Na de eerste dagen van het EK voetbal moet ik eerlijk zeggen dat ik het Nederlands elftal nog geen moment gemist heb. Van de bezieling die al die beperkte Noord-Ieren, Zuid-Ieren of Welshmen op de mat leggen, kunnen pseudo-vedetten als Memphis of de zoon van de bondscoach heel wat opsteken. Of neem de emoties van die oude Buffon bij het afspelen van de volksliederen. Normaal gesproken is het volkslied juist het enige dat me kan bekoren aan Italië. Hoe die Azzurri die dikke nekken van onder de Moerdijk gisteravond het zwijgen oplegden, vond ik grote klasse. Prachtig. Voor mij hét hoogtepunt van het EK tot dusverre.
Ja zeker, geen beter vermaak dan leedvermaak. Niemand hoeft mij te vertellen dat onze zuiderburen momenteel over een fantastische lichting voetballers beschikken. De hoon in Vlaanderen en Wallonië was groot toen Oranje er niet in slaagde zich te kwalificeren voor de eindronde in Frankrijk. De Belgen reageerden zowaar eens eensgezind. Logisch. Terecht. Reken maar dat zo’n minderwaardigheidsgevoel ten opzichte van ons, dikke nekken van boven de Moerdijk, knaagt. Maar dan nog. Een beetje nederigheid op z’n tijd kan geen kwaad. Zeker voor een land dat in het verleden nog nooit iets won. Maar ja, die machtige Rode Duivels waren al Europees kampioen voordat er een bal getrapt was. Hoe luidt dat spreekwoord ook al weer over hoogmoed? Belgen lijken veel meer op ons Nederlanders dan ze zelf ooit zullen willen toegeven.
Vanzelfsprekend spreekt een EK mét Oranje meer tot de verbeelding. Sans doute. Al kunnen we die als wortel verklede Nederlandse gelegenheidsfans missen als kiespijn. Die zogenaamde echte supporters. Een levenslang stadionverbod mag zulk volk van mij krijgen. Die horen helemaal niet in een voetbalstadion thuis. Laat ze lekker gaan hossen ergens op een plein of in Thialf. Diverse media ervaren de absentie van die publiciteitsgeile generaal en alle loslopende kazen nota bene als een gemis. Ze breken zich serieus het hoofd over welk land ‘wij’, thuisblijvers, moeten steunen. Inderdaad, over het niveau van een aanzienlijk deel van het hedendaagse journaille valt veel aan te merken. Stuitend, zóveel onzin en onkunde. En toch gaat het er in als zoete koek. Nog steeds denken hele volksstammen dat alles wat in hún krant staat op waarheid berust. En laat ik het maar niet hebben over hoe berichten op social media een geheel eigen leven kunnen gaan leiden.
Vanochtend kreeg ik opnieuw zo’n smaakvol stukje luchtige kost bij het ontbijt. Een uitgebreid relaas over waarom supportersgroepen van diverse landen elkaar naar het leven staan. Over ‘Vasily de killer’. Over hoe Poetins knokploegen afgelopen weekend hebben huisgehouden in Marseille. Compleet met infographics en uitgetekende dwarsverbanden. Fraai stukje onderzoeksjournalistiek. Uitermate ter zake kundig, zou je bijna denken. Maar dan alleen voor iedereen die gelooft in sprookjes. Ze schrijven maar wat. Ze roepen maar wat.
Die Russische hooligans kun je wel om een boodschap sturen. Zij leverden indrukwekkende prestaties in Marseille… Van alle deelnemers aan het EK blijken uitgerekend deze jongens met afstand het best getraind. Met hun commando-achtige overrompelingstactieken hebben ze die Franse Gendarmes behoorlijk te kijk gezet. 90.000 bewakers van de openbare orde zijn er op de been tijdens het voetbalfeest in Frankrijk, en toch konden deze gedisciplineerde sportschooljongens ongestraft hun gang gaan.
Misschien moet het gemeentebestuur van Ede eens overwegen dit soort strak georganiseerde knokploegen in te huren om overlast te lijf te gaan. Succes verzekerd. Zijn ze voor eens en altijd van al het gelazer af. Een telefoontje naar Moskou volstaat. Onze wijd openstaande Europese grenzen vormen anno 2016 immers nergens geen belemmering meer voor.
© RK
