Maandelijkse archieven: maart 2016

De waanzin van de Belgische voetbalwet

Vandaag 12 jaar geleden

Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand die ooit eens voetbalwedstrijd in La Louvière bijwoont er nadien nog eens terugkomt… Meer dan 300 kilometer rijden om de plaatselijke RAA Louviéroise, nota bene de winnaar van de Beker van België van 2003, een geweldige zaadpot tegen Lierse SK te zien afwerken, zoiets doe je eens, maar daarna nooit meer.
De thuisblijvers krijgen op 13 maart 2004 groot gelijk. Boven op elkaar gepakt staat het toch al niet bepaald in het aftandse Tivoli stadion. Op de staangedeelten hoeft niemand in te schikken of zijn buurman in de nek te hijgen. Een duizendje of vier, dan heb je het wel gehad. De La Louvière-aanhang laat alle bagger nochtans gelaten over zich heen komen. Ze zijn blijkbaar met weinig tevreden. Haast onderdanig ondergaan ze de kwellingen die zich voor hun ogen voltrekken.
Opwinding ontstaat er pas tegen het einde van de wedstrijd. Ofwel een kennismaking met de waanzin van de Belgische voetbalwet. Als Lierse SK een minuut of acht voor tijd scoort, is de maat vol voor veel RAAL-supporters. Ze willen weg, maar ze mogen niet. Het Tivoli verlaten gaat zo maar niet. De suppoosten moeten op bevel van hogerhand de stadionuitgangen hermetisch gesloten houden tot ná het eindsignaal. Stewards werpen een menselijke muur op voor de uitgang en beletten dat de toeschouwers die wegwillen naar huis kunnen. De gemoederen lopen hoog op bij het hek. Het leken me allemaal zulke rustige en gemoedelijke mensen, maar de schijn bedriegt. Nou kan ik ze eerlijk gezegd ook geen ongelijk geven dat ze boos worden.
Het opperhoofd van de stewards geeft aanvankelijk geen krimp en attendeert op het reglement van orde waaraan hij zich dient te houden. De woedende supporters interesseert het geen reet wat die bepalingen precies inhouden. Zij hebben er genoeg van en willen naar moeders. Ze gaan net zo lang tekeer totdat de klootviolen die het hek dichthouden onder de druk bezwijken. De sleutel gaat in het slot, de mensen mogen naar buiten. En het is maar goed ook dat de stewards nageven, want anders had ik die brave burgers ertoe in staat geacht zich desnoods met geweld een weg langs de clowns te banen. Met hun belachelijke actie creëren de ordebewaarders de onrust zelf. Iets dat in Belgische voetbalstadions helaas niet ongebruikelijk is.

13 maart 2004 La Louvière – Lierse SK

I was there…

AGOVV ontsnapt in blessuretijd aan nederlaag

Door een late goal van Yuri Brentjens is AGOVV zaterdagmiddag ontsnapt aan een nederlaag tegen Rood Wit ’58. De Puttenaren gingen met een 1-2 voorsprong de blessuretijd in, maar in de 95e minuut bezorgde AGOVV’s clubtopscorer de Apeldoornse lijstaanvoerder van de derde klasse B in extremis alsnog de meer dan verdiende gelijkmaker.

De Blauwen begonnen veel te slap aan het duel. Weliswaar werd al in de aanvangsminuten een Apeldoornse goal wegens vermeend buitenspel afgekeurd, aanvallend bleef de thuisploeg in de eerste 45 minuten ver onder de maat. Pas bij een 0-2 achterstand kreeg de achtervolging een serieus karakter. Dankzij Julius Wille en Yuri Brentjens hield de koploper alsnog een punt over aan de te laat gestarte inhaalrace.

Doordat DSV ’61 op eigen veld tegen Stroe evenmin verder kwam dan een puntendeling (1-1), blijven de Blauwen na achttien speeldagen de ranglijst in de derde klasse B aanvoeren. De concurrent uit Doornspijk sprokkelde eveneens 37 punten bijeen, had echter één wedstrijd meer nodig om dat puntentotaal te vergaren.

