Maandelijkse archieven: juni 2017

Vandaag 23 jaar geleden

Niet gehinderd door enige bescheidenheid noemen ze het zelf maar the greatest show on earth. Een beetje grootheidswaan is Amerikanen wel toevertrouwd. Om 23 jaar geleden bij het WK voetbal te spreken van een ouderwets voetbalsfeertje op straat in Washington D.C. gaat wat ver. Qua ambiance moet de World Cup USA94 vergelijkbaar zijn met een WK korfbal in Brazilië.

Voetbaltoeristen uit de hele wereld lopen in de Verenigde Staten rond met een ontheemd gevoel. Inwoners van de Amerikaanse hoofdstad merken weinig van dat de grootste show op aarde hun universum binnendringt.

Hoezeer ‘WK-gekte’ ontbreekt ondervinden we op de dag van de wedstrijd Nederland – Saoedi-Arabië. We verblijven in een buitenwijk van Washington. Op de linkeroever van de Potomac. Het Oranje-spelershotel blijkt slechts vier straten van ons hotel verwijderd te liggen. Zonder al te veel illusies besluiten we er een kijkje te gaan nemen alvorens we ons op het Witte Huis en de andere sights ter plekke storten.

Je zou misschien een gekkenhuis verwachten. Maar nee hoor. Niks van dit alles. Nergens blijkt uit dat er een WK-favoriet in de buurt gehuisvest is. Geen dranghekken. Geen beveiliging. Geen cameraploegen. Geen hordes gillende supporters. Met z’n vieren, gekleed in onze oranje shirts, wandelen we het sjieke Ritz Carlton zelfs zonder problemen binnen. Niemand houdt ons tegen.

En ja hoor, het duurt niet lang voordat we in de aan het hotel grenzende mall de eerste leden van het omvangrijke KNVB-gezelschap tegen het lijf lopen: fysiotherapeut Rob Ouderland en bondsarts Frits Kessel. Spelers laten niet lang op zich wachten. Marc Overmars, een oude bekende, reageert vol bewondering op mijn oranje Adidas-shirt. “Wat zie jij eruit!” Een uur of acht later wordt in het Robert F. Kennedy stadion afgetrapt en wij staan in een winkelcentrum gewoon een babbeltje te maken met onze Oranje-helden. Het is dat ik er zelf bij ben en over talloze foto’s als bewijsmateriaal beschik, anders zou ik het zelf waarschijnlijk ook niet geloven.

Wereldsterren als Dennis Bergkamp, Frank Rijkaard en Ronald  Koeman wandelen ongestoord tussen het winkelende publiek. Geen Amerikaan kijkt naar ze om. Geen Amerikaan kent de boys waarschijnlijk. Voordat ze gaan lunchen en hun middagrust pakken voor hun WK-ouverture later op avond, strekt de groep onder leiding van bondscoach Dick Advocaat (ook toen al!) eerst nog even de benen rondom het Ritz Carlton. Tegenwoordig is het ondenkbaar dat er ook maar één beweging van de sterren niét door camera’s geregistreerd wordt. Op Tysons Corner, zoals de buurt heet, neemt niemand aanstoot aan de pak ‘m beet veertig mannen in witte polo’s en donkerblauwe trainingsbroeken.

Bijna niemand slaat dit bijzondere tafereel luttele uren voor de aftrap van de WK-kraker Nederland – Saoedi-Arabië gade. Behalve de Kleef, Eduard, Heinrich en ondergetekende staat bij de hotelingang nog één zonderling in een oranje shirt te wachten. Een Albanese Oranjefan uit New York! De man heeft liefst vijf uur gereden om zijn favoriete voetballers in levende lijve te zien. Hij valt met zijn neus in de boter. Als beloning krijgt hij alle handtekeningen van de door hem zo bewonderde Nederlandse internationals.

20 juni 1994 Washington DC

Vandaag 23 jaar geleden

Mooi man, loop je ineens in Washington D.C. Het begin van het WK-avontuur van 1994 kenmerkt zich vooral door het stralende weer. Nederlandse kranten staan vooraf vooral vol over de gevaren van the murder capital of the USA. Van die vermeende onveiligheid merk ik gelukkig weinig ter plaatse .

Het Witte Huis is 23 jaar geleden nog gevrijwaard van Donald Duck. Bill Clinton en Hillary hebben een jaartje eerder hun intrek genomen in de presidentiële bungalow. Monica Lewinsky begint pas een jaar nadien aan haar stage.

Met de Kleef, Eduard en Heinrich ben ik eigenlijk in de federale hoofdstad neergestreken voor Oranjes WK-openingsduel tegen Saoedi-Arabië. Mexico tegen Noorwegen laten we ons natuurlijk niet ontnemen. Kaartjes tikken we op de zwarte markt op de kop. Vijftig dollar. Schappelijke prijs voor WK-tickets. Waarbij het ook nog eens een meevaller genoemd mag worden dat de dollarkoers historisch laag staat.

