Maandelijkse archieven: november 2016

Blikjesregen bij vertrek van trein uit Groningen

Vandaag 35 jaar geleden

FC Groningen-uit, altijd lastig. Niet geheel zonder risico ook. Aan het begin van the eighties is het bezoeken van uitwedstrijden in Nederland sowieso vrij link. Wie het lef heeft zijn favoriete club achterna te reizen, wordt niet zo goed beschermd als hedendaagse uitsupporters. Verre van dat.

Groningen is wat Engelsen zo mooi noemen a nasty place to come. Als 15-jarige kom ik er op 22 november 1981 voor de tweede keer. Je weet dat je op je hoede moet zijn. Niet te veel opvallen. En al helemaal geen clubkleuren van Go Ahead Eagles dragen. Wanneer je neusbotje je lief is…

Ons kleine Apeldoornse groepje is in die vroege jaren ‘80 eigenlijk de enige vertegenwoordiging van de B-Side dat ook uit altijd present is. Meestal gaan we met een vast gezelschap. Mannetje of vijf, zes. Soms meer. Dat hangt van de wedstrijd af. Met De Kleef en ‘Ome’ Frans behoor ik in die periode tot de trouwste Eagles-supporters. Wij ontbreken zelden of nooit.

Qua comfort zijn de hedendaagse Eredivisietempels vele malen gerieflijker. Die ‘echte ouderwetse voetbalsfeer’, zoals in Groningen, Deventer of Breda, vind je tegenwoordig nergens meer. Het in een Groningse volksbuurt gelegen Oosterparkstadion is een bolwerk van formaat. Het territorium van de Z-Side, die van achter de goal aan de Zaagmulderswegkant van het knusse stadionnetje, de toon aangeeft.

Met ons kleine groepje zien we, lekker anoniem temidden van een meer dan 10.000-koppige menigte, hoe Go Ahead Eagles op de bewuste zondagmiddag een verdienstelijk punt wegkaapt. Met het behaalde 2-2 gelijkspel kun je thuiskomen.

En dat is na afloop nu juist het zorgelijke: veilig thuiskomen… Het ‘terugtrekken uit vijandelijk gebied’ vertoont gelijkenissen met een militaire operatie. We reizen met de trein. Deel 1 van de operatie is om ongemerkt per bus het station te bereiken. Daarin slagen we. We stappen bovendien zonder al te veel op te vallen in de al gereedstaande intercity naar Zwolle. Deel 2 doorstaan we zodoende ook zonder kleerscheuren. Nog een paar minuutjes wachten op het fluitje van de conducteur, en wir haben’s geschafft.

Groningen-supporters bevinden zich niet in onze trein, op het tegenoverliggende perron staat wel een groepje. Mannetje of tien. Niet zoveel dus, maar wel flink uit de kluiten gewassen knapen. In afwachting van het vertrek draai ik het raam open en steek ik mijn hoofd door de opening. Jong en onbezonnen als ik ben, kan ik het niet laten om toch eventjes Eaaaaagleeeees te roepen. Niet zo slim, bij nader inzien. Een spervuur van bierblikjes daalt neer op de intercity naar Zwolle. Ik kan m’n hoofd maar net op tijd weer binnenboord trekken. Gelukkig zet de trein zich op dat moment al in beweging. Voor een stormloop hoeven we zodoende niet meer te vrezen. We komen levend weg uit Groningen…

22 november 1981 FC Groningen – Go Ahead Eagles

I was there…

 

Tussen Berg en Bos: Slaven van de fiets

Waar we ons tegenwoordig niet allemaal druk om maken. Als het niet over zwarte piet gaat, dan beginnen Kuzu en zijn huisslavinnetje wel weer ergens anders over te mekkeren. Vorige week stond heel Nederland op z’n achterste poten over een biografie van zo’n op de pedalen trappende medicijnkast. Al die ontboezemingen over zelfbevlekking, dames van plezier en prestatieverhogende middelen hield de gemoederen danig bezig. We moeten ons tenslotte ergens over blijven opwinden met z’n allen, niet dan?

Wielrennen is niet mijn meest favoriete tak van sport, zeg ik er maar meteen bij. Op jeugdige leeftijd zat ik altijd vol aandacht aan de buis gekluisterd tijdens de Tour de France. Dat waren de tijden van Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Knetemann. Toen telden ‘we’ nog een beetje mee. Door alle dopingschandalen knap je wel een beetje af op dat hele circus. Ik word vreselijk moe van al dat gezeur over hoe hard die gasten wel niet trainen. Hoe ze hoegenaamd hun kloten eraf jagen en zich het snot voor de ogen fietsen. De dood of de gladiolen. Verstand op nul, blik op oneindig. Dat soort kreten. Vol heroïek een ravijn injagen tijdens aan afdaling. En ondertussen braaf slikken, spuiten of bijtanken aan het infuus.

