Maandelijkse archieven: juni 2016

Vandaag 28 jaar geleden

Er zijn van die gebeurtenissen die je een leven lang bijblijven. De val van de Berlijnse Muur, 9/11, de moord op Pim Fortuyn. Voor mij behoort de halve finale op het EK van 1988 tussen West-Duitsland en Nederland ook in dat rijtje. Wat zoiets banaals als een eenvoudig voetbalwedstrijdje kan losmaken, daar is déze ene klassieker het best denkbare voorbeeld van. Het Nederlands elftal en Nederlandse clubs hebben in de loop der geschiedenis heel wat gedenkwaardige prestaties op de mat gelegd. Bij geen enkele van al die successen gaat een heel volk zó massaal uit z’n dak als op de onvergetelijke 21^e juni 1988 het geval is. Nederland wordt na 1945 opnieuw bevrijd. Opa krijgt z’n fiets terug. Genoegdoening voor de verloren WK-finale van 1974. ‘Wordt dít dan de beslissing…’ en ‘het Volksparkstadion is van Oranje!’ De woorden van Evert ten Napel klinken door tot in de eeuwigheid. Ik heb de beelden nadien ontelbare malen teruggezien. Ik heb de videoband grijsgedraaid. Ik kon er geen genoeg van krijgen.

De beelden van de dag zelf staan voor altijd op het netvlies geprint. Ik kan de film zo terugdraaien. Van het moment waarop ik met Ronald bij Oldenzaal de grens over rijd tot de ‘derde helft’ in de nachtelijke uurtjes op de Reeperbahn. Over hoe Ronald Koeman z’n achterwerk afveegde met het shirt van Olaf Thon is nadien veel gezegd en geschreven. Over hoe het broekje van Ruud Gullit toevallig in het bezit kwam van niemand minder dan Richard Thannhauser, kunnen eveneens kostelijke anekdotes worden opgerakeld.

Officieel krijgt de KNVB slechts 6000 kaarten toegewezen. Veel meer Nederlanders weten een ticket te bemachtigen. Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat Oranjesupporters ooit nog eens zó tekeer zullen gaan als op deze legendarische dinsdagavond in Hamburg. Meer dan 40.000 Moffen worden compleet onder de tribune gezongen. En hoe Marco van Basten één minuut voor tijd de winnende goal maakt… Duitser dan Duits! Vanbastisch! Zó’n ontlading maken we nooit meer mee.

De overnachting in een hotel midden op de beroemde en beruchte Reeperbahn gaat evenmin ongemerkt voorbij. Al is overnachten in deze niet helemaal de juiste benaming, van slapen komt namelijk niet zoveel terecht. Het gaat er hevig aan toe. Het gaat de hele nacht door. Een pub vlakbij het hotel ondergaat een grondige verbouwing. Vanaf m’n balkonnetje heb ik prima zicht op hoe tientallen Duitse skinheads de aanval inzetten op het etablissement, waar Nederlanders en Ieren zitten te feesten. Barkrukken vliegen dwars door de ruiten. Bezoekers zoeken een veilig heenkomen. Chaos. Glasgerinkel alom. Slechte verliezers, die Moffen. Het neonlicht van de Kiez blijft ondertussen gewoon flikkeren.

Het wordt al licht als ik op een straathoek de vroege edities van de Bild-Zeitung en de Hamburger Morgenpost bemachtig. 1:2 Bitter! Raus kopt Bild. Bitterzoet, zo hadden ze beter kunnen schrijven…

21 juni 1988 West-Duitsland – Nederland

I was there…

Vandaag 9 jaar geleden

Bij het bestellen van kaarten voor het Europees Kampioenschap voetbal voor teams onder 21 jaar in 2007 maak ik vooraf een ‘inschattingsfout’ bij mijn keuze voor de halve finales. Ik kies voor de wedstrijd in Gelredome. Arnhem ligt nou eenmaal dichterbij Apeldoorn dan Heerenveen, speelstad voor de tweede halve finalewedstrijd. En laat Jong Oranje nou juist de halve finale in Friesland moeten spelen!