Het is één groot voetbalfeest. Met tienduizenden Mexicanen én een spetterende openingsshow van Chaka Khan. Wát een voorgevel! Indrukwekkend. Zowel Chaka als Khan valt zelfs vanaf de tweede ring met geen mogelijkheid te overzien… Mexicanen bevolkten zeker de helft van de tribunes in het Robert F. Kennedy stadion. Sympathieke lui. Met name bijzonder aardige en aantrekkelijke señoras y señoritas.

Jammer alleen dat bij een temperatuurtje van zo om en nabij de 35 graden het Noorse betonvoetbal van Egil Olsen die middag zegeviert.

19 juni 1994 Washington DC

Vandaag 25 jaar geleden

Nederland tegen (West-)Duitsland. Bij alle burenruzies in de jaren tachtig en negentig gaat het er verhit aan toe. Zowel in als buiten de stadions gebeurt van alles. EURO92 in Zweden vormt daarop geen uitzondering. Göteborg beleeft een kwart eeuw geleden een dag die het niet gauw zal vergeten…

Ik verblijf tijdens het betreffende EK drie weken lang in Stenstorp, een boerengat zo’n 150 kilometer ten oosten van Göteborg. Vandaar reis ik op en neer naar de EK-duels. Elke speeldag zie ik een wedstrijd. Tien in totaal. EK’s tellen destijds slechts acht deelnemers, opgesplitst in twee poules van vier.

Voorafgaand aan de kraker tegen het verenigde Duitsland keer ik pas diep in de nacht (of heel vroeg in de ochtend…) uit Malmö terug van een bezoek aan Denemarken – Frankrijk. Omdat ik me verslaap, mis ik de trein vanuit Fallköping naar Göteborg. Ik ga daarom met de auto. Onderweg vang ik op de radio al allerlei onheilspellende berichten op over dat het helemaal uit de klauwen giert op Avenyn. Nou is m’n Zweeds niet je van het, maar het gaat alleen maar over Tyske Huliganer. Duitse hooligans zijn op de grootste winkelstraat van de hoofdstad van Västra Götalands Iän aan het rellen geslagen. Niet veel later kan ik ter plaatse de schade opnemen…

’s Avonds op het veld zijn de rollen duidelijk omgedraaid. In het Nya Ullevi worden de Duitsers opgejaagd. Oranje voetbalt bij vlagen geweldig. Eén van de beste wedstrijden die ik ooit gezien heb. De Europameister van 1988 laat de Weltmeister van 1990 alle hoeken van het veld zien. Nederlands uiteindelijke 3-1 overwinning is slechts een magere afspiegeling van het werkelijke krachtsverschil

18 juni 1992 Göteborg

Vandaag 9 jaar geleden

Hoe het Nederlands elftal tijdens de eerste twee wedstrijden van EURO2008 huishoudt in Zwitserland, getuigt van grote klasse. Achtereenvolgens regerend wereldkampioen Italië én regerend Europees kampioen Frankrijk moeten er aan geloven.

Ondanks dat Oranje na die twee galavoorstellingen al zeker is van een plekje in de kwartfinale en het afsluitende groepsduel tegen de Roemenen alleen maar kan tegenvallen, wakkert het enthousiasme in de Heimat alleen maar verder aan. Iedereen wil naar Bern. Voor de derde keer in negen dagen tijd overspoelt een reusachtige Oranjegolf van de Zwitserse hoofdstad. Tienduizenden Nederlanders zakken de Rijn af. Het overgrote deel zonder wedstrijdkaarten. Maar dat interesseert ze geen ruk. Ze willen alleen maar hossen op een plein. En meewandelen in de carnavalsoptocht van de stad naar het Stade de Suisse.

Rare jongens, die Nederlanders. Daar kan een Oranjemars in Noord-Ierland niet aan tippen. Zelden zoveel meelopers bij elkaar gezien.

17 juni 2008 Bern

Vandaag 11 jaar geleden

Tot twee keer toe verovert het Nederlands elftal over de oostgrens de voetbalwereld. In 1974 met het Totaalvoetbal met Cruijff, Van Hanegem, Neeskens en Rep als meest in het oog springende exponenten. Veertien jaar later wordt een goed stel met Van Basten, Gullit en Rijkaard als boegbeelden zowaar Europameister!

Tijdens het wereldkampioenschap van 2006 kan Oranje in het inmiddels verenigde Duitsland de topprestaties uit het verleden niet overtreffen. De gekte is er niet minder om. Evenals bij de voorgaande gelegenheden krijgen de Duitsers elf jaar geleden op de speeldagen van onze Mannschaft complete invasies vanuit Nederland te verwerken. Met tienduizenden tegelijk trekken Nederlandse voetbalsupporters, of wat daarvoor moet doorgaan, de grens over. Qua aantallen is het Oranje-legioen misschien zelfs wel omvangrijker dan in 1974 en 1988.