Fijn, hoe Thomas Dekker uit de school klapt. Vooral voor de uitgever van zijn boek. Maar waar zegt zo’n boek nou meer over? Over het hypocriete wereldje waarvan hij deel uitmaakte? Of over Thomas Dekker zelf? Als ik de reacties een beetje goed gevolgd heb, prijst de een Dekker om zijn openhartigheid. Anderen vinden hem daarentegen een enorme matennaaier. Ieder zijn mening. Iedereen moet er maar van denken wat hij vindt. Je moet tegenwoordig in Nederland sowieso goed moet uitkijken wat je precies denkt of roept. Voordat je er erg in hebt, heb je een boete van 5000 euro aan de broek hangen. Laten Kuzu en Sylvana hier overigens geen kans voor open doel liggen? Moord en brand schreeuwen over de ontberingen die de slaven van de fiets moeten doorstaan. Massaal aangifte doen tegen de slavendrijvers. Krokodillentranen huilen bij Pauw. Jeetje, dat hun spindoctors en denktanks dáár in al hun doortraptheid niet aan gedacht hebben. Slordig.

Hoe zo’n Dekker zijn eigen nest bevuilt en voor geldelijk gewin wat beerputten opentrekt, tekent de mentaliteit. Nederland ten voeten uit. Niks presteren. Veel blabla. Zo’n jongen zou eerst eens voor de spiegel moeten gaan staan en zich afvragen waarom hij zijn carrière verkloot heeft. Het ligt altijd aan anderen, hè. Aan zelfreflectie doen zulke soort knapen niet. Jarenlang worden ze opgehemeld door hun entourage en op het moment dat het dan eventjes tegenzit, gaat het ook meteen goed mis. Dan bestaat er geen terugtraprem om de steile val in het ravijn ongedaan te maken. Wanneer hij over een beetje – om maar in wielerjargon te blijven – kloten had beschikt, had hij ook gewoon ‘nee’ kunnen zeggen tegen alle verlokkingen. Maar nee hoor, niets daarvan, de grote kampioen Dekker kon ze niet weerstaan.

Wat mogen wij, domme Nederlanders en racisten, ons in dit kader gelukkig prijzen dat zulke wijsneuzen uitgebreid de gelegenheid krijgen om ons op tv bij Pauw, DWDD of Umberto deelgenoot te maken van hun schokkende relaas. De steeds terugkerende leden van onze zogenaamde intellectuele elite, die in zulke shows hun zegje mogen doen, bepalen de norm. Links lullen, rechts zakken vullen. Iedereen moet maar doen wat hij niet laten kan. Keer op keer valt mij op hoeveel moeite het zulke omhooggevallen hotemetoten kost om te begrijpen dat het wel en wee in de Amsterdamse grachtengordel niet per definitie model staat voor wat er in de rest van Nederland gebeurt. Als zelfs uit de bocht gevlogen wielrenners ongegeneerd recht mogen praten wat krom is, is het einde inmiddels wel behoorlijk zoek.

Ach, en zo doet steeds weer iets nieuws allerlei stof opwaaien. Dat het in de meeste gevallen ook zo weer wegwaait, is een geruststellende gedachte.

© RK

 

Al na twee minuten rood voor een Blauwe

Vandaag 1 jaar geleden

De Spakenburgse derby van het seizoen 2015-2016 kan voorlopig weleens de laatste zijn geweest in zijn soort. Met de Blauwen in de tweede divisie en de Rooien in de derde divisie dreigen voor de komende jaren Katwijkse toestanden.

Hoe het ook zij, IJsselmeervogels tegen SV Spakenburg staat te boek als de met afstand meest aansprekende wedstrijd in het Nederlandse amateurvoetbal. Als voetballiefhebber moet je het een keer meegemaakt hebben. Alhoewel, amateurvoetbal… Ik denk dat menig onderbetaald Jupiler League-voetballer jaloers wordt van de bedragen die binnen de gemeente Bunschoten-Spakenburg over (en onder) de tafel gaan.