Pitch invasion door uitgelaten Bluebirds-fans

Vandaag 23 jaar geleden

Als vijfde wedstrijd in een reeks van zes tijdens een overzeese voetbaltrip raak ik op een vrijdagavond verzeild in – of all places – Colchester, een stadje in Essex op minder dan een uurtje treinen vanaf London Liverpool Street. Een treinreis naar de haven van Harwich duurt slechts een half uur.
De plaatselijke derde divisieclub werkt z’n thuiswedstrijden dan nog af op de Layer Road Ground, een Engelse variant van de voormalige fietsenstalling van RKC in Waalwijk. Met 6.000 toeschouwers zit het stadionnetje zwaar aan z’n taks.
Wanneer ik me voor aanvang van de wedstrijd met De Kleef in de kleine fanshop meld, verkeert de oude baas achter de kassa in de veronderstelling dat wij supporters van de tegenpartij zijn. “You had a good journey?”, vraagt hij ons belangstellend. Ik wist niet dat Nederlands zoveel lijkt op het gebrabbel van de Welshmen. Of zou het ons Apeldoornse accent zijn geweest?
Cardiff bevindt zich dan wel op meer dan 300 kilometer afstand van Cochester. De Bluebirds worden op deze vrijdagavond vergezeld door een aanzienlijk aantal sympathisanten. Niet gek voor een potje in de Football League Division 3. Vanaf onze reserved seat op de bouwvallige main stand, waar wij voor liefst 6 pond ofwel 3 kilo het spektakel gade slaan, maken we enkele heuse pitch invasions mee. De uitgelaten meute uit Cardiff heeft dan ook heel wat te juichen: vier keer, tegenover The U’s slechts twee keer. Na elk doelpunt van hun favorieten bestormen enkele tientallen fans het veld.

12 maart 1993 Colchester United – Cardiff City

I was there…

Hans de Koning blijft wachten op eerste zege

Voor de derde opeenvolgende thuiswedstrijd hield Go Ahead Eagles achterin de nul. Wanneer de Deventenaren er in het vervolg nou ook eens in slagen zélf te scoren, dan plaatsen ze zich misschien nog wel voor de nacompetitie. Tegen MVV gebeurde dit vrijdagavond niét. Hierdoor wacht Hans de Koning ook na zijn derde wedstrijd als Eagles-trainer nog altijd op zijn eerste overwinning.

Op de inzet van Go Ahead Eagles viel tegen MVV weinig te aan te merken. Aan de steun van de twaalfde man ontbrak het evenmin. De negatieve sfeer die onder De Konings ontslagen voorganger Dennis Demmers De Adelaarshorst geselde, lijkt verdwenen. Scoren was evenals een week geleden tegen FC Emmen opnieuw te veel gevraagd voor de thuisploeg, niet in de laatste plaats omdat clubtopscorer Leon de Kogel voor het Maastrichtse doel constant een stap te laat was.

Door het gelijke spel blijft Go Ahead Eagles steken op de zevende plaats op de Jupiler League-ranglijst. Maandag wacht de volgende klus al: uit bij FC Dordrecht.

Business as usual in het Olympiastadion

Vandaag 16 jaar geleden

Er bestaan van die steden met de aantrekkingskracht van een magneet. München behoort voor mij zeker tot die categorie. De Beierse hoofdstad mag dan een behoorlijk stukje rijden zijn, het aantal keren dat ik er geweest ben is ondertussen niet meer op de vingers van twee handen te tellen.
Ondanks een dubieus verleden kent de stad een bruisend heden. Met de Marienplatz als kloppend hart. Het Olympiastadion, waar Bayern München tot 2005 haar thuisduels afwerkt, brengt ook fantastische herinneringen boven. En zeker niet alleen om wat zich op een zonnige zaterdag in de junimaand van het gedenkwaardige jaar 1988 onder de futuristische transparante dakconstructie afspeelde… Alle accommodaties van de Zomerspelen van 1972 liggen er trouwens piekfijn bij op het Olympia Gelände. En dan dat uitzicht vanaf de 291 hoge Olympiaturm. Over het complex. Over heel München. Wow! Wunderbar!
Ach, en dat uitspelende clubs op bezoek bij Bayern München meestal verliezen, is niks ongebruikelijks. Dat is eerder regel dan uitzondering. Al vind ik de 4-1 nederlaag die ik meine Schalker Jungs vandaag op de dag af zestien jaar geleden in het Olympiastadion zie lijden weer net iets te veel van het goede.

11 maart 2000 Bayern München – Schalke 04

I was there…

Darmstadt 98, omdat we toch in de buurt waren

Vandaag 15 jaar geleden

Als voorafje op Eintracht Frankfurt tegen Schalke 04 neem ik op zaterdag 10 maart 2001 met De Kleef eerst een kijkje in het Städtische Stadion am Böllenfalltor in Darmstadt. We zijn toch in de buurt. ’s Middags Regionalliga Süd, ’s avonds 30 kilometer noordelijker als hoofdmaaltijd een Bundesligaduel.
Die Lillien, de Darmstadtse lelies, maken in 2001 een enigszins verwelkte indruk. Vijftienjaar later is de voetbaltrots uit de Hessische stad helemaal opgebloeid en mag het zelf aantreden tegen de grote jongens. Tegen Eintracht Frankfurt en Schalke 04 in plaats van de Spielvereinigung uit Elversberg.
Het stadion ligt er naar verluidt tegenwoordig nog exact hetzelfde bij als op die maartse zaterdag destijds.