De stemming valt nochtans niet te vergelijken met früher. Van de spontaniteit van weleer is weinig meer over. De almaar verder oprukkende commercie, de supporterspleinen en het overgeorganiseerde gedoe op wedstrijddagen neemt veel van de charme weg. Het klinkt misschien maf, maar ik vond het veel leuker toen Duitsers nog ouderwets Moffen waren…

Ik houd absoluut niet van al die gemaakte gezelligheid. Voor aanvang van Oranje’s tweede groepsduel tegen Ivoorkust gaat het helemaal los. Stuttgart zucht onder het beleg van het massaal uitgerukte Oranje legioen. De inheemse bevolking maakt kennis met schijtlolligheid made in Holland. Het centrum van de hoofdstad van Baden-Württemberg puilt uit van in de meest vreemdsoortige oranje uitdossingen gestoken ‘feestgangers’ met wortels, kazen of tulpen op het hoofd.

In de Königstrasse mag elke malloot zijn leeuwenhose van Bavaria dragen. Op de Schlossplatz kijkt niemand op van de jagershoedjes van Heineken. Aan helden op klompen in Frau Antje-klederdracht ook geen gebrek. Ofschoon de met hekken afgezette Fanzone op het grote plein voor het Neue Schloss is aangewezen als centrale ontmoetingsplek voor de fans, ontaardt het voetbalfeest in de hele binnenstad in één groot openluchtbacchanaal. Nederlanders laten zich van hun meest uitbundige kant zien. Het is zo’n dag vol plaatsvervangende schaamte.

In 1974 en 1988 staat het voetbal tenminste nog voorop.

16 juni 2006 Stuttgart

Vandaag 6 jaar geleden

Een Jupiler League-club én een Topklasser in één dorp. De profs van AGOVV én csv Apeldoorn geven het Apeldoornse voetbal in het seizoen 2010-2011 zowaar enig aanzien buiten de gemeentegrenzen. Jammer dat het verblijf van csv in de hoogste landelijke amateurklasse tot slechts één seizoen beperkt blijft. Al beleeft de selectie wel een onvergetelijke seizoensafsluiting in Valencia…

In de beslissingwedstrijd tegen Montfoort ín Montfoort valt het doek voor het roodgele vlaggenschip. Speelt csv tien keer tegen deze tegenstander, dan verliest het waarschijnlijk negen keer niét! Uitgerekend op het moment suprême gaat het mis. Door ermee in te stemmen het duel op het veld van Montfoort te laten spelen, komt het geplande teamuitje naar Spanje in elk geval niet in gevaar. Een wel erg schrale troost.

Het Apeldoornse publiek kan hoe dan ook terugkijken op een mooi seizoen. Zo gauw zal het niet meer voorkomen dat grootmachten als IJsselmeervogels, Spakenburg, Katwijk, Rijnsburgse Boys of HHC Hardenberg in sportpark Orderbos te bewonderen zullen zijn.

Zes jaar later probeert csv voor sluiting van de overschrijvingstermijn in het amateurvoetbal met vrijstelling van contributie en toezegging van overwinningspremies bij andere Apeldoornse clubs spelers los te weken om een representatief tweede elftal op de been te brengen. Hoe diep kan een club zinken?

15 juni 2011 Montfoort

Vandaag 2 jaar geleden

Kom ik een keertje in Litouwen, breekt daar de zondvloed los! Het broeierige en smerig warme weer waarop Vilnius me onthaalt, maakt mijn eerste kennismaking met de Litouwse hoofdstad geen pretje. Drooghouden lukt evenmin.

Drie dagen na in Riga de EK-kwalificatiekraker Letland tegen Nederland (de laatste wedstrijd van Guus Hiddink als bondscoach) te hebben bijgewoond, pik ik 300 kilometer zuidelijker ook Litouwen – Zwitserland mee. Ik ben toch in de buurt. De busreis per luxe touringcar van Lux Express duurt slechts vier uur. Voor vijftien euro heen en vijftien euro terug valt de schade alleszins te overzien.

De aanblik van de buitenwijken sluit naadloos aan bij de kleur van de hemel boven ‘Wilna’. Grijs en grauw. Bij mijn verkenning van het oude stadscentrum gaan de hemelsluizen volledig open. Alles en iedereen rondom het centrale plein bij het raadhuis zoekt haastig een droog plekje om niet weg te spoelen. Ik overdrijf niet. De bui duurt hooguit een minuut of tien. De hoeveelheid water die naar beneden plenst, is ongekend. Het verfrissende intermezzo zet de straten in no time volledig blank. Van de hoger gelegen delen van de oude stad stroomt het in volle hevigheid omlaag. Ideale omstandigheden voor iedereen die toevallig een surfplank bij zich heeft!

Gracias a Dios, zoals ze in het uiterste zuiden van Litouwen zeggen, blijft het daarbij en haal ik ’s avonds tijdens de wedstrijd geen nat pak.

14 juni 2015 Vilnius