Maandelijkse archieven: april 2017

WSV/Shoepimp heeft handhaving in eigen hand

De kans dat er in Apeldoorn ook in het seizoen 2017-2018 eredivisiezaalvoetbal wordt gespeeld, is sinds vrijdagavond flink toegenomen. Door een 8-5 overwinning schoot WSV/Shoepimp hekkensluiter FCK De Hommel naar de eerste divisie en kan het de eigen handhaving op het hoogste niveau geheel op eigen kracht bewerkstelligen.

Een overwinning of een gelijkspel tegen FCK De Hommel volstond voor de nummer voorlaatst al op voorhand om rechtstreekse degradatie af te wenden. Door nederlagen van ZVV Eindhoven (na vrijdagavond 18 punten), TPP Rotterdam (19 punten) en HV Veerhuys (20 punten) hebben coach Anouar Tighadouini en zijn mannen (20 punten) nu zowaar de mogelijkheid de nacompetitie te ontlopen.

Na de voorlaatste speeldag hebben de Apeldoorners het helemaal in eigen hand om het debuutjaar op het hoogste niveau boven de rode streep af te sluiten. Winst op de afsluitende speeldag in Gouda bij het al veilige GZV Watergras (23 punten) betekent dat WSV/Shoepimp zich hoe dan ook verzekert van een tweede seizoen in ’s lands eliteklasse.

Geheel WSV-eigen maakten de Apeldoorners het vrijdagavond in de volle Mheenhal erg spannend. Tot vier keer toe moesten Makhkouhi c.s. een achterstand ongedaan maken. Met nog 1 minuut en 34 seconden op de klok bezegelde Reza Ngarigota met zijn gelijkmaker tot 5-5 het lot van de tegenstander. Nogmaals Ngarigota, Samir Makhouki en Cihan Özcan voerden de score in de slotminuut zelfs op tot 8-5. Jordy Woertman, Rachid Bouchalab en Mo Bendadi (twee) waren voordien al trefzeker geweest voor de thuisploeg.

 

549e Schalke-duel eentje om (niet) gauw te vergeten

Achter de bal aan (28): Gelsenkichen

20 april 2017

Ik heb er vooraf nog alle vertrouwen in, en dat is geen bluf. Ondanks het kansloze optreden in de Amsterdam ArenA van week eerder dicht ik Schalke 04 alleszins kansen toe om alsnog ten koste van Ajax de halve finale van de Europa League te bereiken. Ook al doen ze het tegenwoordig met derderangs Algerijnen, Fransen en Oostenrijkers, het blijven wel Duitsers hè. En wat op Schalke van toepassing is, geldt ook voor Ajax: het blijven Nederlanders…

Mijn 549e Schalke-wedstrijd begint nochtans zonder noemenswaardige problemen. De file op de A12 richting Duitse grens is ingecalculeerd. Parkeren na aankomst in Gelsenkirchen verloopt ook redelijk vlotjes. Parkeerplaats B staat tweeënhalf uur voor de aftrap al vol. Op het aangrenzende veld zijn rond half zeven voldoende plekken vrij. Een Nederlandse kentekenplaat zorgt niet voor ongemakkelijke situaties. Dat is weleens anders geweest.

In het verleden bij een Champions League-duel tegen PSV heb ik al eens ruzie moeten maken om mijn auto te neer te mogen zetten op de plek waar ik ‘m al sinds jaar en dag stal bij thuiswedstrijden van Schalke 04. Zelfs het tonen van mijn Schalke-seizoenkaart, die ik in 2005 nog had, kon het verminderd toerekeningsvatbare heerschap van de onvolprezen Wachtdienst Bremen niet overtuigen dat Nederlanders supporter kunnen zijn van een Duitse club. Dit exemplaar vormde het levende bewijs dat de doorsnee parkeerwachter doorgaans niet tot het meest snuggere slag mensen behoort.

Anno 2017 valt rondom het stadion sowieso de enorme hoeveelheid Nederlandse voetballiefhebbers op. Overal om me heen hoor ik Nederlands praten. En het betreft geen Ajax-supporters, die ik voor aanvang nauwelijks ontwaar bij de Veltins Arena. Raar maar waar, maar het betreft echt holländische Schalker! Getooid in het blauw en wit. Het overgrote deel gezegend met een wel erg Twents accent. Best wel een maffe gewaarwording.