10 maar 2001 SV Darmstadt 98 – SpVgg Elversberg

I was there…

Dalglish bouwt aan kampioensteam in Blackburn

Vandaag 23 jaar geleden

Na een afwezigheid van 26 seizoenen maakt Blackburn Rovers in het seizoen 1992-1993 hernieuwd z’n opwachting in de hoogste Engelse speelklasse. Met het geld van staalbaron Jack Walker kan manager Kenny Dalglish gaan bouwen aan een kampioensteam. De Schot toont zich alles behalve zuinig. Met onder anderen de jonge Alan Shearer uit Southampton haalt hij een garantie voor doelpunten naar Ewood Park.
Van het team dat twee jaar later de landstitel zal veroveren staat keeper Tim Flowers op 9 maart 1993 nog bij de Saints onder de lat. De gasten uit het zuiden reizen 23 jaar geleden ook met – dan nog legende in wording – Matthew Le Tissier en oud-Feyenoorder Kenneth Monkou af naar Lancashire.
Ik weet niet hoe de lokale autoriteiten de staat van verval in de afgelopen twee decennia te lijf zijn gegaan, maar het is wat mij betreft bij een eenmalig bezoek aan Blackburn gebleven. De regeerperiode van Margareth Thatcher behoort in 1993 weliswaar al tot het verleden, de grauwsluier uit die donkere dagen hangt drie jaar later nog onmiskenbaar boven het voormalige centrum van de textielindustrie.
Het stadion maakt evenmin een verpletterende indruk op de dinsdagavond waarop ik de Rovers en Southampton 0-0 gelijk zie spelen. Ik kan het authentiek noemen. Of gewoon krakkemikkig. Ewood Park is dan al 103 jaar de thuishaven van Blackburn Rovers FC. Erg veel bijgebouwd lijkt er sinds 1890 niet. Dat staat wel te gebeuren op een dan openliggende vlakte achter één van de doelen.
Toegangskaartjes op naam zijn nieuw voor die tijd. Althans, in Nederland kennen we dat nog niet. De prijs van zeven Pond is meer dan schappelijk. Feitelijk het enige dat dán al kampioenswaardig genoemd kan worden…

9 maart 1993 Blackburn Rovers – Southampton

I was there…

Tussen Berg en Bos: Oost-Indisch doof

Groot gelijk heeft hij, Pernelly Bya. Iemand hoeft natuurlijk niet alles te pikken. Wat er afgelopen weekend gebeurde in Harkema is natuurlijk te gek om los te lopen. Dat de Apeldoornse aanvaller van VVOG aangifte doet wegens racisme, valt goed te begrijpen. Het moet maar eens afgelopen zijn met die onzin. Zoals de voetballer gisteravond zelf bij RTL Late Night al aangaf: dit is diep triest.

Dat Bya van alle kanten bijval krijgt, is niet meer dan logisch. Alleen van al dat hypocriete geleuter achteraf , word ik na dit zoveelste incident zwaar onpasselijk. Dat in Nederland de mentaliteit niet deugt, ziet zelfs een blinde. We merken elke dag hoezeer onze alom gekoesterde tolerantie veel te ver naar de verkeerde kant doorschiet. Onder het schrikbewind van Mark Rutte gaat het van kwaad naar erger. Toch krijg ik vaak de indruk dat alle slachtoffers van zinloos geweld enkel en alleen op een voetbalveld te betreuren vallen. Wie zoiets beweert, schiet toch wel zijn doel voorbij.

Wanneer een opsporingsprogramma op tv melding maakt van een brute overval op een bejaard echtpaar, dan is dat ook uitermate triest. Als dan naderhand blijkt dat de slachtoffers van Joodse afkomst waren en er mogelijk een antisemitisch motief aan de laffe daad ten grondslag lag, dan wordt de afkomst van de daders botweg verzwegen. Uit oogpunt van privacy, dat soort bullshit. Nee hoor, vooral niet te veel olie op het vuur te gooien. Die knaapjes zijn al zo licht ontvlambaar. Juist zó’n houding bewijst hoezeer we in Nederland op een hellend vlak aanbeland zijn. Een uitermate gevaarlijke ontwikkeling. Diep triest, ja.

Onze grote leider, die constant schittert door afwezigheid wanneer zijn volk hem nodig heeft, is de afgelopen dagen druk aan het onderhandelen geweest met afgezanten van een dictator. Nota bene om de import van nóg meer onverdraagzaamheid te stoppen! Gelukkig krijgt hij steun en bijval van Frau Merkel. Samen schaffen sie das. Over die Europese eendracht bestaat toch zeker geen enkele twijfel. Of wel? Ach, en dat de burgers vervolgens de zoveelste gepeperde rekening betalen voor alle toezeggingen die onze Mark en Angela zich laten ontlokken, behoort ongetwijfeld tot de opofferingen die we ons allemaal moeten getroosten voor een betere samenleving. Democratie kost wat, maar we krijgen er ook heel veel voor terug. Vooral heel veel ellende.