Op de galerij in Gelredome is het daarom voor aanvang van Servië o.21 tegen België o.21 erg druk rondom een tv-toestel. Nederland – Engeland is eerder begonnen en in volle gang wanneer we in Arnhem het stadion betreden. Met Huub en tientallen anderen verdring ik me voor de kijkkast om te kijken hoe Nederland het er vanaf brengt. De penaltyserie, waarin het duel ruim 130 kilometer noordelijker uitmondt, duurt dermate lang dat er van de wedstrijd waar we bij aanwezig zijn zeker een half uur bij inschiet… Niemand verroert zich van z’n plek. Elke Nederlander wil de strafschoppen zien. Als Nederland zich via een bloedstollende reeks, die met 13-12 in Nederlands voordeel eindigt, plaatst voor de finale, weerklinkt een luid gejuich op de promenade in Gelredome.

Wanneer we eindelijk ons plekje op de tribune opzoeken, hebben we de eerste goal van de Serven al gemist. Het blijft lang spannend in Arnhem. Tot kort voor tijd staat de 1-0 op het scorebord. Met hun tweede treffer maken de heethoofden uit de Balkan aan alle onzekerheid een einde. Dit betekent dat het EK onder 21 jaar geen finale Nederland – België krijgt, maar dat Servië de finaletegenstander wordt van Foppe de Haan en zijn boys.

20 juni 2007 Servië o.21 – België o.21

I was there…

Vandaag 22 jaar geleden

Het avontuur World Cup USA 1994 neem een broeierige aanvang in Washington DC. Vooraf betitelt als ‘moordhoofdstad’ merk ik weinig van de aangekondigde onveiligheid. Gangs en gangsters kom ik nergens tegen. Met de Kleef, Eduard en Hennie waag ik het er maar op zonder kogelvrij vest de straat te betreden. Het grootste gevaar ter plaatse schuilt ‘m vooral in de tropisch aandoende temperaturen. Flinke klodders zonnecrème moeten verbranding tegenaan.

Een dag voordat het Nederlands elftal in het Robert F. Kennedy Stadium zijn WK opent tegen Saoedi-Arabië, vormt dezelfde arena het decor van het onderonsje in Groep E tussen Noorwegen en Mexico. Wie wil nou niet bij zo’n spektakel aanwezig zijn? Kaarten hebben we niet, maar in de buurt van het stadion worden we al gauw vondig. Voor 50 dollar tikken we op de black market een ticket op de kop. We happen bij nader inzien waarschijnlijk zelfs iets te snel toe. Aanbod is enorm. Maar ach, who cares?

Het krioelt van de Mexicanen. En Mexicaansen! Van zulk kaliber kom je ze bij ons nergens tegen. In één woord: oogverblindend. Met de openingsshow is ook weinig mis. Zoiets valt aan die Yanks wel over te laten. Broadway en Hollywood in één. Een vlaggenparade, vuurwerk en – als klap op de vuurpijl – een spetterend optreden van niemand minder dan Chaka Khan. De welgevormde zangeres pakt flink uit, showt de 52.395 dolenthousiaste toeschouwers alles dat ze in huis heeft. Ze laat ze behoorlijk schudden, haar Chakha en haar Khan… Ook vanaf de tweede ring prima waar te nemen. Als toegift zingt Yvette Marie Stevens, zoals haar ware naam luidt, er ook nog bij.

De sfeer in het stadion is super. Vooral de zeker 40.000 Mexicanen geven een fantastische support aan hun team. Jammergenoeg blijven de Noren de Azteken met 1-0 de baas. Van de wedstrijd krijg ik het echter niet bepaald warm. Een temperatuur van 35 graden, zoals het scorebord aangeeft, compenseert dat gemis ruimschoots…

19 juni 1994 Noorwegen – Mexico

I was there…

Vandaag 24 jaar geleden

Op het EK 1992 is de klassieker Nederland – Duitsland al op voorhand dé topper in Groep II. Göteborg verkeert in verhoogde staat van paraatheid wanneer beide landen elkaar treffen in het afsluitende groepsduel. En dat blijkt niet voor niets zo. Bange voorgevoelens komen uit op die donderdag.

