieuw mis: 4-1.

Na dertien minuten stonden de Apeldoorners al met 2-0 achter. Juist voordat coach Peter Boeve centrale verdediger Joost Krijns halverwege de eerste helft naar de kant dirigeerde, bracht clubtopscorer Richard van Schooten de achterstand terug tot 2-1. Dichterbij kwamen de bezoekers niet.

De counter waaruit de derde club van Spakenburg in na 59 minuten het verschil opnieuw tot twee goals bracht, bezegelde csv’s lot definitief. Voor zover middag voor de csv’s al niet helemaal vergald was, gebeurde dat een kwartier voor tijd met de strafschop (hands) waaruit de thuisploeg de eindstand op 4-1 bepaalde.

 

 

 

Indrukwekkend eerbetoon aan Bobby Moore

Vandaag 24 jaar geleden

Bobby Moore is al bij leven een legende in Engeland. Het aanvoerderschap van het Engelse elftal dat in 1966 in eigen land wereldkampioen wordt maakt de verdediger van West Ham United onsterfelijk. Wanneer de 108-voudig international in 1993 op slechts 51-jarige leeftijd overlijdt aan de gevolgen van darmkanker, dompelt dit de hele natie in diepe rouw.

Ruim twee weken na zijn dood ben ik op Upton Park persoonlijke getuige van wat het heengaan van voetbalicoon Moore op zijn geboortegrond heeft los gemaakt. Ter nagedachtenis aan de voormalige captain van het nationale team hebben bewonderaars alle hekken en poorten rondom West Hams stadion vol gehangen met Moore-memorabilia. Sjaals, shirts, vlaggen, posters, bloemen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het hangt er wel. Het merendeel in het claret & blue van The Hammers, de club waar hij het grootste gedeelte van zijn profcarrière voor voetbalde. Kleuren van andere clubs ontbreken evenmin. Het geeft de grootsheid van Bobby Moore aan, zijn club overstijgende status.

Ook in de weken na zijn overleden stromen de mensen nog van heinde en verre naar Upton Park om hun held persoonlijk de laatste eer te bewijzen. Een uiterst indrukwekkend eerbetoon aan een groot voetballer die ook na zijn dood in de herinnering van elke Engelse voetballiefhebber zal blijven voortleven.

11 maart 1993 London

 

London Stadium zet Hammers beter in de markt

Achter de bal aan (25): Stratford (United Kingdom)

7 maart 2017

Het begint lekker. Vertragingen en annuleringen verwacht je normaal gesproken pas op Engelse bodem. Volgens schema moet Vlucht FR9272 om tien voor acht koers zetten naar Engeland. Het mededelingenbord in de vertrekhal meldt dat het iets later wordt. Expected 11:05… Daar sta je dan, om zes uur ’s ochtends op Eindhoven Airport. Fijn dat Ryanair een uur later nog een sms’je stuurt over de vertraging van mijn vlucht naar London Stansted. Attent. Prima service.

Meer dan drie uur later dan gepland gaat het uiteindelijk alsnog de lucht in. Aan boord zeker 30 supporters van Bayern München. Op weg naar de Champions League return tegen Arsenal. Kat in het bakkie na de 5-1 zege in de eigen Allianz-Arena drie weken eerder. The Gunners tegen Bayern. Altijd een prachtig affiche. Zelf houd ik het bij de Premier League 2. Het London Stadium in plaats van het Emirates Stadium.

De eerste wedstrijd die ik ooit live in Engeland bijwoonde, was bij West Ham United. In Upton Park. In 1985. Bijna 32 jaar geleden. Op een vrijdagavond. Tegen Manchester United. Onvergetelijk. Nadien heb ik meerdere keren het genoegen gesmaakt om The Hammers op de Boleyn Ground, zoals de eigenlijke benaming luidt, spijkers met de koppen te zien slaan. In ben er in 1993 geweest kort na het overlijden van Bobby Moore. Alle hekken en poorten hingen vol met sjaals, vlaggen en bloemen als eerbetoon aan de man die in 1966 als aanvoerder van het Engelse elftal de World Cup in ontvangst mocht nemen. Indrukwekkend. Zoiets blijft je altijd bij.