Ook aan de ambiance van de plaatselijke tweestrijd kunnen slechts weinig eerste divisie-clubs tippen. Achtduizend man die – in dit geval de rooie kant van – sportpark de Westmaat bevolken, komen we op een vrijdagavond bij een willekeurig potje in de biercompetitie niet zo gauw ergens tegen.

Omdat er in het weekend van 20 en 21 november 2015 in de regio Apeldoorn inhaal- en bekervoetbal geprogrammeerd staat – en dus geen enkele club in actie komt –, is de Spakenburgse derby een prachtig alternatief. Om verzekerd te zijn van kaarten, bestel ik die al vooraf online. Staanplaatsen kosten een tientje. Paylogic rekent daar nog 1,99 euro servicekosten bij. Oplichters.

Het kost wat, maar eerlijk is eerlijk, het geboden spektakel vergoedt veel. Al ben ik wel zo verstandig om ruimschoots voor aanvang aanwezig te zijn. Samen met de trainert van Vios, die ook geniet van een speelvrij weekend, vind ik ergens weggepropt in een hoekje op de staantribune aan de lange zijde nog een overdekt plekje. Zo kunnen we voor onze 11,99 euro de wedstrijd tenminste enigszins comfortabel volgen. En droog. Tientallen anderen, die vier of vijf rijen dik tegen de reclameborden staan gedrukt, treffen het minder. Zij krijgen als extra toegift een flinke plensbui over zich uitgestort.

Iedereen, nat én droog, beleeft hoe dan ook een enerverend middagje. Vuurwerk. Rode en blauwe rook. Al na twee minuten een rode kaart voor een Blauwe. Gevolgd door een gemiste strafschop van de Rooien. Vooral veel strijd. Met een 3-1 overwinning voor de Rooien, ofwel de club die gezien de stand op de ranglijst de punten het hardst nodig heeft.

Ik ben benieuwd of een Apeldoornse derby tussen csv en AGOVV, als die over een jaar of vijf in competitieverband op het programma staat, de massa’s ook zozeer in beweging weet te krijgen…

21 november 2015 IJsselmeervogels – SV Spakenburg

I was there…

 

Thuiswedstrijd bij uitduel Oranje in Gelsenkirchen (2)

Vandaag 14 jaar geleden

Voor de tweede keer in vier jaar tijd brengt het Nederlands elftal een vriendschappelijk bezoek aan Duitsland. Evenals in 1998 is Gelsenkirchen verkozen tot speelstad. Andermaal een thuiswedstrijd voor ondergetekende zodoende, aangezien ik in 2002 nog altijd een seizoenkaart van Schalke 04 bezit. Sterker nog: ik heb dan al negen jaar lang geen thuiswedstrijd van S04 gemist. Bundesliga, DFB Pokal én Europa Cup! Maar dat terzijde.

Het verschil met vier jaar eerder is de locatie. Schalke 04 heeft het Parkstadion inmiddels ingeruild voor de fonkelnieuwe Arena auf Schalke. De Mannschaft en Oranje vinden daarom onderdak onder een dicht dak.

Ander verschil met de vorige Duitsland – Nederland in Gelsenkirchen is dat ze in het Ticketcenter van Schalke 04 ditmaal nogal moeilijk doen bij de aanschaf van kaarten. Hoewel ik de jongedame van de afdeling kaartverkoop persoonlijk ken – en zij mij – mag ze mij als Nederlands staatsburger niet zomaar de acht kaarten verkopen die ik graag wil hebben. Sterker nog, ik wil er zelfs voor betalen… Voorschriften, hè! Moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Wat dat betreft vertonen Duitsers en Nederlanders meer overeenkomsten dan ze zelf ooit zullen toegeven. Ik moet flink zeuren om de tickets te mogen kopen. Mijn seizoenkaart bij Schalke 04 geeft uiteindelijk de doorslag. Al wordt voor de zekerheid wel mijn paspoortnummer genoteerd. Je weet tenslotte maar nooit voor welke woekerprijzen ik de kaarten verder ga verkopen…

Zorgen dat ik op de wedstrijddag met ongewenst volk Duitsland binnenval, hoeft niemand zich trouwens te maken. Al moet je bij mijn toenmalige GOBT-collega’s Gert-Jan en Peter, die ook meegaan, altijd een slag om de arm houden. Zelfs de fervente Dortmund-supporter in ons gezelschap gedraagt zich voorbeeldig. Bij zijn eerste bezoek aan een écht stadion is hij danig onder de indruk.