Omdat ik na een bezoek aan Denemarken – Frankrijk in Malmö pas in de vroege uurtjes weer terugben op mijn uitvalsbasis in Stenstorp, ben ik pas na enen weer bij m’n positieven.Te laat om de trein van 13.30 uur vanuit Fallköping naar Göteborg te halen. Ik ga daarom maar met de auto. Een rit van 140 kilometer. Van dat besluit krijg ik spijt wanneer ik iets opvang over Tyske huliganer die op Avenyn aan het plunderen zijn geslagen. Op de radio berichten ze over niets anders meer. Als ik het goed begrijp houdt een groep van zo’n 400 man huis in de binnenstad.

Enige waakzaamheid is zodoende geboden. Want om mijn escortje nou in de puin te laten trappen door op hol geslagen Teutonen, lijkt me niet zo’n bijster slimme gedachte. Dan ben ik nog veel verder van huis dan ik toch al ben… Bij aankomst zoek ik daarom eerst een veilige parkeerplek. Ver weg van de gewelddadige Moffen, zoals we ze dan nog zonder gêne noemen. Voorkomen is tenslotte beter dan genezen.

Zo’n vier uur voor de aftrap lijkt de rust in de stad enigszins weergekeerd. Van enkele Nederlanders hoor ik hoe zij hebben moeten vluchten voor de losgeslagen Duitse meute. De heren zijn behoorlijk tekeer gaan. Enkele café’s zijn verbouwd. Politie was nergens te bekennen. Op Centralen, ofwel Göteborg CS, ontwaar ik een groepje gut gekleidete Leute, zoals ze zichzelf graag betitelen. Duitse hooligans. Mannetje of twintig. Met m’n kennersoog pik ik ze er zo tussenuit. T-shirts, strakke spijkerbroeken, sportschoenen. Ze zitten na te genieten van hun heldendaden van eerder op de dag en te wachten op wat nog gaat komen. Sirenes van politieauto’s klinken weliswaar in de verte, agenten zijn ook hier nergens te bekennen.

De wraak die later die avond volgt smaakt heerlijk zoet. Het ongenadige pak slaag dat de Duitsers op hun beurt krijgen, zal ze tot op de dag van vandaag heugen. Oranje beukt de Mannschaft helemaal murw Binnen een kwartier staat Nederland met 2-0 voor. De toeschouwers in het volgepakte Ullevi-stadion, met duidelijk meer Nederlanders dan Duitsers op de tribunes, weten niet wat ze meemaken. Hi, ha, ho Deutschland ist K.O.! De Weltmeister mag van geluk spreken dat ze bij de rust niet al met een nulletje of vijf achterstaat. In de tweede helft mogen de aanwezige Schlachtenbummler zowaar een keer opveren. Verder dan dat Anschlusstor komen ze niet. Als Dennis Bergkamp met een magnifieke kopbal de netten laten bollen voor de beslissende 3-1, zijn ze definitief knock-out. Het aanwezige Oranjelegioen gaat spontaan uit z’n dak. Het lijken zowaar echte voetbalsupporters. Het hele repertoire wordt uit volle borst meegebruld. Van Wat zijn die Moffen stil tot Auf Wiedersehen, auf Wiedersehen.

