Ik heb de afgelopen dagen veel moeten denken aan de voormalige directeur van het Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme. Heel aardige man. Vriendelijk. Innemend. Maar bovenal een enorme huichelaar. De hoofdveroorzaker van inmiddels meer dan zeven jaar ellende. Ik voel er al meer dan acht jaar de consequenties van. Het komt nooit meer goed. Ik kan me mijn laatste functioneringsgesprek nog helder voor de geest halen. Niets dan lof kreeg ik over hoe ik mijn werk deed. Tsja, en drie maanden later sta je dan op straat.
Ik kan slecht tegen mensen die niet helemaal duidelijk zijn en niet meteen zeggen wat ze bedoelen. Klinkt dat niet een stuk vriendelijker dan wanneer ik het ‘liegen’ noem? Toch probeer ik altijd uit te gaan van het beste in een mens. Dat anderen er desondanks steeds opnieuw in slagen mij ernstig teleur te stellen, moet ik waarschijnlijk mezelf aanrekenen. In de omgekeerde wereld waarin wij wonen, mag ik immers niemand iets verwijten voor z’n – laat ik het netjes formuleren – nalatigheid. Het klopt, ik ben veel te goedgelovig. Ik heb mezelf in het verleden al veel te vaak tekort gedaan. Maar het houdt een keertje op. Je mag je in dit land laten naaien waar je zelf bijstaat, maar ik hoef toch zeker niet alles te pikken.
Kijk, wanneer je inkomen zo sterk is teruggelopen als het mijne, dat kun je het je op een gegeven moment gewoonweg niet meer veroorloven om al te kieskeurig te zijn. Ik zit momenteel nog op 30 à 35 procent van de inkomsten die ik genoot voordat die aardige GOBT-directeur mij de wacht aanzegde. Dat kan allemaal maar zo in Sinterklaasland. Sindsdien is het in velerlei opzichten behelpen geblazen. Tegenwoordig moet ik me meer ontzeggen dan me lief is. Je jaagt jezelf op je ouwe dag over de kop. Je steekt je nek uit. Je steekt ergens veel tijd en energie in. En als je dan ziet wat het oplevert… Als het zo verder gaat moet ik ook maar eens overwegen mijn zaken te laten behartigen door het COA. Alle cliënten van die club hebben namelijk recht op een betere toekomst in Nederland. Lijkt mij ook wel wat voor de tijd die ik nog te gaan heb.
Voor de gemiddelde Eritreeër die onderdak krijgt in ons polderparadijs is het wat dat betreft een stuk beter geregeld. Hartverwarmend hoe onze onvolprezen gemeenten zich inzetten voor het wel en wee van mensen die ver van huis en haard de draad weer oppakken. Onlangs drukte ons aller Algemeen Dagblad de domme lezers maar weer eens keihard met de neus op de feiten. Zo’n hartverscheurend artikel over asielzoekers uit Eritrea die zoveel moeite hebben om te integreren in ons verderfelijke nazistische, fascistische en racistische land. Gratis huis. Gratis geld. Gratis zorg. Geen woord Nederlands spreken. Geen enkele opleiding genoten. Dus ja, dan moet de hele samenleving zich inspannen om het deze arme stakkers zo goed mogelijk naar de zin maken.
Vanzelfsprekend mag ik het niet de wereld op z’n kop noemen. De waarheid mag niet meer gezegd worden. Voor je het weet speel je ongewild een rol in een rechtbank in de grote Sylvana Simons-show. De wereld is gek geworden. Hoe valt anders te verklaren dat het kiesvolk onlangs weer massaal z’n vertrouwen uitsprak in iemand die al jarenlang alles aan elkaar liegt. Van deze gebrilde jokkebrok moet iedereen normaal doen. Gewoon alles blijven pikken en slikken dus. Het spreekt voor zich dat vermeende oorlogsslachtoffers uit Afrika overal een voorkeursbehandeling mee krijgen. Dat zij tot aan het einde van hun dagen bijstand ontvangen en met behoud van uitkeuring een of twee keer per jaar op vakantie kunnen in dat gevaarlijke land waar zij hun leven niet zeker zijn.
Ik had ook leuke vakantieplannen voor de zomer. Door vervelende recente ontwikkelingen, vrees ik echter dat het gewenste vliegticket naar Cuba er de eerstkomende tijd niet inzit. Ik werk ervoor, maar betalingen blijven gewoonweg uit. Anderen leunen achterover en waaieren lekker alle kanten uit. Wat zou er gebeuren wanneer zo’n Eritrese peiler van de economie niet betaald zou krijgen voor werk dat hij uitvoert? Nou, ik sluit niet uit dat er in zo’n schokkend geval Kamervragen zullen worden gesteld. Reken maar dat de discriminatiekaart dan gretig wordt uitgespeeld. Discriminatie is namelijk big business. Een complete bedrijfstak is erdoor ontstaan. Een heleboel slimme jongens en meisjes verdienen een dik een belegde boterham aan geweld en sociale ellende duizenden kilometers hier vandaan.
Voor het geval ik de kans krijg, of misschien beter gezegd: er het geld voor zou hebben, nou, dan wist ik het wel. Alleen de geachte al om ons Sinterklaasland voor eens en voor altijd de rug toe te keren, stemt me blij. Weggaan en nooit meer terugkomen. Heerlijk. Zuid-Amerika trekt mij wel. Politici zijn daar tenminste openlijk corrupt. Die Zuid-Amerikaanse machthebbers hebben het tenminste niet zo achter de ellebogen als de Ruttes, Pechtolds, Klavers, Dijsselbloemen en Kruithofs. Met Floortje Dessing mee naar het einde van de wereld lijkt me ook wel wat. Ver weg van prutsers, huichelaars, wanbetalers, oplichters, gebakkenluchtverkopers. Op een onbewoond eiland op het strand liggen en mijn dagen aftellen. Klinkt beduidend aanlokkelijker dan in COA-territorium in de goot te belanden.
Ik schrijf het maar een beetje van me af, maar ik vind het wel mooi geweest. Het wordt hoog tijd voor iets anders. Iets nieuws. Alles houdt een keer op. Gelukkig wel. Het moment om er definitief een punt achter te zetten, komt steeds dichterbij. En wanneer die gek in dat Witte Huis in Washington op de huidige voet verder gaat, hoeft niemand zich binnenkort nog ergens druk om te maken.
© RK