De stemming zit er sowieso lekker in. Anno 2002 zijn de scherpe kantjes tussen Duitsers en Nederlanders steeds meer aan het verdwijnen. Vanwege onze bij Schalke aangeschafte kaarten zitten we midden in een ‘Duits vak’. Een piepkleine Nederlandse enclave omringd door wat enkele jaren eerder hatelijk Moffen genoemd zou worden. Het is wel lachen. Gezellig zelfs. De Duitsers om ons heen vinden het ook best vermakelijk, zo’n stelletje van die Nederlandse druktemakers.

Wij lachen het laatst. En dan lach je zoals bekend het best. Want ondanks dat iedereen auf Schalke lief voor elkaar is smaakt een 1-3 overwinning op unsere Deutsche Freunde toch net iets lekkerder dan tegen een andere tegenstander…

20 november 2002 Duitsland – Nederland

I was there…

 

De ene zege op een topclub is de andere niet

Vandaag 33 jaar geleden

Veel jongere supporters van Go Ahead Eagles maakten dertien dagen geleden voor het eerst in hun leven mee hoe hun favoriete club in de Eredivisie een zege boekte tegen een club uit de traditionele Top 3. De 1-0 overwinning op koploper Feyenoord kan een daverende verrassing worden genoemd, het maakte ’t niet minder verdiend. Op de winst viel niets af te dingen.

Drieëndertig jaar geleden is dat niet bepaald het geval wanneer Go Ahead Eagles 8.000 toeschouwers in een niet eens uitverkochte Adelaarshorst op de banken krijgt met een 2-1 overwinning op PSV. Die victorie gaat de boeken in als uiterst geflatteerd en fortuinlijk. De oppermachtige Eindhovenaren spelen de thuisploeg in de eerste helft namelijk helemaal aan gort. Mede doordat trainer Henk Wullems zich aanpast aan de tegenstander en een aanvaller opoffert ten faveure van een extra verdediger, krijgt een onwennig Go Ahead Eagles alle hoeken van het veld te zien. Het enige dat het superieure PSV nalaat is na de 0-1 van Thoresen verder afstand te nemen

Met het inbrengen van Rene Eijkelkamp blijkt maar weer eens hoe vreemd een bal soms kan rollen en dat voetballen alles behalve een abstracte wetenschap is. Eijkelkamp staat na de rust aan de basis van de wonderbaarlijke ommekeer. Door goals van Mike Small en Eddy Bosman gebeurt het onmogelijke: Go Ahead Eagles zet de wedstrijd volledig op de kop en wint. Dat het behoorlijk tegen de verhouding in is, zal iedere supporter van de thuisclub worst wezen. Who cares? Nobody…

19 november 1983 Go Ahead Eagles – PSV

I was there…

 

Eerste uitgave Deportivo vordert gestaag

Het eerste, enige én echte Apeldoornse sportmagazine komt eraan. De voltooiing van de eerste uitgave van Deportivo vordert gestaag. Al voordat het verschenen en gedrukt is, groeit Deportivo nummer 1 al uit tot collectors item! Geen exemplaar weten te bemachtigen? Geen nood, iedereen lángs de lijn kan vanaf de eerste of tweede week van december ook ónline lezen én meegenieten van wat Apeldoorn in beweging houdt.

Een groot aantal artikelen is inmiddels al uitgewerkt. Met haar eigen Fresh Flow gaat Liberte Tiekstra een en ander fraai vormgeven. Fotograaf Rico Brouwer heeft zijn vizier op scherp gesteld.

Vrijdagmiddag is het voorlaatste interview afgenomen. Van wie? Van een meervoudig Nederlands kampioen die er ook op gevorderde leeftijd nog alleraardigst op los mept. Sterker nog, met z’n voeten raakt hij ‘m eveneens wekelijks eveneens meer dan behoorlijk…

Nieuwsgierig? Nog eventjes geduld. De eerste uitgave van Deportivo is in aantocht!

Thuiswedstrijd bij uitduel Oranje in Gelsenkirchen

Vandaag 18 jaar geleden

De vriendschappelijke interland van het Nederlands elftal op 18 november 1998 in Duitsland geldt voor mij persoonlijk als thuiswedstrijd. Als Austragungsort kiest de DFB namelijk voor het Parkstadion in Gelsenkirchen. Vertrouwd terrein voor mij als seizoenkaarthouder van Schalke 04. Van kaarten verzeker ik me ‘gewoon’ op Schalkes Geschäftsstelle. Levert ondanks mijn Nederlandse nationaliteit geen enkel probleem op.