West Hams voormalige stadion lag eigenlijk in East Ham. Zo’n ouderwetse volksbuurt. In het befaamde en beruchte Londense Eastend. Als fervent fan van de BBC-soap Eastenders voelde ik me er wel thuis. Tijdens mijn frequente voetbaltrips naar de Engelse hoofdstad vond ik in het verleden ook meermaals voordelig onderdak in de omgeving. In Barking. In het Formule 1-hotel waren de vensters standaard afgegrendeld. Om ongenode gasten buiten te houden. Niet de meest sjieke wijk in town. Multicultureel in de breedste zin van het woord. Hoe verder je met de District Line of de Hammersmith & City vanaf het centrum oostwaarts gaat, des te minder de hoeveelheid blanke passagiers.

Afgelopen zomer zei West Ham United na 112 jaar haar aloude thuisbasis definitief vaarwel. Sinds de verhuizing van East Ham naar Stratford, was ik nog niet in de gelegenheid geweest een wedstrijd in het voormalige Olympisch stadion te bezoeken. Om tickets op de kop te tikken voor Hammers games, is niet zo eenvoudig. Het zit elke wedstrijd vol. De club verkocht meer dan 50.000 seizoenkaarten. Er staan meer dan 30.000 mensen op een wachtlijst. En om me nou een poot uit te laten draaien door zo’n voetbalreisbureau, daar pas ik voor. Een doordeweekse thuiswedstrijd van West Hams U23 team in het London Stadium tegen de leeftijdgenoten van Stoke City biedt daarom uitkomst. Een buitenkansje dat ik niet kan laten liggen. Voor drie tientjes heen en terug vliegen. Zo is het nog eens te doen. Gewoon omdat het kan.

In het Queen Elizabeth Olympic Park stapt West Ham United definitief de eenentwintigste eeuw binnen. Vanwege de Olympische Spelen van 2012 werd in Stratford een compleet nieuw stadsdeel uit de grond gestampt. Bijna vijf jaar later zijn de werkzaamheden alles behalve afgerond. Er staat nog het nodige in de steigers. Enorme hijskranen en gehelmde bouwvakkers bepalen in maart 2017 nog altijd het straatbeeld. The future is closer than you think staat te lezen op schuttingen. Torenflats schieten als paddenstoelen uit de grond. The sky is the limit! Een enorm contrast met de smalle straatjes en de miniatuurwoninkjes rondom Upton Park en Green Street Market .

Een stadion met de omvang van het London Stadium versterkt in velerlei opzichten de concurrentiepositie van de bespeler. Nadat Usain Bolt er razendsnel met wat goud van doorging, is de capaciteit van de Olympische arena teruggebracht van 80.000 naar 54.000. West Ham United ondervindt er geen schade van. In vergelijking met de recettes die bijna 36.000 toeschouwers in het verouderde Upton Park in het laatje brachten, gaat de club er zeker niet op achteruit. Mee snoepen uit de prijzenpot van de Premier League legt clubs anno 2017 geen windeieren. Ook in dit geval is de sky the limit.

Zo doet een middenmoter West Ham United alles wat in haar macht ligt om in het spoor te blijven van de écht grote jongens. Het gaat vrolijk met de verzakelijking mee. Oude tradities gaan overboord, nieuwe geldbronnen worden aangeboord. Zoals bij zoveel clubs moest zelfs het clublogo er aan geloven. Omdat snelle marketingjongens het niet meer van deze tijd vonden, hebben ze het maar verneukt en in een moderner jasje gestoken.

Hoewel London Stadium nauwelijks vijf kilometer verwijderd ligt van de oude thuishaven, bedraagt de werkelijke afstand lichtjaren. Een wereld van verschil. Toegegeven, het ziet er allemaal bijzonder strak uit. Het zal de toeschouwers er ongetwijfeld aan weinig ontbreken. En nou kan ik een potje in de Premier League 2 tussen de reserveteams van West Ham en Stoke moeilijk als maatstaf nemen, maar de sfeer en het knusse van Upton Park komt in zo’n steriel bouwwerk als het London Stadium nooit meer terug. Nieuw, modern en geavanceerd hoeft niet altijd op alle vlakken een verbetering te betekenen.