Als ik drie kwartier voor aanvang het stadion betreed, zitten de uitvakken al vol. Ze zijn er dus wel degelijk, onze vrienden uit Amsterdam. En ze laten zich goed horen, dat mag best gezegd worden. Terwijl zijn spelers bezig zijn met hun warming-up, wordt Ajax-trainer Peter Bosz, geflankeerd door persvoorlichter Miel Brinkhuis, aan de zijlijn van camera naar camera gesleept. Links voor de Hoofdtribune moet Bosz eerst zijn zegje doen bij Helene Hendriks en Gertjan Verbeek, die het duel voor FOX van commentaar voorzien. Een meter of veertig naar rechts staan Wilfred Genee en Aad de Mos namens RTL7. Tussendoor staat de voormalige middenvelder van Hansa Rostock eveneens een Duitse zender te woord. Je moet tegenwoordig van alle markten thuis zijn als voetbaltrainer.

Zowel de kijkers thuis als de 53.701 toeschouwers in het stadion worden getuige van een gedenkwaardig Europa League-avondje.  Ajax had zichzelf een moeilijke avond auf Schalke kunnen besparen door het een week eerder thuis al af te maken. Met een 5-0 voorsprong aan de return beginnen zou een aanzienlijk veiligere marge hebben geboden dan de magere 2-0 waarmee Bosz c.s. nu naar Duitsland zijn afgereisd. Nu wordt het behoorlijk billenknijpen.

Mijn neefje naast me, Ajacied in hart en nieren, wordt gaandeweg de wedstrijd steeds stiller. Vooraf lachte hij me uit dat ik zei dat Schalke met 5-0 ging winnen. Een tiental minuten na rust is alle bravoure plotsklaps verdwenen. Na de 2-0 van Burgstaller verraadt zijn blik weinig goeds. Van het vertrouwen van de voorgaande dagen is weinig meer over. Als Veltman dan ook nog eens voortijdig mag inrukken, dreigt het helemaal mis te gaan. Tommie voelt het onheil naderen. Schalkes 3-0 in de verlenging, die betekent dat Ajax eruit ligt, wordt gevolgd door hartgrondig gevloek. Het zal toch niet? Ook van de Ajax-supporters in de vakken schuin onder en naast ons heb ik dan al een poosje weinig meer vernomen.

En dan ineens… In de 111e minuut. Uitgerekend Viergever. Wát een kl…-goal. 3-1! Ajax op basis van het uit gescoorde doelpunt verder. Met een zaadgoal van het soort waarop normaal gesproken Duitsers patent hebben. Todgesagte leben länger, luidt een Duits spreekwoord. Het tiental van Ajax richt zich op wonderbaarlijke wijze op. Op wilskracht. Op z’n Duits. Dik verdiend, zal Sjaak Swart ongetwijfeld zeggen. Ook het zielige hoopje mens dat de voorgaande 40 minuten duizend doden stierf op het stoeltje naast me leeft plotseling helemaal op. Tom balt de vuisten, laat een oerkreet los. Yeeesss! In de Ajax-vakken is iedereen door het dolle heen. Ook om ons heen springen tientallen Ajax-supporters op na 111 minuten verstoppertje gespeeld te hebben.

Als Younes, zo’n andere Ajacied die zelden doel treft, het pleit definitief beslecht, rest nog slechts één ding: als de sodemieter het stadion uit. Bijna iedereen stroomt naar buiten, de trappen af, slalommend tussen de meute door in gestrekte draf naar veld C. Om na zo’n domper als extra toegift nog een uurtje of anderhalf ‘na te mogen genieten’ op een parkeerplaats. Nein, danke.

 

Toevallige ontmoeting op een Spaans vliegveld

Vandaag 14 jaar geleden

De ene dag zie ik de aankomende winnaar van de Goude Schoen (Roy Makaay) schitteren, de volgende dag sta ik plotseling oog in oog met de Europees topscorer van vijf jaar eerder.

Het overkomt me op het vliegveld van La Coruña. Terwijl ik sta te wachten op mijn Iberia-vlucht naar Madrid, wandelt ineens de complete selectie van FC Sevilla de vertrekhal binnen. De Rojiblancos kunnen zich de luxe van een luxe privéjet kennelijk niet veroorloven en nemen de lijndienst terug naar Andalusië.

Ook van de partij is Nikos Machlas, de voormalige topschutter van Vitesse en Ajax. In 1998 leveren zijn 34 competitiedoelpunten voor de Arnhemmers hem de Europese topscorerstrofee op. Bij een tijdschriftenkiosk raak ik aan de praat met de Griekse vedette, die dat seizoen door zijn werkgever Ajax aan Sevilla is verhuurd.