Nadat de tijd voor het Auf Wiedersehen is aangebroken, staat m’n auto gelukkig nog onbeschadigd op dezelfde plek. Ik rijd weer uit Göteborg weg met een uitermate voldaan gevoel, de Midzomernacht tegemoet. Zeker in die dagen bestaat er niks mooiers dan die Moffen een lesje te geven. Hi, ha, ho! Tschüss, macht’s gut…

18 juni 1992 Nederland – Duitsland

I was there…

Vandaag 8 jaar geleden

Wanneer ik op 12 juni 2008 na een verblijf van drie weken in Cuba terugkeer in Nederland, blijk ik tot de gelukkigen te horen die in aanmerking komt voor één van de extra kaarten die KNVB/Supportersclub Oranje toegewezen hebben gekregen voor Oranje’s derde groepswedstrijd op het EK2008. Hoe een ontketend Nederlands elftal wereldkampioen Italië verplettert, heb ik gezien in een hotelbar boordevol Italianen in Santiago de Cuba. Al ver voor het einde taaien de meesten van de schreeuwerige bambini di Mama af. Belissima! Chiao! Arrivederci! Thuis voor de tv zie ik hoe Van Bastens gretige jonge honden aansluitend ook Frankrijk, de nummer twee van de wereld, achteloos aan de zegekar binden. Het afsluitende pouleduel tegen Roemenië doet dus feitelijk al niet meer ter zake. Door de twee magistrales zeges heeft Oranje zich al verzekerd van een plekje in de kwartfinale.

Deze vroege kwalificatie betekent geen diskwalificatie van mijn trip naar Bern. Tom, hoewel niet in het bezit van een kaartje, vergezelt me naar Zwitserland. De wedstrijd is op dinsdag. We vertrekken een dag eerder al. Na een overnachting in Freiburg rijden we ’s ochtends de laatste 170 kilometer verder naar de Zwitserse hoofdstad. Rond het middaguur bereiken we Bern. Parkeren is prima geregeld. Op grote velden kunnen de voetbalfans uit Nederland (en Roemenië) hun voertuigen stallen. Kosten 15 euro of 25 Zwitserse Franken. De parkeerplaatsen liggen op loopafstand van zowel het Stade de Suisse als het centrum. Eigenlijk valt alles wel te belopen in Bern. Zo groot is het niet. In het historische centrum lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Uiterlijke schijn. De wereldberoemde Zytglogge tikt nog als een tierelier. Zwitsers precisiewerk. Even vermaard als de gaten in ‘s lands kaas.

De oude binnenstad is vast in Nederlandse hand. Op de Fan Zone is het dringen geblazen. Met alle gebruikelijke Oranje-gezelligheid vandien. Of moet ik het ergernissen noemen? Even na zessen sluiten we aan bij de Oranjemars richting stadion. We moeten toch die kant op. Eén groot oranje lint trekt door de straten van Bern. Na de twee eerdere Oranjeduels is de plaatselijke bevolking al gewend aan de optocht. De Berners kijken geamuseerd toe, vanaf hun balkons zwaaien en juichen de bewoners die maffe Nederlanders toe. Duizenden lopen er mee. In het geel geklede Roemenen gelden als rariteit.

Het stadion is bijna helemaal oranje gekleurd. Toch blijft de stemming lauw. Niet ongebruikelijk bij die beregezellige oranjefeestjes. Alle drank die het legioen de hele dag genuttigd heeft, zal daar ongetwijfeld een rol bij spelen. De Nederlandse B-keus wint ook het afsluitende groepsduel.

Het meest memorabele overkomt me pas bij terugkeer in Nederland. Als ik me twee dagen na het oranjefeest in Bern in Deventer terugmeld op mijn werk deelt directeur Den Hertog van het Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme mij tussen neus en lippen door mee dat mijn baan vanwege een reorganisatie komt te vervallen. Voor mijn vakantie had diezelfde integere meneer mij nog nadrukkelijk te verstaan gegeven dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Voor professionals zoals ik zou ook binnen het ‘GOBT nieuwe stijl’ altijd plaats blijven. Niet dus.