Nou sta ik zo af en toe in de weekenden zelf wel eens ergens langs de lijn bij wedstrijden in het amateurvoetbal. Wat daar allemaal geroepen wordt, daar gaan me vaak de oren van klapperen. Zulke uitlatingen kan ik de verste verte geen verrijking van de Nederlandse taal noemen. Of een voetballer nou zwart, wit, dik of scheel is, de kans is groot dat hij (of zij) het vanaf de zijlijn of vanuit het veld op niet mis te verstane wijze ingepeperd krijgt. Je zult maar toevallig rood haar hebben, nou, dan ben je nog niet jarig… Tsja, vrijheid van meningsuiting is een prachtig goed. Helaas neemt menigeen in Nederland die vrijheid iets te letterlijk en overschrijdt daarmee grenzen van het toelaatbare.

Wie weleens op sportpark De Strokel in Harderwijk geweest is, kan het beamen. Wat al die godvruchtige burgers van Harderwijk uitkramen, die zich bij elke thuiswedstrijd van VVOG met de nodige alcoholische versnaperingen binnen handbereik voor de kantine verzamelen, kan behoorlijk intimiderend overkomen. Wat achteloze tegenstanders in Harderwijk vanaf de zijlijn allemaal naar het hoofd geslingerd krijgen. Pfoeh, daar is geen woord Fries bij. Laat ik het er maar op houden dat ze geen bijbelteksten citeren… Het zou zo’n voorzitter sieren wanneer hij bij een volgende gelegenheid zijn eigen achterban ook eens vermanend toespreekt. Er bestaat geloof ik een woord voor. Als ik het goed heb begint het met ‘schijn’ en eindigt het met ‘heilig’.

Ik ben meermaals getuige geweest van racistisch ‘geweld’ op het veld. Opmerkelijk is dan hoezeer de reacties van betrokkenen op dit soort betreurenswaardige incidenten verschillen. Bij een wedstrijd in Enschede (24 april 2005) liet een getinte aanvaller van een Apeldoornse club de beledigingen van een tegenstander niet over zijn kant gaan. Na wat onvriendelijkheden over en weer riep de donkere Apeldoorner dat de blanke Tukker vuurwerk in diens achterwerk moest steken. Pijnlijk hoor, zo’n opmerking. Zeker in Enschede. Alhoewel, verklaarbaar was de ‘ontploffing’ van de Apeldoorner zeker wel. Maar praat het zo’n reactie daarom ook goed?

Bij een wedstrijd in Wezep (19 november 2011) maakten jeugdleden van de thuisclub op de tribune luidkeels hatelijke opmerkingen over de huidskleur van één van de spelers van de Apeldoornse tegenstander van hun club. Nee, niet twee minuutjes, het ging bijna de gehele tweede helft door. Van de bestuursleden en sponsors van de gasten, die er slechts luttele meters van vandaan zaten, voelde evenwel niemand zich geroepen de ettertjes aan te spreken op wat zij riepen. Nee, de dames en heren hielden zich stuk voor stuk voor Oost-Indisch doof. Slechts een meisje, behorend tot de vriendenkring van de voetballer in kwestie, wond zich erover op. Zij moet zich die middag hebben gevoeld als een roepende in de woestijn.

Het beste is die vermaledijde voetbalsport maar helemaal af te schaffen. Dan verplaatst het kwaad zich gewoon naar elders. Dan concentreert het zich in uitgaanscentra, of zo. Het zou het voor de politie in elk geval een stuk overzichtelijker maken om op te treden. Voor Umberto Tan of De Stentor maakt het weinig verschil. Zij kunnen hun aandacht probleemloos verplaatsen naar het toenemende aantal slachtoffers van antisemitisme, vrouwonvriendelijkheid of homohaat. Prachtige televisie, wanneer zo’n kindbruidje uit Irak of Afghanistan bij Umberto in de uitzending haar verhaal mag doen. Misschien krijgt de redactie van de talkshow de wettige echtgenoot ook wel voor de camera’s. Nou, ben ik slecht in namen, maar hoe noemen we zo iemand ook al weer als het een Nederlander betreft?

Gelukkig is het weer bijna mei. Op 4 en 5 mei belooft iedereen plechtig met een gladgestreken smoelwerk: Dít nooit meer! En op zaterdag 7 mei staat de biertap in elke voetbalkantine opnieuw wagenwijd open en schreeuwt iedereen vrolijk verder.

© RK