Uit zijn woorden maak ik op dat Machlas het maar matig naar zijn zin heeft in Spanje. In de eredivisie treft hij zes seizoenen achtereen vanuit alle hoeken en standen, in een ‘echte’ competitie gaat het scoren hem wat minder voorspoedig af. Het klikt niet zo best met trainer Joaquin Caparros. Wie kent ‘m niet? Volgens Machlas snapt de goede man er weinig van. In het met 3-1 verloren duel tegen Deportivo, de voorgaande middag, werd hij halverwege naar de kant gehaald. En dat is het uiteraard tegen het zere been van de trotse Griek.

Dat zijn verblijf in Spanje beperkt blijft tot slechts één seizoen, wekt weinig verbazing. Machlas komt slechts veertien keer in competitieverband in actie voor Sevilla. Qua doelpunten blijft de teller steken op twee.

21 april 2003 A Coruña

 

Roy Makaay op weg naar de Gouden Schoen

Vandaag 14 jaar geleden

In de jaren ’90 en aan het begin van het nieuwe millennium wordt vanuit Galicië serieus de aanval ingezet op de gevestigde voetbalorde in Spanje. Superdepor ontpopt zich tot een geduchte concurrent van de grootmachten uit Madrid en Barcelona.

La Coruña – of A Coruña, zoals de stad in de streektaal heet – gooit zelfs in Europa hoge ogen. Vijf seizoenen achtereen is het Estadio de Riazor het toneel van Champions League voetbal. Roy Makaay levert met zijn doelpunten een belangrijke bijdrage aan de successen van RC Deportivo. In het seizoen 2002-2003 scoort in geen enkele serieuze Europese competitie iemand vaker dan het latere ‘fantoom’ van Bayern München.

In de thuiswedstrijd tegen Sevilla zie ik Makaay twee van de in totaal 29 goals maken waarmee hij zich in dat voetbaljaar van de Gouden Schoen verzekert.

20 april 2003 A Coruña

 

Eerste rang langs de ring in het boksland bij uitstek

Vandaag  8 jaar geleden

Cubaanse amateurboksers slaan in het laatste decennium van de vorige eeuw alles en iedereen aan gort op de Olympische Spelen. Met gouden medailles in 1992, 1996 en 2000 kroont zwaargewicht Félix Savón zich tot the Greatest van zijn generatie.

Ik ben de gigant in Havana weleens tegen het lange en gespierde lijf gelopen. Niet iemand om ruzie mee te krijgen. Iedereen doet er verstandig aan om in zo’n geval een blokje om te lopen. Vraag het maar aan Arnold Vanderlijde. Nederlands beste zwaargewicht uit die tijd is Savón ook vaker tegengekomen dan hem lief is .

In het trainingscentrum van de nationale boksselectie in Wajay heb ik ooit als eens een kijkje mogen nemen. In de kampioenenfabriek ten zuiden van de Cubaanse hoofdstad stoomt coach Alcides Sagarra menig gold digger klaar het grote werk. Van Teofilo Stevenson (Olympisch goud in 1972, 1976 en 1980) tot Savón heeft Sagarra alle grote Cubaanse bokskampioenen onder handen genomen.

Op de een of andere manier ben ik altijd op het verkeerde moment in Cuba om de nationale bokskampioenschappen bij te kunnen wonen. Van honkbal-, volleybal-, basketbal- en voetbalwedstrijden heb er meer dan eens persoonlijk getuige mogen zijn. Acht jaar geleden is het eindelijk zover. In een bouwvallige hal ergens in Santiago de Cuba sla ik m’n slag en neem ik plaats langs de ring. Eerste rang. Eindelijk raak. En hoe!

19 april 2009 Santiago de Cuba

Wildparkstadion: Duitslands lekkerste schnitzels

Vandaag 20 jaar geleden

De Karlsruher Sportclub beleeft in de jaren ’90 de meest succesvolle jaren uit de clubhistorie. Zelfs in Europa doet der KSC van zich spreken. De 7-0 overwinning op Valencia in het seizoen 1992-1993, bekend geworden als het Wunder vom Wildpark, leidt voor Guus Hiddink zelfs het begin van het einde in van zijn trainerschap bij de Spanjaarden.

Het Wildparkstadion onderscheidt zich vanwege z’n ligging in een bosrijke idylle. Waar mij de thuishaven van Karlsruher SV het meest om kan bekoren, is vooral de catering ter plaatse. Van alle verschillende Duitse voetbalstadions waar ik ooit een wedstijd heb aanschouwd, en dat zijn er tot op heden welgeteld 103 geweest, zijn de schnitzels in de Karlsruher Stadiongaststätte met afstand de lekkerste die ik ooit geproefd heb.

Na zo’n overheerlijke Badense delicatesse sluit je zelfs met plezier achter in de rij aan voor in het uitvak, zoals twee decennia geleden bij het S04-bezoek aan het Wildpark.

18 april 1997 Karlsruhe