Bij zo’n mededeling mag ik denk wel spreken van een onvergetelijke thuiskomer…

17 juni 2008 Nederland – Roemenië

I was there…

Vandaag 10 jaar geleden

Mijn lidmaatschap van de Supportersclub Oranje levert me voor de poulewedstrijden van het Nederlands elftal op het WK 2006 enkel een kaartje op voor het treffen met Ivoorkust. Voor de overige wedstrijden pis ik naast de pot. Zoals wel vaker bij grote toernooien is de vraag naar toegangsbewijzen beduidend groter dan het aanbod. En de KNVB is dan wel zo’n organisatie die het principe huldigt van eigen relaties eerst. Veel van die schreeuwers die normaal gesproken nooit een stadion van binnen zien, zitten bij een WK in Duitsland dus op de eerste rij in hun oranje shirts. Lekker dichtbij, Duitsland.

Evenals alle bobo’s en nepsupporters beleef ik desalniettemin een leuke dag in Stuttgart. Met zo’n 550 kilometer rijden is de hoofdstad van de deelstaat Baden-Württemberg dan weliswaar niet naast de deur, het is wel bekend terrein. Mijn kaartje ligt ’s ochtends keurig klaar bij de afhaalkassa bij het Gottlieb-Daimler-Stadion. Bij stralende weersomstandigheden gaat het er in het centrum van de Mercedes- en Porschestad uitbundig aan toe. Een dolle boel. Een en al oranje wat de klok slaat, het doet zeer aan de ogen. Het alom geprezen Oranjelegioen laat zich zoals altijd van z’n beste en meest beschamende kanten zien. Met opblaaspoppen en winkelkarretjes gevuld met flessen bier nemen aangeschoten Nederlanders bezit van de Königstrasse. Het standbeeld van Christoph van Württemberg op de Schlossplatz is opgetuigd met een oranje vlag. Nederlanders hebben de hertog bovendien een enorme opblaaslul tussen zijn benen gehangen en daarmee het begrip ‘voor lul staan’ van een nieuwe dimensie voorzien… Op het Hauptbahnhof houden zorgt het miljardenproject ‘Stuttgart 21’ tien jaar geleden nog niet voor protesten. Het blijft rustig in de city.

De wedstrijd verpest de uitgelaten stemming evenmin. In een oranje gekleurde arena zet Oranje koers richting tweede ronde. Door een 2-1 overwinning blijft het Didier Drogba en zijn Olifanten, zoals de bijnaam van de Ivorianen luidt, de baas. De droom van de finale in Berlijn blijft nog eventjes voortleven.

16 juni 2006 Nederland – Ivoorkust

I was there…

Vandaag 14 jaar geleden

AGOVV staat in 2002 na het behalen van het afdelingskampioenschap en de landstitel bij de zondagamateurs voor de voltooiing van een unieke trilogie. Zaterdagkampioen Huizen vormt de laatste sta-in-de-weg op weg naar het algehele amateurkampioenschap van Nederland. Het heeft nogal wat voeten in de aarde alvorens ‘s lands beste amateursclubs daadwerkelijk tegen elkaar in het strijdperk treden. Er ontstaat onenigheid over de speeldata. AGOVV wil graag één finale spelen op neutraal terrein. Huizen houdt vast aan een uit- en een thuiswedstrijd. De zaterdagkampioen krijgt z’n zin. Er wordt eerst in de zuidelijkste uithoek van Noord-Holland gespeeld, een week later in Apeldoorn.

De irritaties die al in het voorveld ontstaan tussen beide trainers, Peter Bosz en Roy Wesseling, zullen ook in de 180 minuten voetbal die volgen veelvuldig tot uiting komen. Op 15 juni is het resultaat voor een matig AGOVV feitelijk het enig acceptabele dat het aan het bezoek aan Huizen overhoudt. Van het sprankelende voetbal uit de reguliere competitie is geen sprake. Gootjes opent na zestien minuten de score, op slag van rust maakt Guido Janssen gelijk. Met het 1-1 gelijkspel verschaffen de bleke Blauwen zich wel een uitstekende uitgangspositie voor de return.

Zeven dagen later mag AGOVV-aanvoerder Hendrie Krüzen na een 2-1 overwinning op eigen veld de kampioensschaal tonen aan meer dan 4.000 uitzinnige toeschouwers op Berg en Bos.

15 juni 2002 SV Huizen – AGOVV

I was there…