Het predicaat vriendschappelijk is voor ontmoetingen tussen beide buurlanden anno 1998 niet zo zeer van toepassing. Opa’s gestolen fiets staat inmiddels al weer lang en breed gestald waar hij thuishoort. Ook is het dan alweer tien jaar geleden dat een Nederlandse speler voor het laatst zijn achterwerk heeft afgeveegd met een Duits shirt. Toch blijft Duitsland – Nederland een risicowedstrijd. Met de höchste Sicherheitsmassnahmen. Wijs geworden door ervaringen uit het verleden laat de Duitse politie niets aan het toeval over. Alles en iedereen die op de A12/A3 bij Zevenaar de Duits-Nederlandse grens passeert, moet bij de eerste parkeerplaats van de snelweg af om z’n auto binnenstebuiten te laten keren.

Dit soort preventieve security checks kan desondanks niet verhinderen dat er rondom het stadion in Gelsenkirchen de nodige onvriendelijkheden tussen buren plaatsvinden. De grote parkeerterreinen zijn – ook tegenwoordig nog – nogal matig verlicht. In het donker ontgaat de Polizei het een en ander. Dat Duitse en Nederlandse supporters op de tribunes kriskras door elkaar zitten, draagt evenmin bij aan een betere verstandhouding tussen beide volkeren. Op de Gegengerade, vanwaar ik het schouwspel gadesla, blijft het rustig.

Binnen de witte lijnen houden de aloude rivalen elkaar in evenwicht. Michael Reiziger scoort zijn enige interlandgoal. Olaf Marschall – wie kent ‘m niet? – voorkomt een nederlaag van de Mannschaft.

18 november 1998 Duitsland – Nederland

I was there…

 

XXL-fles champagne bij vrieskou in Poznan

Vandaag 23 jaar geleden

Het Nederlands elftal neemt 23 jaar geleden in Polen de laatste horde op weg naar het WK van 1994. Liefst 18.000 Oranjesupporters wonen de beslissende kwalificatiewedstrijd in het ijskoude Poznan bij. Met de Kleef, Hans en een studentenvriendje van Hans uit Groningen, die vooral oog heeft voor spotgoedkope Poolse sigaretten, beleef ik twee wonderlijke dagen. Via Leipzig en Berlijn zijn we een dag voor de wedstrijd per trein gearriveerd. Op de bonnefooi. Een hotel boeken we ter plaatse. En een goed hotel ook. Niks mis mee, van alle gemakken voorzien. Vier jaar na de val van het communisme krijgen de Polen het steeds beter voor elkaar.

Van tevoren waarschuwt de KNVB Nederlandse fans goed op hun hoede te zijn. Het schijnt nogal gevaarlijk te zijn in Polen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik daar weinig van merk. De Poolse onderwereld blijft thuis bij de warme kachel, Nederlandse collega’s zijn daarentegen ruimschoots vertegenwoordigd. De fine fleur uit de polder strijkt neer in de West-Polen. Wát een spektakel…

Nou behoor ik niet tot die échte Oranjesupporters die beneveld door drank hele dagen lopen te lallen in speelsteden waar Oranje aantreedt, op de avond na aankomst komen we toch terecht op zo’n oergezellige Nederlandse knalfuif. In het grootste hotel van de stad gaan honderden Nederlanders volledig uit hun dak. Alle remmen gaan los. Wat daar allemaal gebeurt, valt met geen pen te beschrijven. Je moet er zelf bij geweest zijn. De alom presente dames van plezier beleven een topavond. Degenen die zich wat nader in de Poolse cultuur willen verdiepen, wordt vriendelijk verzocht hun Zloty’s af te dragen bij de hotelreceptie. Uit de kluiten gewassen heren van de security zien er op toe dat het gewip niet te lang duurt. Het heeft wel wat weg van een spionagefilm die zich afspeelt in de Koude Oorlog. Alleen James Bond ontbreekt.

Het schaamteloze gedrag gaat op de wedstrijddag vrolijk verder. De invasie vanuit het westen heeft verstrekkende gevolgen. Het centrum van Poznan kleurt oranje. Het openbare leven komt volledig lam te liggen. Alle psychiatrische inrichtingen uit de lage landen lijken leeggestroomd. In de meest vreemde uitdossingen begeeft het gezelschap zich op straat. Met lampenkappen op het hoofd, verkleed als Sinterklaas of springend met een enorme opblaaslul tussen de knuisten op een zebrapad. Zelfs tijdens 35 jaar Russische overheersing heeft de plaatselijke bevolking zoiets nooit meegemaakt. De met lange latten uitgeruste oproerpolitie reageert tamelijk besluiteloos. De ME’ers weten niet hoe ze zoveel dwazen in toom moeten houden.

Het decor waarin ’s avonds de wedstrijd plaatsvindt, doet surrealistisch aan. Van de 20.000 toeschouwers die in het vervallen stadion van LECH zitten te blauwbekken, komen er slechts 2.000 niét uit Nederland! Zoiets zou tegenwoordig niet meer kunnen. Bij temperaturen onder het vriespunt kent het feest geen einde. Nederland wint met 3-1 en mag de WK-tickets naar de Verenigde Staten boeken. Van erg veel controle is nauwelijks sprake. We komen na afloop zonder noemenswaardige problemen bij de kleedkamers. We kunnen de uitgelaten Oranje-helden persoonlijk feliciteren. Marc Overmars drukt mij zelfs spontaan een champagnefles formaat XXL in de handen!

Bij terugkeer in het stadscentrum kent de vreugde over het bereiken van de WK-eindronde nauwelijks grenzen. De derde helft loopt behoorlijk uit. Ver na middernacht komen we zelfs Rinus Michels nog ergens tegen. De Generaal buiten dienst zit met zijn vrouw en enkele anderen ergens een vorkje te prikken. We komen tot de ontdekking dat Poznan over veel meer vertier beschikt dan de vleeskeuringen in dat hotel van de voorgaande avond. Je wilt niet weten waar we overal verzeild zijn geraakt. Ongelooflijk hoeveel foute tenten zo’n ordinaire Poolse stad kent…

17 november 1993 Polen – Nederland

I was there…

 

Uitslag laatste Stedendriehoek derby telt niet mee

Vandaag 4 jaar geleden

De ontmoetingen tussen Go Ahead Eagles tegen AGOVV zijn de meest vreemde wedstrijden die ik heb meegemaakt. Aangezien ik voor beide clubs een zwak heb, zit ik bij de Stedendriehoek derby’s meestal met een dubbel gevoel op de tribune. Ik gun geen van beide clubs een nederlaag. Best maf, eigenlijk.

Dat het de laatste keer zal zijn dat de sportieve burenruzie tussen Deventer en Apeldoorn plaatsvindt, weet op dat moment nog niemand. Sinds AGOVV in 2003 terugkeert in het betaalde voetbal verkeert het eigenlijk continue in financiële nood. Niemand kan bevroeden dat de Belastingdienst drie weken later het faillissement zal aanvragen voor de Apeldoornse BVO.

De bijna 5.000 toeschouwers in de Adelaarshorst krijgen een enerverende wedstrijd voorgeschoteld. Het lijkt alweer zo lang geleden… Wie had toen kunnen bedenken dat Quincy Promes, de maker van de 1-0 voor de Eagles, vier jaar later door het leven gaat als Oranje-international? Hayri Pinarci’s uithaal die de Blauwen met 1-2 aan de leiding brengt, is met afstand de mooiste treffer van de avond. Lekker strak.

Als twee maanden later de stekker er in Apeldoorn definitief uitgaat, telt de uitslag niet mee. De 2-2 verdwijnt uit de boeken.

16 november 2012 Go Ahead Eagles – AGOVV Apeldoorn

I was there…

 

Go Ahead Eagles draait warm op kunstgras

Vier dagen voor de uitwedstrijd bij Heracles mocht Go Ahead Eagles zich alvast een beetje uitleven op kunstgras. In Apeldoorn fungeerde zondagvierdeklasser Victoria Boys dinsdagavond als sparringpartner én schietschijf. Na een 0-6 bij rust liep de Deventer Eredivisionist uit naar een 1-14 eindstand.

In het ‘geheime’ oefenpotje trad Go Ahead Eagles op bijna volledige oorlogssterkte aan. Leon de Kogel, die vanwege achillespeesproblemen op 22 oktober tegen FC Twente voor het laatst in actie kwam, speelde de volledige tweede helft mee.

De ingevallen Sam Hendriks was na rust vijf keer trefzeker voor de Deventenaren. De overige goals kwamen op naam van Nieveld, Antonia (2), Maatsen (2), Brands, Teijsse, Ojamaa en De Kogel.

Ali Aygun mocht in de slotminuut de eer redden voor de Apeldoornse thuisclub.